Jennifer Niven
Op mijn schouders
‘Ik ben niet gemeen, maar ik ga wel iets gemeens doen. Je zult me er vast om haten, en je bent denk ik niet de enige, maar toch ga ik het doen.’
Dit is de aanhef van een brief waarin een van de hoofdpersonen uitlegt wat hij is. Hij heeft een aandoening die hem anders maakt, iets wat niemand aan hem ziet, maar waar hij wel heel veel last van heeft. Hij heeft prosoagnosie, het moeilijke woord voor gezichtsblindheid. Dat betekent dat hij geen gezichten kan herkennen.
Stel het je voor: je bent gewoon thuis, iemand komt de kamer in, en je ziet niet wie het is. Niet alleen vrienden en kennissen, maar ook familieleden, degenen die je het best zou moeten herkennen, zijn volkomen vreemden voor je. Ook zijn eigen gezicht in de spiegel herkent hij niet. Dat is nog vervelender als mensen hun uiterlijke kenmerken, zoals haardracht, gaan veranderen. Jack, zo heet deze jongen, heeft een eigen manier gevonden om het op te lossen:
Knik naar iedereen, en glimlach.
Wees charmant en verdomd grappig
Wees de gangmaker van ieder feest, maar drink absoluut geen alcohol.
Allicht gaat het weleens fout, maar Jack is er goed in geworden mensen te herkennen aan hun manier van lopen en hun stem natuurlijk.
De andere hoofdpersoon is Libby Strout:
‘Waarschijnlijk ken je me wel. Je hebt vast het filmpje gezien waarin ik uit mijn eigen huis word bevrijd. Bij de laatste telling hadden 6.345.981 mensen het bekeken, dus de kans is groot dat jij een van hen bent. Drie jaar geleden was ik de dikste tiener van Amerika. Op mijn zwaarst woog ik 297 kilo.’
Als Libby naar een nieuwe school gaat, weet ze van tevoren dat ze bekeken zal worden. Maar ze is sterk genoeg, denkt ze. Dat zal ze moeten bewijzen als ze Jack ontmoet. Twee kwetsbare tieners, met de nodige problemen, die elkaar leren kennen en waarderen na de nodige strubbelingen, dat zijn de elementen van een liefdesroman waar jongeren van zullen smullen.
Libby mag de ik-vorm voor haar rekening nemen, Jack is in een hij-perspectief. Om en om zijn ze aan het woord en vertellen ze een ontroerend, maar misschien ook wat onwaarschijnlijk verhaal. Maar dat laatste maakt niet uit, Jennifer Niven heeft een vlotte pen, en is heel goed in vlotte dialogen. Ze schrijft over het ware leven, over vooroordelen, en veroordelen. En over acceptatie en vriendschap. Zij wil graag tieners die met zichzelf in de knoop zitten een hart onder de riem steken. Zoals ze het jongere broertje van Jack laat zeggen: 'ik wil mezelf zijn'
De Amerikaanse Jenniver Niven (1968, Charlotte (VS) is de schrijfster van het succesvolle Waar het licht is, dat reeds verfilmd is.
ISBN 9789048836154 | Paperback | 368 pagina's | Uitgeverij Moon | april 2017
Vertaald door Karin Pijl | Leeftijd: 15+
© Marjo, 24 juni 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
