Marlies Allewijn
Categorie: Recensies 13-15jr
SchEef
Ook een beetje eng is de eerste dag op haar nieuwe school. Eef komt uit een klein dorp en de stad lijkt ineens wel heel erg groot als ze moederziel alleen naar school fietst. Welke afslag moet ze ook alweer nemen? Gelukkig krijg Eef hulp….van een echte spetter nog wel! De knapperd stelt zichzelf voor als Tim en zit op dezelfde school als Eef. Wat een leuke jongen. Eef krijgt het er warm van.
De eerste schooldag verloopt vlotjes en Eef sluit vriendschap met Femke en Loes. Eef is blij met haar nieuwe vriendinnen maar mist haar vrienden uit het dorp nog wel. Toch geniet ze van haar nieuwe leven. Tim ziet ze af en toe op school. Als Eef hem ziet dan doet of zegt ze rare dingen. Ze is zichzelf niet. Zou ze soms een beetje verkikkerd op hem zijn?
Langzaam gaat het minder goed met Eef. Haar lichaam is ’s ochtends zo stijf als een plank en ze voelt zich uitgeblust. Vergt ze teveel van zichzelf? Overdrijft ze met dansen? Eef is niet van plan het rustiger aan te doen want op de dansschool wordt hard voor een optreden getraind. De pijntjes worden echter pijnen en ze zitten overal. Steeds doet een ander deel van haar lijf pijn en soms zit de pijn op meerdere plekken tegelijk. Hoe kan dat nou? Het dansen gaat niet meer zo goed want Eefs lijf werkt niet mee. In eerste instantie plagen haar ouders haar met al haar pijntjes maar al snel maken ze zich zorgen. De huisarts laat bloed prikken en verwijst Eef door naar de kinderarts en uiteindelijk belandt ze bij de kinderreumatoloog. Na een aantal onderzoeken krijgen Eef en haar ouders de uitslag te horen: Eef heeft reuma.
Reuma? Dat komt toch alleen bij oude mensen voor? Eef snapt er niets van. Toch kunnen ook kinderen reuma krijgen. Jeugdreuma heet dat en achterin het boek staat dat er in Nederland ongeveer drieduizend kinderen reuma hebben. Er breekt een spannende tijd aan voor Eef. Ze moet medicijnen slikken en het zal even duren voordat deze aanslaan maar ondertussen wordt de pijn wél steeds erger. Soms kan Eef niet eens haar pyjama uitkrijgen. Van sommige pillen wordt ze heel misselijk. Wat nu als de medicijnen niet aan zullen slaan? Hoe moet het dan verder? En zal ze ooit weer kunnen dansen? Het hoofd van Eef zit boordevol vragen en angsten.
Eef wil springen, dansen, uitgaan en shoppen met haar vriendinnen. Ze wil haar dagboek vullen met leuke dingen in plaats van de verdrietige teksten die ze nu vaak neerpent. Ze wil leuke dingen doen met haar knappe vriendje maar steeds vaker komt ze niet verder dan de bank. Eef heeft pijn en soms heeft ze medelijden met zichzelf. Ze moet leren met haar ziekte om te gaan en haar omgeving niet uit het oog te verliezen. Kortom: het is niet makkelijk. Eef baalt en Eef maakt zich zorgen over de toekomst.
Marlies Allewijn, de schrijfster van dit geweldige boek, kreeg zelf reuma toen ze nog maar twaalf jaar oud was. Zij begrijpt als geen ander wat Eef doormaakt en dat maakt dit boek zo goed. De schrijfster heeft er gelukkig geen zielig verhaal van gemaakt. Eef bestaat niet alleen uit reuma, Eef is zoveel meer dan dat! En dat moet Eef zelf ook weer gaan inzien. Ik ben diep onder de indruk van dit verhaal want wat heeft Marlies Allewijn goed beschreven hoe het is om ziek te worden en te moeten leven met pijn. Dit boek is onmisbaar voor jongeren die reuma krijgen maar ook ouders, familie en vrienden van kinderen met reuma zouden zich onmiddellijk op dit verhaal moeten storten. Ik vind dit werkelijk een fantastisch boek. Marlies Allewijn krijgt van mij een dikke pluim.
ISBN 9789049925987 | Hardcover | 240 pagina's | Uitgeverij Pimento | oktober 2012
Leeftijd: 13+
© Annemarie, 21 augustus 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
SchEef
Het eerste dat Eef in haar dagboek schrijft is, dat ze aangenomen is bij Dance Until You Drop (DUYD)! Waar ze vreselijk blij om is. Dansen is haar lust en haar leven. Ook vindt ze het natuurlijk doodeng om naar een nieuwe school te gaan, maar Eef heeft het geluk dat ze op haar eerste schooldag, onderweg naar school, Tim, een erg aardige jongen ontmoet die met haar meefietst.
De nieuwe klas, 3 gymnasium, valt eveneens erg mee. Femke en haar vriendin Loes stellen zich voor en het klikt meteen tussen de meiden. Vooral Femke is een leuke, vrolijke, gezellige meid.
5 september is de eerste dansles bij DUYD en die is helemaal te gek, de leraar Marco is zeer tevreden over de prestaties van Eef, bovendien ontmoet ze daar ook een heel aardig meisje, Cyrille. De eerste week in haar nieuwe woonplaats valt Eef dan ook alles mee.
10 september. Eef wordt zo stijf als een plank wakker. 'Eef, dat noemen ze nu spierpijn. Weleens van gehoord? zegt haar vader lachend. Ze weten niet dat ze later op deze dag met een heel andere blik zullen terugkijken...
Die dag lukt dansen ook niet zo. Eef krijgt steeds pijn in haar lies en haar ene been doet raar. Het gekke is dat Eef de volgende dagen steeds op de gekste plekken pijn krijgt, dan in haar knie, dan in haar vinger. Schrijfkramp zegt de dokter. Eef schaamt zich kapot. De pijn is ondertussen alweer weg. En dat is aldoor zo, dan is er pijn, dan niet.
Verder loopt alles lekker voor Eef, het dansen gaat heel goed en zelfs die geweldige Tim ziet haar helemaal zitten. Ze zijn superverliefd op elkaar geworden en zoenen wat af. Femke is inmiddels een goede vriendin van Eef en ook al doet Loes soms wat vreemd, ook haar vindt Eef heel aardig. Maar die rare pijn is er nog steeds en komt en gaat... en komt steeds vaker en het doet nu wel héél erg zeer.
Als ze weer naar de dokter gaat doet hij veel minder laconiek, sterker nog hij neemt haar deze keer heel serieus, ze krijgt een bloedonderzoek en nog een, ze moet naar de kinderarts... er is iets niet goed en de pijn en stijfheid worden steeds erger. Uiteindelijk op 16 januari komt het hoge woord eruit. Eef heeft Polyarticulaire Juveniele Idioatische Artritis ofwel jeugdreuma in meer dan vier gewrichten! Haar ouders en Eef zijn erg geschrokken. Eef dacht dat alleen heel oude mensen reuma kregen, zij toch niet? In haar dagboek schrijft ze...
Fok, man, ik heb reuma.
En dan die pillen. ik moet in elk geval elke dag vijf pillen. Ik lijk wel een chemische fabriek. Nou ja, als ik daardoor maar weer kan gaan dansen, dan moet het maar.
Daarna begint voor Eef de moeilijke strijd met o.a. medicijnen uitproberen, leren te accepteren dat ze reuma heeft en dat dingen nu even heel anders zijn dan vroeger.
Gisteren kreeg ik het boek in handen en zoals altijd bij een nieuw boek begon ik alvast een stukje te lezen om de sfeer te proeven maar deze keer bleef ik lezen tot het uit was! Wat een geweldig mooi boek!
Héél even dacht ik, bij het zien van de eerste pagina, nee hè niet wéér zo'n boek vol briefjes en SMS- en e-mailberichtjes. Gelukkig is dat ook niet het geval. Eef schrijft, zoals iedereen met een dagboek, gewoon alles op wat haar bezighoudt, de ene keer gaat het over Tim waar ze helemaal gek op is en de andere keer vertelt ze dat ze heel bang is om naar de kinderarts te moeten. Ook vertelt ze over de leuke Femke en vraagt ze zich af wat er toch met Loes is? Als ze eenmaal weet dat ze reuma heeft vraagt ze zich natuurlijk ook daarover allemaal dingen af. Kan ze wel blijven dansen, wanneer gaan die ellendige pillen werken, vindt Tim haar nog wel leuk, wil hij wel verder met haar? Ze heeft erg veel pijn en vraagt zich af hoe ze met die akelige pijn moet omgaan? En... Komt het wel weer goed?
De taal die gebruikt wordt, past precies bij een meisje van die leeftijd, soms stoer, soms heel onzeker, soms giechelig, soms verdrietig. Maar, wat vooral zo knap van de schrijfster is, is dat de dagboekfragmenten doorheen het verhaal geweven zijn. Daardoor komt er een niet zielig, maar wel erg mooi en geloofwaardig verhaal naar voren over een meisje dat de pech heeft reuma te krijgen, maar... haar leven gaat wel door, met al zijn ups en downs. - Eef noemt zichzelf soms gekscherend SchEef als het weer even flink tegenzit. - De reuma is heftig en wordt realistisch besproken in de dagboekgedeeltes, evenals hoe de omgeving er mee omgaat. Het valt zeker allemaal niet mee, maar wel wordt goed duidelijk gemaakt dat het ook niet het einde van de wereld is.
Kortom, een prachtig verhaal over een meisje dat niet bij de pakken neer gaat zitten maar doorgaat met de dingen die wél kunnen, heel mooi beschreven!
Marlies Allewijn (34) is freelance (tv-)programmamaker. Sinds haar twaalfde heeft ze reuma. Als beginnend puber vond ze het lastig om reuma te hebben, want hoe ga je daarmee om? Ze vond die vraag een verhaal waard en daarom schreef ze dit boek.
ISBN 9789049925987 | Hardcover | 240 pagina's | Uitgeverij Pimento | oktober 2012
Leeftijd: 13+
© Dettie, 24 oktober 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer: