Lydia Rood

Toon alleen recensies op Leestafel van Lydia Rood in de categorie:

Lydia Rood op internet:

http://www.lydiarood.nl

Niemands meisje
Lydia Rood

Wie ‘Survival’ heeft gelezen kent Liesbeth, de hoofdpersoon van het nieuwe jongerenboek van Lydia Rood. Haar thuissituatie is niet bepaald gewoon: haar broertje en zusje, een tweeling, zijn allebei autistisch en eisen dus veel aandacht op van hun ouders.
Haar moeder Hella heeft zelf ook een contactstoornis. Alleen Liesbeth en haar vader zijn ‘normaal’, maar aan haar vader heeft Liesbeth ook maar weinig. Hij is leraar op de school waar ook Liesbeth heen gaat, en is daar heel erg de populaire leraar, terwijl hij zich thuis niet erg aanwezig is.
In ‘Survival’ was het een jongen die tegen Liesbeth zei dat zij zijn ‘eerste meisje’ was, waarop zij terug snauwde: ‘Ik ben niemands meisje, hoor!’

In dit tweede boek is Liesbeth 17 jaar, en er is iets gebeurd waardoor zij in een instelling terecht komt en in therapie moet. Ze noemt het 'een incident'. We lezen de transcripties van deze sessies, en later ook die van de praatgroep waar zij naar toe gaat. Met lotgenoten, jongeren die net als zij moeite hebben zich staande te houden in deze wereld.

Liesbeth zit erg in de knoop met zichzelf. Tot het Incident, tot de opname, heeft zij nooit het idee gehad dat iemand haar echt zag staan. Zij was thuis altijd degene die het wel alleen kon, de tweeling eist nu eenmaal veel tijd en energie van hun ouders. Ze voelt zich alleen, onbegrepen en in de steek gelaten - ook door haar ‘zogenaamde’ vriendjes. Als haar inmiddels apart wonende vader dan ook nog weigert om een studie te betalen – terwijl hij wel voor zichzelf een nieuwe motor koopt – voelt ze zich machteloos. Ze is kwaad.

‘Ik vraag toch niet veel? Ik wil alleen graag studeren. Aan je schooldiploma heb je niks. Ik heb geen vijven of zo, eerder achten. In plaats dat Ferdi (=vader) trots op me is… ik ben toch zijn kind? Het is ook niet zo dat er na mij nog twaalf kinderen komen die moeten studeren. Maar Ferdi doet net of hij geslacht wordt. Iedere keer komt hij met de tweeling. De tweeling, de tweeling – dat is altijd zijn smoes.’

Erger nog is dat ze thuis het idee krijgt dat ze niet bestaat. Niemand vraagt waarom ze doet wat ze doet. Niemand vraagt hoe het met haar gaat. Is het dan gek dat ze die aandacht op gaat eisen? Dat ze gaat gillen, schreeuwen, met de deuren gooien?

Het verhaal is confronterend, Lydia Rood draait niet om de feiten heen en schrijft alles op zoals jongeren als Liesbeth hun leven ervaren.
Het enige waar ik vraagtekens bij heb is die studie die haar ontzegd zou worden. Ook als ouders niet betalen zijn er namelijk mogelijkheden om te studeren. Het zou moeilijker worden maar niet onmogelijk. Er is niemand die haar dat vertelt.
Dat is evenwel maar een symptoom van waar Liesbeth mee zit. Veel meer is het de liefdeloosheid van haar ouders, de manier waarop er in haar ogen van haar geprofiteerd wordt. De onzekerheid van een pubermeisje wordt in de persoon van Liesbeth ten top gedreven.
Als we dan eindelijk horen wat dat incident behelsde, dan is er begrip.

Een boek als dit is zou welhaast verplicht moeten worden voor middelbare scholieren!
Het gaat in dit geval dan wel om een uit de hand gelopen situatie, maar de manier waarop Rood de gevoelens van de jongeren bloot legt en inzicht geeft in de psyche van de puber is onovertroffen.

ISBN 9789025873936 | Paperback | 212 pagina's | Uitgeverij Leopold | september 2017
Leeftijd: 15+

© Marjo, 20 februari 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Overleven op Drakeneiland
Lydia Rood

Mark weet niet waar hij naar toe moet. Zijn moeder is opgenomen in een inrichting, zijn vader op zakenreis en zijn oma heeft net een operatie achter de rug... en omdat iedereen hem kent als een jongen die altijd kattenkwaad uithaalt en men hem een lastpak vindt, wil niemand voor hem zorgen. Er zit niets anders op, zegt een mevrouw, waarschijnlijk een soort maatschappelijk werkster, die hem moet onderbrengen. En zo wordt hij op het vliegtuig gezet, in z’n eentje, naar Drakeneiland.

Mark heeft wat zomerkleren bij zich, heeft totaal geen idee waar hij heengaat, alleen dat het geen plezierreisje zal zijn. Het begin is inderdaad niet leuk. Hij wordt op het vliegveld op Rhodos afgehaald door een man die hij niet verstaat, en die hem zijn portemonnee en mobieltje afpakt. Hij wordt naar een boot gebracht, waar een vrouw die hij ook al niet begrijpt, hem induwt en zo wordt hij gedumpt op een eiland. Op een verlaten eiland van een hoogstwaarschijnlijk onbewoond eiland. De moed zakt Mark in de schoenen. Zo erg is het toch niet dat hij kikkers kweekt in het bad? Of dat hij een parachute wil uitvinden waarmee hij van het dak kan zweven?
En nu? Hoe moet hij zich nu redden hier?
Maar gelukkig: het eiland is wel bewoond. Er zijn kinderen, net als hij verbannen. Zij hebben een heel eigen samenleving, waar Mark erg aan moet wennen.

Lydia Rood beschrijft een wereldje dat door kinderen verzonnen is, er zijn wel wetten, maar anders dan in de gewone wereld. ‘ In de liefde is alles geoorloofd’. Nou!
Het is een avontuur, zoals je dat ook als volwassene wel eens zou willen meemaken. Zowel voor jongens als voor meisjes een leuk boek. De hoofdstukken zijn goed verdeeld, en ook de afwisseling tussen dialoog en beschrijving maken dit een prettig boek om voor te lezen.
En... als het in de smaak valt, dan zijn er nog meer verhalen over Drakeneiland!

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Opgejaagd
Vergeten oorlog
Lydia Rood

Opnieuw een boek uit de serie ‘Vergeten oorlog’.
Deze gaat over de zigeuners die evenmin als joodse mensen hun leven zeker waren in de tijd dat de Duitsers Europa tot één groot Duits Rijk wilden maken.

Het verhaal begint in mei 1940.
Maira trekt met haar familie rond in een woonwagen. Ze bevinden zich op dat moment ergens op de Veluwe. Vader Django is vioolbouwer. Ook repareert hij muziekinstrumenten. Moeder Bloema maakt zijden bloemen en verkoopt die. Hun kinderen Falko, Elmo, Manito, Maira, Kersja en Krasa helpen hen daarbij, en ze zorgen ook voor het paard, voor de woonwagen en zoeken voedsel in het veld.
Als de Duitsers Nederland binnenvallen mogen zij niet langer rondzwerven. Ze ontdekken helaas dat ook de Nederlanders ineens feller tegen hen gekant zijn. Django brengt de wagen en het paard onder bij een bevriende boer, en ze trekken in het huisje dat hij gevonden heeft.

‘Die mensen die er woonden zijn weg,’zei hij, ‘Jodenmensen. Ze zullen wel naar Duitsland zijn.’
Maira staarde hem aan.
‘Naar…?’
‘Zo’n kamp denk ik,’zei Falko, ‘ om te werken…’ Hij leek het niet erg zeker te weten.
’Maar als ze dan terugkomen? Waar moeten wij dan heen?’
Weer haalde Falko zijn schouders op. Hij keek haar niet aan.
Volle treinen die leeg terugkomen…Maira durfde niet verder te vragen.’

Het verhaal is bekend: ook zigeuners werden opgehaald en naar Westerbork gestuurd. Vandaar ging de reis verder naar Auschwitz.
Maira heeft geluk: haar moeder zorgt er voor dat ze niet op de lijst komt te staan, en een joodse bewaker helpt haar weg te komen uit Westerbork terwijl de trein met de rest van het gezin er in, vertrekt.
Het verhaal vertelt nog over haar wederwaardigheden tot aan de bevrijding, over hoe Nederlanders haar soms verstoten, soms – al dan niet met tegenzin - helpen, en over haar zoektocht naar haar familie.

Er zitten wat aardigheidjes in het boek, die in een nawoord nog even expliciet vermeld worden: het meisje Settela, dat model staat voor de zigeunervervolging, is een vriendinnetje van Maira, en veldwachter Wiechers die inderdaad bij het dorp Brummen betrokken was, krijgt een rol in het verhaal.
Afgezien van Maira en haar familie is overigens het hele verhaal waargebeurd, zoals alle verhalen uit deze serie. In dit boek vind je nog een kaart, met daarop aangegeven waar het verhaal zich afspeelt, en achterin behalve het nawoord een lijst met namen van personages.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Miss Dakloos
Lydia Rood

Dit is het laatst verschenen deel in de serie 'Slash-boeken', boeken die geschreven zijn op basis van het waargebeurde levensverhaal van een bijzondere jongere. In dit boek is Jojo aan het woord en haar verhaal wordt opgeschreven door Lydia Rood.

De hoofdpersoon in het boek, Ama genoemd, is een zwerfjongere. Haar leven lang is ze misbruikt en mishandeld door haar stiefvader. Als ze eindelijk moed toont en de man aanklaagt in de hoop dat ze haar zusjes dan van eenzelfde lot kan redden, blijkt ze geen vrienden, geen familie te hebben waar ze terecht kan. Af en toe woont ze bij iemand in, maar echt welkom voelt ze zich niet. Ze ontdekt langzaam dat het ook wel te maken zal hebben met het feit dat ze niet open en eerlijk is. Want Ama heeft geheimen. Maar is het vreemd dat ze niet te koop loopt met deze geheimen, het is vreselijk wat dit meisje mee heeft moeten maken.
Het is een vicieuze cirkel waar ze in terecht komt. Wat ze probeert, mislukt omdat ze niet de goede bagage heeft. Een opleiding heeft ze niet, en ook geen geld om er aan te beginnen. Natuurlijk kan ze wel terecht in een daklozenopvang, maar dan blijkt hoe moeilijk ze het heeft met regels.

'Ik word langzamerhand een volleerde dakloze. Het rottigste is dat je nooit rust hebt. Altijd verder, altijd moet je je haasten om de volgende plek te halen voor de deur dichtgaat. Te laat komen, te laat komen - het is de vloek van mijn leven. Daardoor kwam ik ook steeds in moeilijkheden in het opvanghuis waar ik het naar mijn zin had met Wina en haar kinderen. Te laat uit bed, te laat voor het eten, te laat voor de afwas. Als er weer iemand over de rooie ging over dat te laat komen, merk ik goed dat ik buitenlands ben. Wat maakt zo'n kwartiertje nou uit? Maar zij dachten daar anders over. Ze dreigden me eruit te gooien.'

Haar achtergrond maakt het allemaal niet makkelijker natuurlijk. Het onderwerp van dit boek: hoe een dakloze het redt (of niet) is maar een deel van het verhaal. Er is altijd een achterliggende oorzaak van de dakloosheid. Ama's verhaal toont wel aan hoe het bijna onmogelijk is om uit deze cirkel van problemen te komen. Steeds weer loopt ze op tegen een muur van onbegrip. Steeds weer moet ze uitleggen wat ze niet uit wil leggen, want waarom zouden mensen haar vertrouwen en helpen?

Het hoogtepunt in dit verhaal is natuurlijk de miss Dakloosverkiezing (die tot mijn verbazing echt bestaat, al moest dat wel zo zijn, omdat het hele verhaal gebaseerd is op ware gebeurtenissen), waar de prijs bestaat uit een jaar gratis wonen. In dat jaar moet de dakloze een bestaan op zien te bouwen dat haar zelfstandigheid brengt. Nieuwe problemen: hoe kom je uit het milieu? Hoe kan je een opleiding gaan doen? En hoe gaat het met de achtergebleven zusjes? Hoe geef je alles wat je meegemaakt hebt een plaats?

Eigenlijk is het boek niets dan ellende. Erger nog als je beseft dat het realiteit is. Je kunt het aan Lydia Rood wel toevertrouwen om daar een goed verhaal van te maken. Ze maakt gebruik van al of niet echte dagboekfragmenten, waarin Ama niet alleen haar dagelijkse leven optekent, maar ook verhalen verzint van hoe het zou kunnen zijn. Daarnaast wordt er veel muziek aangehaald. Het is een afwisselend boek geworden, gelukkig geen tranentrekker, maar een realistisch verhaal, dat laat zien dat er - helaas - meer in de wereld gebeurt, dan waar de lezer weet van heeft.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Kaloeha Dzong
Tekst: Lydia Rood
Illustraties: Kees de Boer

Corijn Winters is een eenzaam jongetje. Hij woont alleen met zijn moeder, en omdat die nogal losse handen heeft en vaak over kleine dingen tegen hem tekeer gaat en hem zelfs opsluit in een donkere kast, durft hij op school geen vrienden te maken.
Hij gaat een beetje schichtig door het leven.
Maar op internet leeft hij in een fantasiewereld als Kaloeha Dzong, en daar vindt iedereen hem een held. Maar ook daar slaat hij de aanbiedingen tot vriendschap af, hij wil niet dat men hem leert kennen.
Zo komt hij er toe een eiland te kopen, en daar beginnen de problemen, want om dat te kunnen 'leent' hij de creditcard van zijn moeder.

Het kinderboekenweekgeschenk van 2007 is een zeer modern verhaal, over de gevaren van internet, een modern medium die eenzaamheid alleen maar versterkt.
We kunnen het wel aan Lydia Rood overlaten om van belangrijke thema's een spannend verhaal te maken. Ook dit keer is ze erin geslaagd. Ze weeft de verhalen over Corijns leven in de echte wereld en die hij op internet beleeft knap door elkaar.
Omdat de jongen natuurlijk gewoon voor zijn computer zit, gebeuren er dingen in beide werelden als zijn moeder de computer uit dreigt te zetten...
Als hij weer eens in een kast opgesloten zit, door iedereen verlaten denkt hij, duikt er onverwacht redding op.
Mooi boekje.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De ogen van de Condor
Lydia Rood

Ramiro woont in een klein dorpje in de bergen van Colombia. Het leven lijkt zorgeloos totdat de paramilitairen het dorp overvallen. De ouders van Ramiro’s beste vriend, Miguel, worden vermoord. De zus van Miguel, Liseth, wordt meegenomen. Ramiro vlucht met zijn oma, Dona Martha, de bergen in. Een aantal dagen later keren ze terug naar het dorpje. Als Ramiro zijn vriend over wil halen om Liseth te bevrijden, loopt Miguel weg. Niemand weet precies waarheen. Ramiro gaat zijn vriend zoeken. Hij vindt hem in de grote stad.

Ramiro en Miguel hebben gehoord dat Liseth voor de paramilitairen werkt. De jongens willen haar te bevrijden. Het lijkt hen handig zich aan te sluiten bij de guerrilla’s om zo aan informatie over Liseth te kunnen komen en om haar bij een aanval te kunnen bevrijden. Alirio, een vriend van Miguel werkt voor de guerrilla’s. De jongens vragen hem of hij hen bij de guerrilla’s wil ‘introduceren’. Alirio brengt hen naar een kamp. Daar worden ze ingelijfd. Vanaf dat moment mogen ze hun eigen namen niet meer aanhouden. Miguel heet vanaf nu Ernesto en Ramiro heet Rafael. Ze krijgen een zware training in het kamp. Ze moeten huishoudelijke klussen doen, krijgen schietles en leren een ‘nieuwe’ geschiedenis over hun land.
De jongens realiseren zich niet waar ze aan begonnen zijn. Ze moeten zich bewijzen. Weglopen kan niet meer, want verraders, zo wordt hen duidelijk gemaakt, worden omgebracht. Ze moeten mee op patrouille, ze zaaien dood en verderf in dorpjes.

Eén van de meisjes uit het kamp is weggelopen omdat ze zwanger is. Ze wordt gepakt. Een tribunaal besluit dat ze dood moet. Rafael en een andere jongen nemen het nog voor haar op. Omdat ze dat doen, wordt hen opgedragen het vonnis te voltrekken. Misselijk van angst beginnen ze met de voorbereidingen. Als het moment aanbreekt waarop het meisje geëxecuteerd moet worden, worden ze weggestuurd, omdat ze te zenuwachtig zijn.

Er komt een overloopster het kamp binnen. Het blijkt Liseth te zijn. Vanaf dat moment is het kamp waar ze zitten niet meer veilig. Het kamp wordt in allerijl opgebroken. Ze gaan op weg naar een andere plek om het kamp op te slaan. Onderweg komen ze langs de vallei waarin hun dorpje ligt. Ze besluiten te ontsnappen. In het dorpje aangekomen blijkt iedereen vertrokken. Ze hebben er niets te zoeken. Ze besluiten als de bliksem terug te keren en te doen alsof ze een tip hadden gekregen dat er para’s in het dorpje waren en dat ze zelfstandig op onderzoek uit waren gegaan.Dan wordt ontdekt dat Liseth een peilzender bij zich heeft. Ze is een spion!

Liseth moet onmiddellijk geëxecuteerd worden, zonder tribunaal, maar ze is niet te vinden. Rafael bedenkt een plan. Hij geeft opdracht aan een medestander om de militairen in te lichten. Die komen en omsingelen de groep. Rafael geeft zich over en ook een aantal anderen doen dat. Ze worden door de militairen flink aan de tand gevoeld.
Tenslotte keren ze terug naar Dona Martha die op een collectieve boerderij leeft met een aantal gevluchte gezinnen. Hier proberen ze allemaal op hun eigen wijze een nieuw bestaan op te bouwen.

Het boek geeft een goed beeld van de werkelijkheid in Colombia. Lydia Rood heeft zes weken op een boerderij waar ontheemden wonen doorgebracht. Ze heeft de verhalen van de mensen die daar wonen samengebracht in dit boek. Het is spannend geschreven. Soms zo spannend dat je je haast niet voor kunt stellen dat dit realiteit is. En dan te bedenken dat de gruwelijke details niet in het boek voorkomen. Het boek is voor jongeren geschreven, maar het is ook heel geschikt voor volwassenen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: