Maggie Stiefvater

Toon alleen recensies op Leestafel van Maggie Stiefvater in de categorie:

Maggie Stiefvater op internet:

http://maggiestiefvater.com

Categorie: Recensies 13-15jr

De Ravenserie 2: De dromendieven
Maggie Stiefvater

We gaan verder waar we gebleven zijn in deel 1 ’De ravenjongens’, dat ook de naam van de serie is.
Ronan en Gansey trekken nog steeds op met Adam, die zich kapot werkt om de school te kunnen betalen, en met Blue, het meisje dat zich altijd de buitenstaander voelt, omdat zij niet naar Aglionby mag.

In het eerste boek hebben ze de dode ravenkoning Glendower nog niet gevonden, de speurtocht gaat verder. Het is vooral Gansey die geobsedeerd is door deze zoektocht, Ronan is altijd zijn vriend geweest, en Adam wil er gewoon bij horen. Er is ook Noah, maar die kan als dode niet veel actiefs bijdragen.
In de loop van dit verhaal heeft Noah problemen met zich te laten zien, er is niet genoeg energie van de leylijn.
Daar blijkt alles om te draaien: de leylijn die vanuit de bergen door de stad loopt. De energie is verstoord. Verschijningen die er eerst waren zijn er niet meer, andere dingen verschijnen juist. Er gebeuren vreemde dingen.

De moeder en de tantes van Blue weten er het hunne van. Zij houden zich bezig met bovennatuurlijke zaken, ze leggen tarotkaarten en voorspellen de toekomst. Een van die voorspellingen zit Blue behoorlijk dwars omdat die stelt dat als zij haar ware liefde zal kussen, hij zal sterven. Ach, zeggen de jongens, als ik de ware niet ben, kun je me rustig kussen (!). Blue dacht altijd dat Adam de ware was, maar de voorspelling drijft hen uit elkaar, omdat ze niet wil uitleggen waarom ze niet wil kussen. En nu twijfelt ze: is Adam wel de ware?
Dit alles speelt tegen de achtergrond van een nieuw aspect: Ronan blijkt dingen uit dromen mee te kunnen nemen. Een raadselachtige eigenschap. Hij is niet de enige die dat kan, en er zijn er meer die het willen kunnen en dus dreigt er gevaar. Zullen de jongens en het meisje in staat zijn dat gevaar af te wenden? Zullen ze kunnen voorkomen dat 4 juli een ramp wordt?

Maggie Stiefvater heeft niet de neiging om dingen te recapituleren, het wordt aangeraden om deel een eerst te lezen, anders begrijp je niet de finesses van wat er allemaal gaande is.
Blue, Ronan, Gansey en zelfs Noah zijn normale tieners, bezig met school, met hun toekomst en met de liefde natuurlijk. Hun persoonlijke sores zijn belangrijk en daarbij komen bovennatuurlijke zaken ‘toevallig’ op hun pad. Het wordt in dit tweede deel allemaal een beetje erger, want tja, als je dingen uit je dromen kunt meenemen, hoe hou je dan monsters tegen die uit je nachtmerries willen meekomen?

Maggie Stiefvater is een meesterverteller. Ze heeft een heerlijk vertelstijl, met mooie zinnen, mooie vergelijkingen, en als je weet dat ze dialogen spanning en achtergrondinformatie op de goede manier doseert, dan besef je ook dat als je begint aan dit boek je het eigenlijk niet weg wil leggen. En dat je liefst meteen door zou gaan in deel 3.
Maar ja, dat moet nog vertaald worden...

De dromendieven is het tweede deel van de nieuwe, verslavende fantasyserie van Maggie Stiefvater. Eerder verscheen De ravenjongens.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De Ravenserie 1: De ravenjongens
Maggie Stiefvater

De ravenjongens zijn de jongens van de particuliere school Aglionby. Zij dragen op hun V-halstrui een ravenembleem. Zij zijn elitair, rijden in dure auto’s, en het zijn jongens. Blue, die van jongs af aan te horen heeft gekregen dat ze bij hen uit de buurt moet blijven -omdat zij een meisje is natuurlijk en haar moeder zuinig op haar is - maar vooral omdat Blue uit een familie van helderzienden komt: haar moeder heeft haar altijd verteld dat haar grote liefde zal sterven als ze hem kust.
Makkelijk, denkt Blue: dan word ik dus nooit verliefd. Maar als ze zestien wordt, begint dat lastig te worden. Ze ontmoet jongens, natuurlijk zijn het ravenjongens, en ze wordt verliefd. Als dat nu alles is? Dat is het niet natuurlijk...

Rond dezelfde tijd komt tante Neeve bij hen logeren, ze krijgt een eigen ruimte op de zolder, en gedraagt zich geheimzinnig. Als het St. Marcusavond is, vraagt ze Blue om mee te komen naar de kerk. Blue zelf heeft dan wel geen bijzondere gave, ze versterkt de gave van anderen. Neeve wil wel versterking bij de jaarlijkse telling van geesten die het pad op lopen, het zijn de mensen die komend jaar zullen sterven. Handig natuurlijk bij het voorspellen van iemands lot, al blijken Maura, Blues moeder en de andere vrouwen in huis, Calla en Persephone, er echt wel gevoel voor te hebben, en hebben ze geen trucjes nodig.
Terwijl ze de namen noteert, komt een van hen op Blue af. Ze is al verbaasd dat ze hem zien kan, maar het wordt nog erger: ze hoort hem ook.

‘Mag ik je naam weten?’ vroeg ze.
Hij keek haar aan, en ze besefte met een schok dat hij een Aglionby-trui droeg.
‘Gansey’, zei hij. (...)
‘Is dat alles?’, fluisterde ze.
Gansey sloot zijn ogen.’Dat is alles’.

Gansey, inderdaad een student van Aglionby, komt uit een rijke familie. Zijn passie is het zoeken naar de leylijn. Daarop, is hem op geheimzinnige wijze verteld, ligt Owen Glendower, een Keltische vorst, begraven. Wie hem tot leven wekt, kan zijn grootste wens in vervulling doen gaan.
Gansey vindt rijk zijn doodnormaal, en wil anderen erin laten delen. Hij heeft een oud pakhuis laten verbouwen tot ruimten waar zijn vrienden kunnen wonen. Ronan en Noah wonen daar dan ook, maar Adams eergevoel is erg groot: hij weigert van die liefdadigheid te profiteren, en blijft bij zijn ouders wonen, die arm zijn. Adam studeert van een beurs en heeft diverse baantjes, en al slaat zijn vader hem: hij weigert beslist om ‘Ganseys eigendom’ te worden.

Ronan heeft problemen met zijn familie, met name zijn oudere broer, die weigert nog langer voor de studie te betalen als Ronan zijn examens niet haalt, en met goede punten. Hun vader is pas overleden en dat zit Ronan erg dwars, zo erg dat zelfs Gansey geen vat op hem heeft.
Op een van deze jongens wordt Blue verliefd, en ze raakt betrokken bij hun zoektocht. Haar kennis is natuurlijk erg welkom. Bovendien heeft Ransey een bandje opgenomen op St Marcusavond, en heeft hij de stem van Blue herkend.
Wat is hier allemaal aan de hand? Wat is Neeve aan het doen? En die leraar Latijn, die duidelijk niet goed in zijn vel zit, heeft die ook met de leylijn te maken?
Er is een stuk land waar de tijd zeer flexibel is, stil staat of juist voorbij vliegt; daar staat een dromenboom; Noah is niet wie ze dachten dat hij was, hoewel hij daarover heel eerlijk was en is; en wat is eigenlijk de betekenis van die Keltische koning?

Maggie Stiefvater heeft haar lezers opnieuw te pakken.
Hoewel het even duurt voor je een beetje weet wat in deze nieuwe serie aan de hand is, wil je meteen meer als het eenmaal uit is. Ik heb het gevoel dat we nu even kennis moesten maken met de personages om in de volgende delen volop te kunnen genieten van hoger oplopende spanning, zoals we van Maggie Stiefvater gewend zijn..
Zoals in haar eerdere trilogie (Fluister, Huiver, Voor altijd) zijn het tieners die de hoofdrol vervullen, en speelt de liefde een flinke rol.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Heartbeat 2: Een ijzingwekkende liefde
Maggie Stiefvater

James zit op een school waar muziek belangrijker is dan de andere vakken. James is doedelzakspeler en komt al snel tot de ontdekking dat er geen leraar voor hem is. Hij vraagt zich af waarom hij eigenlijk aangenomen is op die school. De schoolleiding wist dit immers?
James is paranormaal begaafd, hij ziet en hoort wezens die anderen niet zien. Er is met name die ene faerie, die zich Nuala noemt. Zij is een bijzondere faerie: ze blijft in leven door het leven van menselijke jongeren af te snoepen. Ze biedt hen muziektalenten, in ruil daarvoor. Maar als ze James benadert, blijkt die weerstand te kunnen bieden aan deze verlokking en gebeurt er iets wat Nuala niet had kunnen voorzien: ze wordt verliefd op de jongen! Is het wederzijds?
Dee (Deirdre) is immers James’ vriendin? Of dat was ze toch?

Naarmate de dag van Halloween dichterbij komt, blijken er steeds meer jongeren geluiden in de vorm van muziek te horen. Er blijken heel veel faeries in de omgeving van de school, en er is een machtsstrijd gaande in hun wereld. De koning van de doden, of ook ’doornenkoning’ - toevallig (?) de naam van de school - zoekt een opvolger, en de koningin van de faeries voelt een dreiging vanuit de mensenwereld, waar ze mee wil afrekenen.
Als het Halloween wordt zal Nuala sterven op de brandstapel: dat is haar lot. Steeds als ze op Halloween zestien jaar is, sterft ze, en wordt opnieuw geboren.

En toen kwam ik er halverwege achter dat ik deel twee aan het lezen was zonder dat ik deel een kende. Dat was best lastig. Ik raad dus aan om met het eerste deel te beginnen!
Daar staat waarschijnlijk meer in over James en Dee, waarom zij nu zo afstandelijk doen, terwijl ze toch van elkaar houden.
Mag ik dus niet de conclusie trekken dat ik dit boek van Maggie Stiefvater minder goed vind dan de boeken die ze later schreef? De serie ‘Huiver’, Fluister’ en ‘Voor altijd’ zijn fantastische meeslepende verhalen over liefde, terwijl ze ook over bijzondere jongeren gaan, met bijzondere gaven. Zoals ook het geval is in deze ‘Heartbeat’ boeken. Maar faeries, een koning der doden, het is minder realistisch, meer fantasy. Als je daar van houdt: prima. Mijn insteek was fout...

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Dodenrit
Maggie Stiefvater

‘Dit eiland is sluw en geheimzinnig. Ik heb geen idee wat het voor mij in petto houdt.’

De zeer geslaagde trilogie over weerwolven blijkt slechts een vingeroefening geweest te zijn voor Maggie Stiefvater. In deze nieuwe jeugdroman bewijst de Amerikaanse schrijfster dat ze het genre bijna perfect beheerst. Het verhaal heeft opnieuw een bovennatuurlijk element: het is losjes gebaseerd op de legendes rondom waterpaarden zoals bijvoorbeeld de Schotten die kennen. Daar heten waterpaarden kelpies. Lezers van de Potterboeken kennen de naam waarschijnlijk. Ook het monster van Loch Ness is een kelpie. Voor de Ieren heten ze capall uisge (spreek uit: kàppal isjke) en Maggie Stiefvater koos deze naam voor de waterpaarden die zij situeert bij het fictieve eiland Thisby.

Als in november het weer verslechtert en de zee ruiger wordt duiken de capail (mv) uisge zoals elk jaar weer op. Het zijn angstaanjagende vleesetende paarden, voor wiens kaken niets veilig is.
Toch zijn er de afgelopen jaren paarden gevangen die gehouden worden in speciale paardenstallen. En eenmaal per jaar, eind november, wordt de Scorpiorace georganiseerd op het strand. Het is ieder jaar opnieuw een race op leven en dood, waarbij een of meer ruiters alsmede paarden de dood vinden. Sean Kendrick is een negentienjarige ruiter die er al in geslaagd is vier maal de race te winnen. Hij is een eenling, die weinig woorden nodig heeft. Een buitenstaander, die leeft voor zijn paarden. Een paardenman pur sang en zijn paard is Corr, een capall uisge natuurlijk. De twee zijn aan elkaar gewaagd; als je ze ziet rijden, lijkt het of daar één wezen zich voortbeweegt.

Maar Sean is afhankelijk van zijn baas, Benjamin Malvers, een machtig man die een paardenfarm beheert. Sean heeft kind noch kraai, en is arm. Iedere cent keert hij om zodat hij ooit de hoge prijs kan betalen die Malvern voor Corr vraagt. Maar Malvern is niet gek: die weet wat hij in huis heeft, en verkoopt het paard niet. Er is een mogelijkheid als hij dit jaar de race wint…
Kate – Puck – Connolly woont met haar twee broers op het eiland. Ze redden het met hulp van goede kennissen net, nu hun ouders het jaar ervoor in de greep van capail uisge zijn gevallen. Als Gabe de oudste, aankondigt dat hij het eiland wil verlaten en ze ook nog hun huisje dreigen kwijt te raken ziet Kate maar één uitweg. Ze moet meedoen aan de race en winnen. Zij heeft geen waterpaard, maar er staat niet in de reglementen dat haar eilandpony Duif niet mee zou mogen doen. Ze trotseert alle tegenstanders en schrijft zich in.
Het vertelperspectief wisselt tussen Puck en Sean, die elkaar in het kader van de Scorpiorace ontmoeten, en tegenstanders worden. Ze moeten immers allebei winnen!

Waarom is dit zo’n ontzettend mooi boek?
Het gegeven is origineel, en het is ten opzichte van de trilogie een vooruitgang dat Stiefvater slechts voor twee vertellers kiest. Het verhoogt de spanning. Haar tieners hebben hier ook veel minder ‘last’ van uitgesproken seksuele gevoelens. Het is prachtig zoals de twee zich langzaam bewust worden van elkaar. De twee jongelui komen zodanig tot leven dat je maar met moeite afscheid van hen neemt.
Het verhaal draait om de vervaarlijke paarden, hun gedrag zorgt er voor dat het geen verhaal voor watjes is; er komt het nodige geweld in voor, geen sensatieopzoekend geweld, maar helemaal passend bij het verhaal.

Stiefvater laat het eiland tot leven komen: de ruigte, het ruwe landschap van de klippen en boomloze akkers waar je alleen schapen en paarden tegenkomt, tot je in een van de kleine dorpjes komt. Daar heerst een dorpsmentaliteit, waar je niets geheim kunt houden, maar waar men elkaar ook helpt indien nodig. De Scorpiorace is het hoogtepunt van het jaar, en dit jaar brengt het de gemoederen nog meer in beweging dan het altijd al deed.

Stiefvaters manier van schrijven is ook nog mooi: vaak poëtisch, mooie beschrijvingen, en rake typeringen.
Fenomenaal verhaal dat nog lang zal blijven nasudderen.

‘Ake Palsson leidt hen naar me toe. Hij lijkt op zijn vader de bakker, wat niet positief zou moeten zijn, want de reus Nils Palsson heeft woeste plukken wit haar, diepe kloven als ogen, en een buik alsof hij een zak meel onder zijn overhemd meesmokkelt. Maar Akes samengeknepen, opvallend blauwe ogen zijn indrukwekkender en zijn witblonde haar is jongensachtig in plaats van woest. Hij is intimiderend lang, en als er meelzakken in zijn toekomst liggen, dan is daar nu aan zijn gespierde lijf nog niets van te zien.’

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De wolven van Mercy Falls 3: Voor altijd
Maggie Stiefvater

‘Eén seconde, een deel van een seconde, een fractie van een ademhaling, veegde de pijn al mijn gedachten bij me weg. Mijn aderen smolten. Mijn lichaam vond zichzelf opnieuw uit, zette nieuwe koersen uit, bereidde nieuwe botten voor terwijl het de andere tot stof vermaalde. Er was geen enkele deel van mij waar niet over te onderhandelen viel.´

Na ‘Huiver’ en ‘Fluister’ is er nog een derde deel.
Er is geen voorafgaande terugblik, en ook in het verhaal zelf wordt weinig teruggegrepen naar eerdere gebeurtenissen, niet nodig voor de fans, maar lastig als je die eerdere boeken niet gelezen hebt.
Daar zijn Sam en Grace weer, twee jongeren, die een onvoorwaardelijke liefde voor elkaar koesteren waar ze volgens Graces ouders nog veel te jong voor zijn. (Ze zijn 17 en 19). Sam woont in het huis van Beck, waar ook Cole neergestreken is, een gewezen beroemde rockmuzikant.
Voor niet-ingewijden: ze zijn weerwolven. Onverhoopt, maar vooral doordat het koud is, kunnen ze plotseling veranderen in een wolf, en vergeten ze hun mens-zijn. Dat laatste blijkt in dit verhaal het grootste probleem: er is namelijk iemand die er op uit is om alle wolven uit te roeien. Dat is de vader van Isabel, de vierde verteller van het verhaal. De andere vertellers zijn Sam, Grace en Cole. (Sam en Grace zijn de enige vertellers in de andere delen) Tussen Isabel en Cole broeit ook iets, voor een extra romantisch element in het verhaal. Want de zwijmelliefde van Sam en Grace ken je al wel.
De omstandigheden helpen Tom Culpepper, Isabels vader: er wordt een meisje gevonden: ze is naakt, en dood. Vermoord door een wolf. De autoriteiten geven Culpepper zijn zin: ze hebben lak aan de wet die de wolf beschermt, en organiseren een jacht.
Dat mag natuurlijk niet gebeuren. De vier jongeren moeten iets verzinnen. Maar hoe lastig is het om iets te regelen als je steeds wisselt van mens tot dier en terug…

Het is zoals het meestal gaat: een vervolg haalt het al niet bij de eersteling, maar bij een derde wordt het verhaal nog dunner. Je kent de ins en outs van het weerwolf zijn, je bent ook al op de hoogte van de spanningen die tussen twee van hen spelen, en de romantiek van dat andere stel, dat is ook meer van hetzelfde. Maar: als je genoten hebt van die eerdere twee boeken, lees je deze ook heel vlot uit. Want natuurlijk zijn er wel nieuwe elementen: Cole zint op een remedie; er is een gemene wolvin die uit is op de macht, nog altijd in handen van Beck, Sams vader; er zijn nieuwe personages, en natuurlijk is er de jacht. Spannend!
En dan: het belangrijkste misschien: Maggie Stiefvater kan schrijven. De opbouw is uitstekend, haar woordkeus vaak treffend; soms lees je een stukje nog een keer omdat het mooi is.
Stiefvater voegt nog een epiloog toe, waarin ze nadrukkelijk stelt dat ze klaar is met de wolven, en beantwoordt vragen van fans.

‘Rachel had geen rijbewijs, dankzij fascinerende rijgewoonten die de politie van Minnesota ten strengste afkeurde.’

‘Mijn maag was een rampgebied, Ik moest mezelf dwingen om mijn mond te houden, om geen woorden de leegte in te duwen.’

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De wolven van Mercy Falls 2: Fluister
Maggie Stiefvater

Als de schrijfster vooraf al van plan was drie boeken te schrijven over weerwolven, dan kon het haast niet anders of in dit tweede deel moesten één of meerdere nieuwe personages opduiken. Nu waren die al enigszins aangekondigd in het eerste deel ‘Huiver’.
Dat eerste boek had een afgerond verhaal, maar in de liefde is alles mogelijk. Ook al hebben Sam en Grace elkaar dan toch gevonden, er zijn nog diverse hindernissen op hun pad: Grace is pas zeventien, als haar ouders er achter komen dat Sam meer is dan zo maar een vriend, zijn ze absoluut tegen hun omgang. En dan wordt ze nog ziek ook!

Natuurlijk zijn de wolven er nog. Beck was altijd degene die nieuwe wolven hielp om te gaan met hun nieuwe leven, maar hij heeft Sam geleerd hoe hij dat moet doen. Als Beck immers niet transformeert tot wolf, dan moet iemand anders de nieuwelingen opvangen. Sam is er niet blij mee, zeker niet als de nieuwe wolven een hoop trammelant met zich mee brengen.
Het veroorzaakt heel wat spannende situaties. En of dat nog niet genoeg is: het valt ook nog niet mee om het hele concept van weerwolven geheim te houden. De vader van Jack en Isabel is er erg op gebrand wolven neer te schieten. Dan mag natuurlijk niet gebeuren!

‘Het was een nacht vol kleine toevalligheden die samenkwamen in iets groots. Als Grace niet ziek was geworden, als haar ouder pas laat thuis waren gekomen zoals meestal, als ze ons niet hadden betrapt, als ik niet terug was gegaan naar Becks huis, als Isabel Cole niet bij mij had gebracht, als Cole niet uit gelijke delen junkie, klootzak en genie had bestaan…hoe zou het leven dan verder zijn gegaan?
Rilke zegt: ‘Verweilung, auch am Vertrautesten nicht, ist uns gegeben.’’Stilstaan is ons niet toegestaan, zelfs niet bij het meest vertrouwde.’
Mijn hand miste nu al het gewicht van Grace.
Niets was nog hetzelfde na die nacht. Niets.’

Opnieuw wordt het verhaal steeds vanuit een wisselend personage verteld: Grace, Sam en Cole.
Door Cole is er een compleet nieuw element in het verhaal, dat dan nog wel een beetje een link heeft met Sams leven, maar toch: mede daardoor kun je dit boek gerust los van het eerste lezen. En waarschijnlijk ook van het derde. Want er was in deel een nog een nieuwe wolf, en die is hier niet aan bod gekomen. Ook zijn niet alle bekende wolven getransformeerd. Er zit nog genoeg stof in voor vele verhalen!
Natuurlijk blijft de kern van het verhaal de relatie van Grace en Sam. Daar is het ook nog niet allemaal koek en ei.
Behalve een spannend verhaal over het fenomeen van de weerwolf, zoals Stiefvater dat ons wil vertellen, is het ook een gewone tienerroman. Je krijgt een mooi beeld van de innerlijke gevoelens van de drie jongeren, ze zijn zeker niet alleen bezig met uiterlijkheden. Ook daarom is het een mooi en romantisch boek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De wolven van Mercy Falls 1: Huiver
Maggie Stiefvater

Al vanaf dat ze het zich kan herinneren heeft Grace iets met wolven. Ze woont in een gebied waar roedels voorkomen, en ze ziet er dan ook regelmatig achter haar tuin, in het bos. Eentje is er die haar speciale aandacht heeft, maar tot haar grote verdriet is hij er alleen als het winter is. De Kersttijd is de mooiste tijd van het jaar, vindt ze. Niet vanwege de cadeautjes, maar omdat dan haar wolf er is.
Op het moment dat ze Sam ontmoet weet ze gewoon zeker dat deze jongen haar wolf is. Ze ruiken hetzelfde, ze hoort het aan zijn stem, die hetzelfde timbre heeft, en natuurlijk zijn er de ogen: gouden ogen, precies hetzelfde als van de wolf. Sam bekent het: hij is een weerwolf. Als de kou invalt zal hij weer terug veranderen.
Tegen de tijd dat het zover is, willen ze geen van tweeën dat het gebeurt: ze zijn dolverliefd op elkaar.
De grote vraag is of ze het tegen zullen kunnen houden. Er is namelijk iets vreemds: iedereen die door een wolf gebeten wordt, wordt onherroepelijk een weerwolf, maar… ook Grace is ooit gebeten. En zij verandert niet, al heeft ze wel wolfachtige zintuigen.

Behalve het verhaal van de twee geliefden wordt er ook verteld over de andere wolven; over mensen die gebeten worden, over hoe het is om weerwolf te zijn. Een verhaal over een liefde, maar met meerdere spannende elementen.
Het verhaal wordt grotendeels vanuit Grace verteld, maar ook Sam krijgt een aantal hoofdstukken. Boven die hoofdstukken staat steeds de temperatuur vermeld. Die is erg belangrijk: als het te koud is, moeten ze alles op alles zetten om Sam warm te houden.
Weerwolven bestaan natuurlijk niet, maar buiten dat is het verhaal heel realistisch. Het gaat gewoon over een stel jongelui in een Amerikaans stadje. Over vriendschap en liefde, en over ouders die zich weinig gelegen laten liggen aan hun kinderen, maar of ze dat doen uit onachtzaamheid is de vraag.
Een mooi geschreven jeugdroman, waarop nog twee delen zullen volgen.

‘Ik was geen wolf meer, maar ik was ook nog niet Sam.
Ik was een lekkende baarmoeder, uitpuilend van de belofte van bewuste gedachten: de bevroren bossen ver achter me, het meisje op de autobandschommel, het geluid van vingers op metalen snaren. De toekomst en het verleden, allebei hetzelfde, sneeuw en toen weer zomer en toen weer sneeuw.
Een gescheurd spinnenweb van vele kleuren, barsten in het ijs, onmetelijk droevig.
‘Sam’, zei het meisje.’Sam.’
Zij was verleden, heden, toekomst. Ik wilde wel antwoorden, maar ik was gebroken.’

Lees de reacties op het forum en/of reageer: