Rauw
Yvonne Deinert

Hij zou dood moeten zijn. Hij en niet zijn broer Tim. Hadden ze maar nooit geruild. Was hij maar gewoon eerlijk tegen zijn vriendin Iris geweest. Maar nee, hij durfde Iris niet te vertellen dat hij per se naar de challenge op de sportschool wilde. Daar had hij immers acht weken keihard voor getraind. In plaats daarvan beloofde hij zijn mopperende vriendin met haar naar de bioscoop te gaan. Daarna haalde hij Tim over in zijn plaats met Iris op stap te gaan. Omdat hij een lafaard was, zat Tim op de bioscoopstoel die eigenlijk voor hem, Bram, bestemd was. Omdat hij Iris de waarheid niet durfde te vertellen, viel de geluidsbox op het hoofd van Tim en niet op het zijne. Hij had dood moeten zijn, niet Tim.

Bram heeft het moeilijk met het verlies van zijn broer. Tim en hij waren een eeneiige tweeling. Hoewel hun ouders hen altijd gestimuleerd hadden een eigen leven te leiden, voelt het toch of de helft van Bram verdwenen is. Zonder Tim is hij gewoonweg niet compleet. Daarnaast is het schuldgevoel overweldigend. Tim was nog maar negentien jaar oud. Hoewel niemand hem de schuld van het ongeluk geeft, blijft Bram zichzelf verwijten maken. De relatie met Iris is voorbij. Uiteraard is ze kwaad dat hij haar voorgelogen heeft. Het maakt niet uit. Bram wil Iris niet meer zien. Ze herinnert hem alleen maar aan de dag dat hij Tim verloor. Zijn ouders denken er echter anders over. Zij nodigen Iris steeds bij hen thuis uit omdat ze bij Tim was toen het ongeluk gebeurde.

Bram moet verder met zijn leven, maar hoe? Hij hoop dat hij wordt toegelaten op de sportacademie maar dan moet hij wel eerst voor zijn eindexamen slagen. Hoe moet hij alle examenstof in vredesnaam in zijn hoofd stampen? Daar is helemaal geen plek voor. Het immense schuldgevoel neemt alle plek in. Brams vrienden proberen hem te steunen maar ze weten niet goed wat ze moeten doen. Moeten ze Bram juist op sleeptouw nemen of hem met rust laten? Daarnaast gaat hun leven gewoon door. Brams bestaan is in duigen gevallen maar zijn vrienden zijn nog altijd vrolijke tieners die van gamen, stappen en een borreltje houden. Voor hun is het leven een groot feest. Voor Bram niet meer.

Bram probeert er het beste van te maken. Hij laat zich meeslepen, drinkt te veel en belandt zelfs zomaar met een onbekend meisje in bed. Tenminste, dat beweert zij. Bram kan zich tot zijn grote schaamte niks meer van die bewuste nacht herinneren. Wat heeft hij gedaan? Bram is helemaal niet zo. Tim wel, die had vriendinnen bij de vleet. Maar Bram is Tim niet. En toch ook weer wel. Het is allemaal zo verwarrend. Hoe moet Bram verder met zijn leven als de helft van zijn leven ontbreekt?

Gelukkig ontmoet hij Tien. Ze werkt in een cafeetje waar hij normaal gesproken nooit komt. Er komen nauwelijks jongeren, alleen wat stamgasten. Tien is van zijn leeftijd. Het café is van haar vader. Met haar kan hij eindelijk gewoon praten. Ze weet niet dat hij een broer had. Ze weet niet dat zijn hele leven in puin ligt. Als hij bij Tien is, voelt hij zich weer even een doodnormale tienerjongen. Toch zal hij haar de waarheid moeten vertellen. Bram vindt haar leuk en een vriendschap, of misschien zelfs een relatie, kan niet op leugens gebaseerd zijn. Bovendien is Tien nieuwsgierig naar zijn vrienden. Opnieuw heeft Bram het gevoel dat hij vastloopt. Hij wil Tien niet kwijt maar hij wil ook zo graag even het inktzwarte gevoel van het verlies van zich afschudden. Hij wil Bram zijn en niet Bram zonder Tim.

In Rauw vertelt Yvonne Deinert heel invoelend hoe verwarrend het is voor een tiener om zoiets vreselijks mee te maken. Natuurlijk zijn ook Brams ouders intens verdrietig. Ook hun verdriet komt aan bod maar in deze young adult-roman draait het vooral om Brams gevoelens. Het begin van het boek is een beetje verwarrend. Wat gebeurt er nu eigenlijk precies? Gelukkig wordt al snel duidelijk wat er aan de hand is.

De schrijfstijl van Yvonne Deinert is vrij eenvoudig en er staan veel dialogen in het boek. Het duurde even voor ik het personage Bram kon doorgronden. Het verhaal blijft lange tijd wat stijfjes maar uiteindelijk opent Bram toch zijn hart voor de lezer. Bram kan zijn emoties immers pas met de lezer delen op het moment dat hij ze zelf begrijpt. Uiteindelijk biedt het verhaal, samen met de smaakvolle cover, een mooi compleet geheel.

ISBN 9789491875298 | Hardcover | 137 pagina's | LetterRijn | november 2016
Vanaf 14/15 jaar

© Annemarie, 29 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het midden van nergens
Yvonne Deinert

‘Anders willen zijn, da’s de puberteit.’

Papa lacht er maar wat om, maar Pascalle, vijftien jaar oud, zit er maar mee. Ze is de oudste thuis. Ze heeft één broertje.
‘Sinds Luc geboren is, lijkt het wel of ik er niet meer toe.’
Ze mist haar pas overleden oma erg, met oma kon ze over alles praten, en zij had ook wijze raad voor haar kleindochter, terwijl ze thuis nogal eens moet oppassen op Luc, en mam haar huiswerk belangrijker vindt dan eens lekker wat te kletsen bij een kopje thee.
Dat zint haar niet zo, hulpje en oppas zijn, maar wat haar de laatste tijd vooral stoort is dat haar moeder zo afkeurend doet over de nieuwe vriendin die ze heeft. Donja is pas bij haar in de klas gekomen, en zij is gothic. Pascalle vindt het fantastisch, en al snel gaat ze ’s morgens voor school bij Donja langs om een mooie jurk aan te doen. Ook doet Donja dan haar make-up. Ze heet dan voortaan Pasca.

Haar ouders weten dat niet natuurlijk, maar ze gaat ook naar gothicfeesten, met Donja, en leert daar Dinky, de broer kennen en Ard, een fotograaf. Die is wel oud ‘minstens 20’, denkt ze, maar hij is erg knap, en wil fotosessies met haar! Pasca valt natuurlijk voor de gladde praatjes van deze jongen, die 25 blijkt te zijn. Maar ja, die eerste verliefdheid!
En Pasca wil ook heel graag die prachtige groene amulet hebben die ze in een leuk klein winkeltje zag liggen en die is wel heel erg duur. Gothic kleren zijn ook al zo duur.
Dan loopt alles fout: ze doet een paar domme dingen, en ontdekt dat de waarschuwingen van Donja en Dinky ten aanzien van Ard terecht zijn.
Gelukkig leidt haar nieuwe leven ook tot een mooie kennismaking: de oudere mevrouw die haar de amulet verkoopt, doet Pasca aan haar oma denken.
Dat de juffrouw Frans een raar Frans taaltje spreekt, dat zien we maar door de vingers.

Het is een hele mooie coming-of-age roman, over een jongedame die niet meteen de juiste keuzes weet te maken. Of het dan allemaal nog recht gezet kan worden is de vraag, er is wel veel fout gegaan. En Donja en de oudere vrouw hebben net als haar moeder ook zo hun ideeën.
Pasca schrijft gedichten, waarvan eentje de titel oplevert:

Wish I were in the middle
of nowhere
the best place to be on earth
with nobody
without myself
no-one, nowhere
any time, always.

Yvonne Deinert (1965,  Amsterdam) schreef met dit boek een zeer fraai debuut. Het leest prettig met veel leuke dialogen en aardig wat witruimte. De personages komen goed uit de verf, en zullen voor jongeren -de doelgroep tenslotte - herkenbaar zijn. Vooral het meisje Pasca zelf. Beetje autobiografisch misschien?

ISBN 9789491875021 | Paperback | 411 pagina's | LetterRijn | mei 2014
Leeftijd vanaf 15 jaar

© Marjo, 10 juni 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: