Niemands meisje
Lydia Rood

Wie ‘Survival’ heeft gelezen kent Liesbeth, de hoofdpersoon van het nieuwe jongerenboek van Lydia Rood. Haar thuissituatie is niet bepaald gewoon: haar broertje en zusje, een tweeling, zijn allebei autistisch en eisen dus veel aandacht op van hun ouders.
Haar moeder Hella heeft zelf ook een contactstoornis. Alleen Liesbeth en haar vader zijn ‘normaal’, maar aan haar vader heeft Liesbeth ook maar weinig. Hij is leraar op de school waar ook Liesbeth heen gaat, en is daar heel erg de populaire leraar, terwijl hij zich thuis niet erg aanwezig is.
In ‘Survival’ was het een jongen die tegen Liesbeth zei dat zij zijn ‘eerste meisje’ was, waarop zij terug snauwde: ‘Ik ben niemands meisje, hoor!’

In dit tweede boek is Liesbeth 17 jaar, en er is iets gebeurd waardoor zij in een instelling terecht komt en in therapie moet. Ze noemt het 'een incident'. We lezen de transcripties van deze sessies, en later ook die van de praatgroep waar zij naar toe gaat. Met lotgenoten, jongeren die net als zij moeite hebben zich staande te houden in deze wereld.

Liesbeth zit erg in de knoop met zichzelf. Tot het Incident, tot de opname, heeft zij nooit het idee gehad dat iemand haar echt zag staan. Zij was thuis altijd degene die het wel alleen kon, de tweeling eist nu eenmaal veel tijd en energie van hun ouders. Ze voelt zich alleen, onbegrepen en in de steek gelaten - ook door haar ‘zogenaamde’ vriendjes. Als haar inmiddels apart wonende vader dan ook nog weigert om een studie te betalen – terwijl hij wel voor zichzelf een nieuwe motor koopt – voelt ze zich machteloos. Ze is kwaad.

‘Ik vraag toch niet veel? Ik wil alleen graag studeren. Aan je schooldiploma heb je niks. Ik heb geen vijven of zo, eerder achten. In plaats dat Ferdi (=vader) trots op me is… ik ben toch zijn kind? Het is ook niet zo dat er na mij nog twaalf kinderen komen die moeten studeren. Maar Ferdi doet net of hij geslacht wordt. Iedere keer komt hij met de tweeling. De tweeling, de tweeling – dat is altijd zijn smoes.’

Erger nog is dat ze thuis het idee krijgt dat ze niet bestaat. Niemand vraagt waarom ze doet wat ze doet. Niemand vraagt hoe het met haar gaat. Is het dan gek dat ze die aandacht op gaat eisen? Dat ze gaat gillen, schreeuwen, met de deuren gooien?

Het verhaal is confronterend, Lydia Rood draait niet om de feiten heen en schrijft alles op zoals jongeren als Liesbeth hun leven ervaren.
Het enige waar ik vraagtekens bij heb is die studie die haar ontzegd zou worden. Ook als ouders niet betalen zijn er namelijk mogelijkheden om te studeren. Het zou moeilijker worden maar niet onmogelijk. Er is niemand die haar dat vertelt.
Dat is evenwel maar een symptoom van waar Liesbeth mee zit. Veel meer is het de liefdeloosheid van haar ouders, de manier waarop er in haar ogen van haar geprofiteerd wordt. De onzekerheid van een pubermeisje wordt in de persoon van Liesbeth ten top gedreven.
Als we dan eindelijk horen wat dat incident behelsde, dan is er begrip.

Een boek als dit is zou welhaast verplicht moeten worden voor middelbare scholieren!
Het gaat in dit geval dan wel om een uit de hand gelopen situatie, maar de manier waarop Rood de gevoelens van de jongeren bloot legt en inzicht geeft in de psyche van de puber is onovertroffen.

ISBN 9789025873936 | Paperback | 212 pagina's | Uitgeverij Leopold | september 2017
Leeftijd: 15+

© Marjo, 20 februari 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer: