Engelenmoord
Wendy Stroobant

Het verhaal begint met een proloog: twee jongemannen moeten een gevecht aangaan. Dat doen ze niet vrijwillig, maar vechten zullen ze, zeggen mannen met maskers, die om hen heen staan. Als ze geen aanstalten maken wordt de ene jongeman, Andrei, 20 jaar oud, bedreigd. Zijn zusje staat er bij, en zij zal doodgeschoten worden als hij niet aanvalt.

‘Het zijn beesten’, zegt de leider, die aan zijn stem te horen nog vrij jong is.   ‘Je leest hun misdadige aard zo van hun gezicht af.’

Louise, 16 jaar oud, leeft eind negentiende eeuw. Zij heeft het als vrouw al niet makkelijk in die tijd, en als dochter van een gevangenisdirecteur staat ze niet erg hoog in aanzien. Zij zit bijvoorbeeld achter in de klas, terwijl de dochter van de burgemeester bij de kachel mag zitten. Nu ligt dat niet alleen aan haar status: de nonnen zijn ook niet blij met al haar vragen. Nieuwsgierigheid was een ondeugd in die tijd. Net als haar rode haren. Het is voor een meisje als Louise een prettige bijkomstigheid dat ze geen moeder heeft die haar in de gaten houdt, terwijl haar vader dag en nacht op pad is - naar ze aanneemt aan het werk in de gevangenis naast hun huis. Ze kan zich bezighouden met haar hobby, fotograferen, en naar de binnenplaats kijken van het gebouw naast het hunne.
Louise en haar broertje  - die er anders uitziet dan de meeste kinderen, en zich anders gedraagt – mogen niet uit het raam kijken naar de gevangenen. Zoiets moet je tegen Louise zeggen! En Emile is ook niet erg gehoorzaam. Hij is anders:  hij zegt dat hij een meeuw is, hetgeen later verandert naar engel. Dan bindt hij vleugels om, en wee degene die hem als een gewone jongen behandelt.
Wat haar vader ook niet weet is dat Louise op een avond het huis uitsluipt om een seance bij te wonen die een Russische gravin in haar huis geeft. Het is een schokkende ervaring als de geest van een kleine meisje verschijnt, die Louise blijft achtervolgen, met teksten op de muren van haar slaapkamer.
En het is het begin van een bijzonder avontuur: waarom is Valerya, de dochter van de gravin, zo in haar geïnteresseerd? Wie is die gevangene nummer 22, die volgens de boeken – die Louise stiekem bekijkt – een man van zeventig moet zijn, maar als hij ontsnapt en zich probeert te verschuilen in Louises kamer, een jonge man blijkt te zijn. Nummer 22 wordt gelukkig weer opgesloten, het was heel angstig een misdadiger in huis aan te treffen! Maar is hij wel een moordenaar?
Louise leert Filip van Merode kennen, een jonge man, die haar openheid verfrissend vindt en graag vertelt over zijn theorie, dat je aan de schedelmaten van mensen kunt zien of je crimineel bent of niet. Filip doet mee aan de verkiezingen: als hij het voor het zeggen heeft, kunnen al die mensen met afwijkende maten meteen opgesloten worden: een wereld zonder criminaliteit!

‘Opeens voelt ze zich belachelijk eenzaam. Ze is verdorie pas zestien en moet hier alles oplossen, terwijl de volwassenen hun geld aan goktafels verbrassen of lichtgevende, dode meisjes uit hun hoed toveren. Ze zat toch altijd naar avontuur te verlangen? Wel, ze heeft haar zin gekregen, en hoe! Opeens heeft ze heimwee naar vroeger, toen vader nog echt vader was en de tegel van zuster Aleydis nog niet gebroken was.’

We volgen als lezer niet alleen Louise. Het verhaal van Andrei komt er steeds tussendoor. De verwikkelingen zijn niet van de lucht, en leiden naar een verrassende en spannende ontknoping.
Behalve een erg boeiend verhaal krijg je van Wendy Stroobant ook informatie over hoe het leven eind negentiende eeuw in België was. De positie van een vrouw, het gevangeniswezen, en de vreemde theorie over uiterlijkheden. Een heel apart verhaal dat je een historische thriller voor de jeugd zou kunnen noemen.

ISBN 9789059084070 | Paperback | 176 pagina's | Davidsfonds Uitgeverij | juli 2011
Leeftijd vanaf 13 jaar

© Marjo, 27 april 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer: