Maureen Johnson

Toon alleen recensies op Leestafel van Maureen Johnson in de categorie:
 

Moordjaar Moordjaar




‘Iedereen keek naar me. Misschien dachten ze dat dit deel uitmaakte van mijn act. Ik schoof de stoel iets naar achteren en probeerde harder te hoesten, toen nog harder, maar mijn pogingen maakten geen enkel verschil. Mijn keel was geblokkeerd. Mijn ogen traanden zo, dat ik alles door een waas zag. Ik voelde een stoot adrenaline…en toen werd alles een ogenblik wit, helemaal, volledig, stralend wit.’



Door omstandigheden die verder niet ter zake doen, belandt, Aurora - zeg maar Rory -, een Amerikaanse tiener, op een kostschool in Londen. ‘Wexford’ ligt vlak bij Liverpool Station, en vlakbij Whitechapel en Spitalfields.
Sommigen krijgen misschien al meteen een kriebel… Dat gebied is immers vooral bekend doordat daar een beruchte moordenaar actief was, in de tweede helft van 1888: Jack the Ripper, die vrouwen vermoordde en hen zwaar verminkt achterliet.
Vlak voor Rory aankwam op de school is het eerste slachtoffer gevallen. Het blijkt al snel dat er een na-aper bezig is, en dat er dus meer slachtoffers zullen vallen. Hij moordt op dezelfde data en probeert zoveel mogelijk de details van de oorspronkelijke moorden na te bootsen.
Aanvankelijk doet het Rory niet zo veel, ze is meer bezig haar nieuwe leven op poten te zetten. Haar kamergenote Jazza is heel aardig, en met Jerome kan ze het ook goed vinden.
Zoals gezegd volgen er meer moorden, en op de dag dat Jack the Ripper twee vrouwen om het leven bracht is de hele school beveiligd. Leerlingen mogen de straat niet op, er is politie op de been, en iedereen wacht gespannen af. Al eerder hadden Rory’s ouders gevraagd of ze niet naar hen toe wilde komen, weg van school, maar net nu Jerome iets meer lijkt te worden dan een gewone vriend, heeft ze daar helemaal geen zin in. Om dezelfde reden stemt ze toe als Jerome haar en Jazza vraagt om stiekem naar het jongensgebouw te komen. Dan kunnen ze vanaf het dak de gebeurtenissen in de gaten houden.
Tussen dat gebouw en het meisjesgebouw ligt een plein dat ze midden in de nacht oversteken. Als ze terugsluipen ziet Rory een man, die haar welterusten wenst.
En de volgende dag blijkt er een slachtoffer gevonden te zijn op datzelfde plein. De politie vraagt mensen die iets weten zich te melden. Dan ontdekt Rory dat Jazza die man niet gezien heeft… hoe kan dat nou? Hij stond recht voor hun neus!
Dan begint het verhaal pas echt, met een verrassende ontwikkeling en een onverwachte ontknoping.
Een spannend verhaal dat je ogen aan de pagina’s pint tot het laatste woord gezegd is. Een erg origineel plot met een vleugje humor en een vleugje romantiek dat echter vooral boeit doordat het gebaseerd is op een ongelooflijk feit: niet alle doden zijn dood…

'Ik pakte mijn hockeystick en pookte onder mijn bed, maar ik voelde niets. Toen realiseerde ik me dat een stick niet zo goed bruikbaar was bij een geest, dus ging ik op mijn bed staan en begon er op te springen, zo stil als ik kon, daarna stapte ik op de vloer en keek onder het bed.'


ISBN 9789026190797 | Paperback | 350 pagina's | Uitgeverij De Fontein | juni 2012
Vertaald uit het Engels door Inge Boesewinkel en Jeske Nelissen Leeftijd vanaf 13 jaar

© Marjo, 27 september 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: