Hatice Ava
Categorie: Recensies 15jr+
Omdat ik niet wou kussen...
Mijn zoon moest een boek van Didelez lezen voor school. Hij had een wat beperkt lijstje gekregen (er mocht niet om het even wat gelezen worden) en omdat er in de bib weinig beschikbaar was en de tijd beperkt bracht ik deze mee. Het was de enige titel waar ik op kon komen en beschikbaar via IBL. Het was straf... Echt alle boeken van Didelez waren voor weken aan een stuk gereserveerd dus veel opties waren er niet.
Mijn zoon is over het algemeen genomen een “vlotte” lezer. Hij leest regelmatig boeken en vindt lezen best leuk. Zolang ze hem boeien natuurlijk. Groot was dan ook mijn verwondering dat hij over zo’n dun boek viel. Na 2 hoofdstukken vloog het boek zijn kamer rond. Ik snapte er niets van. Dus besloot ik het boek even te lezen. ‘k was benieuwd waarom hij er zo’n probleem mee had. Het thema was in mijn ogen boeiend genoeg.
Tot ik zelf begon te lezen.
Het eerste hoofdstuk begint met (achteraf gezien) totaal nutteloze informatie. 5 meiden zitten op de kamer van het hoofdpersonage te praten, of beter 4 (haar 2 zussen en 2 nichten) zitten te praten want het hoofdpersonage zit liever ondertussen te “facebooken”. Op een bepaald moment wordt er beslist naar de bioscoop te gaan maar omdat ze er nog een nicht bijwillen (Het hoofdpersonage wil niet meegaan als zij “alleen” mee moet gaan met haar 2 zussen en 2 nichten) zal het nog een tijdje duren omdat die nicht van de andere kant van de stad moet komen met de tram.
In tussentijd krijgt het hoofdpersonage (Hatice) ruzie met haar jongste zus over een papiertje dat op de grond valt en wil niet meer meegaan naar de bioscoop. Ze vertelt aan haar ma dat ze geen zin meer heeft, de ma die weet dat ze soms last heeft van stemmingswissels zend haar naar de bakker en naar de bank.
Het is die avond nogal guur weer en is er weinig volk op straat. Hatice gaat eerst naar de bank om te pinnen. Op straat ziet ze aan de tramhalte een koppeltje dat staat te wachten op de tram en dichter bij haar een jongen met ros haar en een sporttas in de hand.
Ze gaat naar de bakker. Als ze op weg is naar huis ziet ze weer die jongen en voelt zich onmiddellijk niet op haar gemak. Hij was toch op weg naar de andere kant? Wat doet hij daar terug enz. Ze gaat zelfs iets vlugger stappen omdat ze zich onveilig voelt. De jongen spreekt haar aan maar ze zegt niets terug. De jongen vraagt of ze verlegen is en zij antwoordt: “dat ze hem niet kent”. Hij vraagt of ze hem beter wilt leren kennen en zie antwoordt “nee” waarop hij haar vastgrijpt en wil kussen. Zij duwt hem weg en een paar seconden later realiseert ze zich dat haar nek nat is. Als ze met haar hand voelt en naar haar vingers kijkt beseft ze dat het bloed is. Blijkbaar heeft de jongen haar gestoken met iets waardoor haar nek bloedt.
Ze strompelt de weg terug, probeert een man te roepen die ze verder in de straat ziet maar meer dan een gereutel komt er niet uit haar keel. Ze probeert aan een paar huizen aan te bellen maar er wordt niet open gedaan. Zelfs haar beste vriendin die op een bepaalt moment van op een bovenverdieping “opendoet” denkt dat ze een of ander spelletje speelt.
En op dat moment komt er een beetje snelheid in het verhaal. Tot ze in het ziekenhuis bij bewustzijn komt. De dader had een slagader geraakt en een oogzenuw.
En dan zakt het weer in elkaar. Haar ouders en hele reeksen familie komen op bezoek, waarbij dan iedere keer de namen vermeldt moeten worden (zodat iedereen in het boek vermeldt wordt?) Zelfs de ouders van de verloofde van haar zus komen helemaal uit Nederland (terwijl ze die mensen totaal niet kent en hen nog nooit gezien heeft) om hun steun te betuigen. Iedereen komt zijn medeleven (medelijden) betuigen en hoopt dat ze de moed niet laat zakken.
Natuurlijk komen er ook 2 agenten van moordzaken om haar te ondervragen over het hoe en waarom. Een van de agenten maakt zelfs de bedenking:” dat iedere dader in zijn hoofd een motief heeft, hoe absurd of ongeloofwaardig voor de buitenwereld “ waarop zei antwoordt:” omdat ik niet wou kussen…” en daar heb je meteen de verklaring van de titel.
Op dit moment zitten we anderhalf hoofdstuk ver in het boek en het sleept maar voort.
Over de angst en angstbeelden, over de nachtmerries, over het niet buiten durven, over het zich opsluiten, over het alleen willen doen, over inzitten over de reacties van andere mensen, enz.
Kijk, dat dit gebeurd is erg. Wat het doet psychologisch voor het slachtoffer is niet de onderschatten, dat er niet direct op de goede manier door de juiste instanties gereageerd wordt is enkel verschrikkelijk schrijnend. Dat ze het gevoel heeft dat de politie weinig doet en teleurgesteld is bij iedere “line-up” is verstaanbaar.
Het wordt enerzijds op een eerlijk manier, vanuit het standpunt van het slachtoffer vertelt. Maar of je zet dat niet als verplichte literatuur of het boek moet iets rechtlijniger en minder verwarrend. Want je kunt als lezer de cirkeltjes die Hatice maakt niet blijven volgen.
Soms steekt ze haar hand uit voor hulp en als ze dan hulp krijgt dan trekt ze zich terug. Op een bepaald moment verdwijnt de sympathie en wil je ze enkel een schop onder haar achterste geven. Er zijn genoeg mensen die haar steunen, er zijn genoeg mensen die haar willen helpen maar dan moet zij het ook willen!
Dat de “verlossing” dan komt door een leraar die zegt je: “Misschien moet je toch dat boek schrijven over je leven, misschien werkt het als therapie”.
Dat Didelez een zo’n actueel en realistische problematiek niet beter uitgewerkt heeft vind ik enkel teleurstellend. Het is te verwarrend, er komen teveel nutteloze personages in voor, er wordt te dikwijls hetzelfde cirkeltje gedraaid dat je zoals hoger gezegd het gewoon opgeeft. Voor mijn part had Hatice er een dagboek van gemaakt maar dat wil nog niet zeggen dat je als gekend schrijver er hele stukken zomaar uit overneemt. Hij kon dit op een betere manier verwerkt hebben.
Zie ook het interview met Hatice bij VTM
ISBN 9789022326848 | Paperback | 200 pagina's | Uitgeverij Manteau | februari 2012
Leeftijd: 15+
© Inge, 02 november 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
