Éric Puybaret
de Rode Stelten
Leopold heeft de langste stelten van iedereen. Ze zijn gemaakt van het hout van een rode populier, het rechtste en sterkste hout dat er is.
Omdat Leopold boven iedereen uit torent kent hij haast geen mensen maar wel veel vogels. Zijn enige echte vriend is de ekster.
Die avond is er feest in de stad, het grote winterfeest wordt gevierd. Mensen versieren de gevels van de stad en ze roepen naar Leopold of hij ze wil helpen, hij kan overal bij. Maar Leopolds stelten zijn zo hoog, hij hoort het geroep niet.
Alle bewoners hebben lichtjes aan hun stelten en er wordt een groot vuur gestookt. Ekster vertelt aan Leopold dat hij ook naar het feest gaat. Hij ziet er prachtig uit met de lampjes aan zijn vleugels, maar Leopold hoort hem niet. Hij kijkt naar de sterren...
Ineens beseft Leopold dat hij helemaal alleen is en kijkt eindelijk naar beneden. Daar is het mooi met al die lichtjes. Leopold wil het beter zien, hij buigt voorover, hij wil de mensen horen... Maar hij schrikt. De mensen zijn niet blij meer, de lichtjes doven uit.
Er is een ramp gebeurd... De hele houtstapel is in het water gevallen, al het hout voor de winter is weg, het feest is over, de mensen gaan terug naar hun koude huizen...
Maar dan ruiken ze een heel bijzonder geur, en langzaam wordt het weer warmer in de stad. Ze zeggen dat populierenhout wel zeventig dagen brandt...
Prachtig sfeervol, beetje mystiek verhaal. De taal draagt sterk bij aan het weergeven van het dromerige sprookjesachtige leventje van Leopold.
De thema's eenzaamheid, elkaar helpen, fantasie, feest, zoals de uitgever aangeeft komen goed uit de verf.
Wat het boek vooral zo bijzonder maakt zijn de adembenemend mooie afbeeldingen. Er is zelfs een afbeelding die je verticaal open moet klappen zodat de enorme lengte van Leopolds stelten goed zichtbaar wordt, daarbij moet opgemerkt worden dat het boek zelf al een flinke afmeting heeft.
Illustratoren van kinderboeken verdienen eigenlijk veel meer aandacht dan ze nu krijgen. Veel van hen zijn ware kunstenaars. Zo ook Éric Puybarey. Zijn werk wordt terecht vergeleken met Benjamin Lacombe en Rebecca Dautremer. Hij heeft inderdaad het tere, het fijne in zijn werk van Dautremer en het schitterende ingetogen dromerige van Lacombe. Zelf vind ik ook neigen naar het surrealistische werk van René Margritte met daarbij een lichte Salvador Dalí toets.
Het is zo'n boek dat je koestert, dat je naast je hebt liggen, dat je aan iedereen wil laten zien. Elke afbeelding zou je aan je muur willen hangen.
Het is een kinderboek voor kinderen vanaf 4 jaar, of zij op die leeftijd de afbeeldingen naar waarde weten in te schatten is wel de vraag, maar de sfeer en het dromerige verhaal zullen ze zeker heel erg waarderen.
De volwassenen die het voorrecht mogen smaken om uit dit boek te kunnen voorlezen zullen zeker helemaal onder de indruk zijn van dit schitterende boek. Gewoon kopen dus en dan genieten, genieten, genieten!
ISBN 9789462342538 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Abimo | oktober 2014
Afmeting 27,5 x 36 cm | Leeftijd: 4+
© Dettie, 30 oktober 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
