Annabel Pitcher
Mijn zus woont op de schoorsteenmantel
‘Als dat ene zaadje van mijn vader op precies dat moment niet dat ene eitje van mijn moeder was tegengekomen, zou ik heel iemand anders zijn geworden. Dat klonk niet als een wonder. Het klonk eerder als domme pech.’
Het is niet zo’n leuk leven dat Jamie, het jongetje van tien die dit verhaal vertelt, heeft. Zijn oudere zus, een van een tweeling, is vijf jaar eerder bij een terroristische bomaanslag in Londen om het leven gekomen, en daar hebben zijn ouders geen raad mee geweten. Ze zijn uit elkaar. Moeder is nog in Londen en laat niets van zich horen, ondanks Jamies briefjes, en zoals hij later hoort ook die van zijn zus.
Jamie, zijn zus Jasmijn en zijn vader zijn naar het Lake District verhuisd, omdat, zegt zijn vader, je daar niet op iedere hoek van de straat tegen moslims aanloopt. Zijn vader zegt dat moslims vijanden zijn. Begrijpelijk natuurlijk, maar toch. Hij verwaarloost zijn kinderen, en Jasmijn heeft er ook veel moeite mee. Ze ontwikkelt een gevaarlijke anorexia.
Jamie weet niet veel meer van de commotie van toen, hij zit met de gevolgen van iets waarvan hij nooit de finesses heeft begrepen. Hij ziet alleen maar dat zijn vader zich iedere dag dronken zuipt, en dat hij de urn waarin de as van Rose zit en die op de schoorsteenmantel staat, toespreekt.
Eigenlijk wil Jamie een gewoon leven leiden; hij is een enorme fan van Spiderman, en wil graag voetballen, en het is duidelijk niet normaal zoals het er aan toe gaat thuis. Zijn zus eet niet, gaat haar eigen weg. En hoe moet hij omgaan met zijn vaders totale afkeer van moslims, als de enige vriend in de klas vol pestkoppen en meelopers dat moslimmeisje Sunya is?
Op school besteedt Juf Farmer aandacht aan de tien geboden, en de geboden ’eert uw vader en moeder’ en je mag je naasten niet valselijk beschuldigen’ brengen de arme Jamie totaal in verwarring: volwassenen gedragen zich niet volgens de regels die hij wel moet leren en hanteren. Wat is het leven moeilijk! Opstellen schrijven over de leuke vakanties, of de fijne kerstdagen is al lastig genoeg, maar de vriendschap met Sunya, die hij zo graag wil, kan niet want dan is hij ongehoorzaam. En hoe moet dat nu met dat oudergesprek op school, waar beide ouders aanwezig moeten zijn? Hij kan er met niemand over praten:
‘Toen we waren weggegaan uit Londen, was mijn vader wel een uur bezig geweest zijn klerenkast door de slaapkamerdeur te krijgen. Hij zette die op zijn kant. Hij probeerde het ondersteboven. Hij hield hem schuin naar de ene kant en vervolgens naar de andere kant, maar het lukte gewoon niet. Woorden als ‘mam’, ‘verhouding’, ‘pap’, en ‘drank’ waren net als die klerenkast: te groot om eruit te komen. Wat ik ook deed, ze konden niet tussen mijn lippen door.’
Gelukkig heeft hij Jasmijn nog, en zijn kat Roger biedt hem troost.
Maar natuurlijk kan het zo niet verder gaan, en het komt tot een hartverscheurende climax.
Het verhaal door een tienjarig jongetje laten vertellen, is erg lastig. Annabel Pitcher doet het best overtuigend. Natuurlijk is het een wijs joch, maar je moet ook wel waarschijnlijk als je leven zo overhoop gehaald wordt.
Humor ontbreekt niet, gelukkig niet, het zou erg zwaar geworden zijn zonder humor. Het is vooral een ontroerend verhaal, over een kind dat tegen alle gebeurtenissen in zijn weg probeert te vinden.
ISBN 9789049924430 | Paperback | 239 pagina's | Uitgeverij Mistral | februari 2011
Vertaling uit het Engels Ellis Post Uiterweer Vanaf 15 jaar
© Marjo, 16 maart 2011