Elizabeth George

Toon alleen recensies op Leestafel van Elizabeth George in de categorie:
Elizabeth George op internet:
 

Stormgevaar Stormgevaar
Fluistereiland: Deel 1


(The edge of nowhere is de Engelse titel. Vanwaar deze vertaling? Het stormt niet in het boek...)

Becca,  veertien jaar, bijna vijftien, heeft een bijzondere gave waardoor ze in de problemen is gekomen. Haar moeder helpt haar in het diepste geheim vluchten naar een eiland waar een vriendin van de moeder woont, die haar zal helpen. Becca’s uiterlijk is grondig veranderd, en ze heeft de nodige raadgevingen meegekregen Maar ze is niet voorbereid op het feit dat die vriendin net overleden is, en nu niemand op het eiland weet van haar bestaan.
De enige link met haar moeder, een mobieltje, biedt geen hulp: haar moeder neemt niet op.
Wat nu?
Gelukkig ontmoet ze al snel mensen die haar wel willen helpen, en haar eigenschap is nu wel handig. Ze is gevoelig voor de uitstraling van anderen, en kan delen van hun gedachten opvangen. ‘Fluisteringen’. En dan gebeuren er dingen die los staan van haar eigen problemen: een van de nieuwe vrienden belandt door een akelig ongeluk in het ziekenhuis en omdat Becca een vreemde eend in de bijt is, wijzen bepaalde vingers naar haar. Becca moet zichzelf zien te redden.

Elizabeth George is bekend van haar detectiveromans voor volwassenen, boeken die de lezer vanaf de eerste pagina meeslepen naar een spannende ontknoping. Je zou verwachten dat ze dat in een boek voor jongeren ook doet.
Het begint goed. Al in de eerste zin wordt de lezer nieuwsgierig gemaakt: ‘op de laatste dag van Hannah Armstrongs bestaan was alles normaal’.
Zo’n zin werkt intrigerend: hoezo laatste dag? Wat is er met die Hannah aan de hand? Even verderop lezen we dat ze lopend naar huis gaat. Door die eerste zin verwacht je dat ze een ongeluk zal krijgen, wat voor iets dan ook. Nee dus. Dan komt ze thuis, en ze ziet haar stiefvader uit haar kamer komen. Het is duidelijk dat ze die man niet mag, en wat doet hij in haar kamer? Is hij dan degene die haar kwaad zal doen?
Op deze manier weet Elizabeth George een spanning op te roepen waardoor je door moet lezen. Je wilt weten wat er aan de hand is. Deze manier van werken is bekend en voldoet in haar verhalen over inspecteur Lynley.
En toch begint het een aantal pagina’s verderop te wringen. Het is net of ze haar jongere lezers onderschat. Ze legt te veel uit en valt in herhalingen.

‘Hij ligt nog in coma, ‘ zei Becca, en toen Debbie meelevend knikte, voelde Becca zich wat beter. Maar dat knikje werd gevolgd door zijn verdiende loon…wat dacht hij wel, en toen was het of die fluistering een klap in Becca’s gezicht sloeg. Ze knipperde met haar ogen en wendde zich af. Meteen daarop zei Debbie: ‘de arme jongen. Ik vind het heel erg om dat te horen.’en hoe vreemd Becca het ook vond, Debbie klonk volkomen oprecht. dus of ze loog, of zijn verdiende loon had betrekking op iemand anders. Dat was natuurlijk het probleem met fluisteringen.’


Bovenstaand stukje is een variatie op veel andere passages.
Het is jammer dat ze blijkbaar denkt dat jongeren anders benaderd moeten worden, want tegelijk houdt ze de spanning vast door steeds kleine stukjes informatie te voeren, die multi-interpretabel zijn in de ogen van de lezer. Misschien wordt de jongere lezer wel geprikkeld om eens een ander boek van de schrijfster te gaan lezen, en het is de vraag of deel twee van het ‘fluistereiland’ dan nog aantrekkelijk is.


ISBN 9789022999806 | Paperback | 336 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers | september 2012
Vertaald uit het Engels door Hugo Kuipers | Leeftijd: 15+

© Marjo, 16 september 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: