Kristien Dieltiens
De moedervlek
Sarah zit in een inrichting voor wat ze noemen probleemjongeren. Ze heeft ernstige psychologische problemen die ze diep in zichzelf wegsluit. Ze krast ze weg en klampt zich vast aan de zelfgemaakte littekens op haar armen.
Sarah werd verkracht, meerdere malen misbruikt, al van toen ze klein was. Door een vriend van haar moeder. Alleen wil ze dat zelf niet weten. Ze verdringt herinneringen en haar psycholoog Hans ontdekt een meervoudige persoonlijkheid, ontstaan door de verdringing van het trauma. Eén van die persoonlijkheden weet en erkent de volledige waarheid, maar die valt nu eenmaal niet zo gemakkelijk naar boven te halen. Sarah is Saartje, Amira en De Stem.
Hans laat haar schrijven, schrijven, schrijven. Hij geeft haar de kans om ook Sarah te worden. Maar dat is een moeilijk proces. Eentje waarin ze gelukkig gesteund wordt door een aantal mensen. Zo is er de begeleider Toon die haar vraagt te babysitten. Op die manier ontdekt ze hoe oprecht, warm en hecht een gezin kan zijn...
Zo zijn er Yvonne en haar man Rino. Yvonne die steeds voor haar moeder gewerkt heeft en die blijkbaar niét blind en doof was voor wat er gebeurde. Want dat was Sarahs moeder wel. Hoe dat komt, komen we pas op het einde te weten. In elk geval heeft het gedrag van haar moeder de band tussen haar en Sarah ernstig verstoord. Onherstelbaar, zo lijkt wel.
Er is Mémé, die intussen in een tehuis zit voor dementerenden. Mémé die voor haar een veilige haven was, iemand bij wie ze even adem kon halen, ook al was mémé even blind en doof. En er is Djamel, die nieuwe jongen die net is aangekomen in de instelling, en voor wie ze vlinders blijkt te voelen. Hij is het die haar haar vertrouwen in mannen teruggeeft, voorzichtig.
Hoe het eindigt, is een verrassing. Ik viel als lezer echt uit de lucht, had het einde helemaal niet aan zien komen. Dat was wel boeiend want elders waren er een aantal elementen die naar mijn mening het verhaal met momenten in de weg zaten. Zo is de blik die we als lezer op Sarah of op een van haar facetten krijgen, een nogal psychologisch getinte. Ik vind de beeldrijke taal soms wel storend, het omfloerst te veel, ook al begrijp ik er de functie wel van. Op die manier komt het wellicht belerender over dan ooit bedoeld.
Ik denk dat dit een meeleefboek is, en al zeggen beelden meer dan duizend woorden, hier is dat belerende verre van op zijn plaats. Desalniettemin ben ik blij kennis gemaakt te hebben met deze schrijfster, die bewijst dat ze gevoelige onderwerpen aandurft en er dan ook nog eens boeken over kan schrijven zonder in meligheden of clichés te belanden.
Echt een goed boek voor jongeren van 13-15 jaar!
ISBN 9068229303 | Hardcover | 298 pagina's | Clavis Uitgeverij | 2002
Leeftijd: 13+
© Elvira, januari 2007
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
