Jenny Valentine
Mierenkolonie
Als het verhaal begint krijgt het huis een nieuwe bewoner: Sam. Sam is zeventien en weggelopen van huis. 'ik heet Sam en ik ben niet van hier.'
Hij heeft iets op zijn kerfstok, maar natuurlijk wil hij daar niets over zeggen. Hij is anoniem in de grote stad, en zo wil hij het houden. Maar ja, dat huis waar hij gaat wonen blijkt een dorp in zichzelf. Hij moet meegaan in de stroom, zoals mieren dat doen.
'Heb je ooit zoiets gedaan als een mierenspoor onderbreken? Ze zijn allemaal ergens onderweg naartoe, zonder iets te vragen, heel doelbewust, en dan trek je een streep dwars door hun pad in de modder, het zand of wat ook, gewoon een streep met een stok, of met je schoen of met een lege azijnfles. De mieren voor de streep gaan gewoon door alsof er niets gebeurd is, alsof er niets is om je druk over te maken. Ze kijken niet achterom. Maar die achter de streep, die tegen de streep aanlopen, zijn de weg kwijt. Alsof ze allemaal krankzinnig worden en in het rond rennen en hun haar uittrekken omdat ze geen idee hebben wat ze in godsjesusnaam moeten doen'
En zo raakt hij betrokken, door Isabel wordt hij als een soort oppas aangewezen voor Bo, het tienjarige meisje. Haar moeder Cherry was tien jaar terug een tienermoeder, en wat er ook in haar verleden is voorgevallen, nu is ze alleen. Bo vertelt in het verhaal van haar leven over de verschillende mannen die in hun leven waren voor ze in dit huis kwamen. Nu is Cherry alleen; ze drinkt, ze gebruikt drugs en laat Bo aan haar lot over. Die gaat niet naar school en is een meester geworden in zichzelf verstoppen. Isabel is een oudere vrouw. Zij kan deze verwaarlozing niet aanzien, en als ze terecht meent dat ook Sam een eenzame ziel is, brengt ze hen bij elkaar. Al wil hij niet, Sam gaat met het meisje en de hond wandelen, hij neemt haar mee naar Trafalgar Square. Maar als hij een verkeerde opmerking maakt, over de verhouding tussen haar en haar moeder, loopt Bo weg. Het is de streep door het mierenspoor. Een van de strepen, want er zijn er al meer getrokken.
Sam en Bo vertellen hun verhaal afzonderlijk, waarbij tussendoor Bo ook nog het verhaal van haar leven vertelt. Zo krijg je van drie kanten het verhaal mee. Het is het verhaal van een kind dat verstandiger wordt, dat begint in te zien hoe het leven werkelijk is. De kleine Bo is de verstandigste mier. Ik ben niet echt onder de indruk, al hapt het vlot weg. Het is nogal voorspelbaar, en ik vind dat mieren er maar slecht van af komen, nu ze vergeleken worden met dit zootje ongeregeld.
ISBN 9789048804436 | Hardcover | 205 pagina's | Uitgeverij Moon | maart 2010
'the ant colony' Vertaald door Jenny de Jonge Leeftijd vanaf 14 jaar
© Marjo, 21 september 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
