Het dubbelleven van Cassiel Roadnight
Jenny Valentine

Chap is 16 en alleen op de wereld. Hij heeft geen vrienden en geen familie op zijn opa na. Deze aan alcohol verslaafde opa probeert hem op zijn eigen, uitzonderlijke, manier op te voeden. Als de oude man door een ongeval niet langer voor hem kan zorgen, verdwijnt ook hij uit beeld. Waarheen weet Chap niet. Hoe het verder moet met zijn leven weet hij al helemaal niet. Dan gebeurt er iets wat zijn leven op zijn kop zet. Hij verblijft in een opvanghuis en wordt herkend als de sinds twee jaar vermiste Cassiel Roadnight. Waarom mensen hem voor Cassiel aanzien wordt duidelijk als Chap een foto van hem onder ogen krijgt. Ze lijken als twee druppels water op elkaar. Maar Chap is Cassiel niet. Het verlangen naar een thuis neemt echter de overhand. Chap gaat mee in het verhaal en neemt de identiteit van Cassiel Roadnight aan. Hij vertrekt naar zijn nieuwe thuis waar zijn zogenaamde familie op hem wacht. Het rooskleurige leven waar hij op hoopte blijft echter uit. Cassiel was ten tijde van zijn verdwijning bij iets ernstigs betrokken en nu is Chap de pineut.

Het dubbelleven van Cassiel Roadnight is een prachtig, ontroerend verhaal en uitstekend geschreven. Het is een voortreffelijk boek voor tieners die zich veelal zullen herkennen in de figuur van Chap die zo wanhopig op zoek is naar zichzelf. Ook voor volwassen lezers is het boek zeer de moeite waard vanwege de treffende en ontwapenende schrijfstijl. Deze stijl van Jenny Valentine is haast kort en bondig te noemen. Er worden niet veel woorden besteed aan opsmuk en onnodige details. Het verhaal wordt verteld zoals het is, zoals het beleefd wordt door een jongen van 16. Dit maakt het verhaal oprecht en puur.
Een juweeltje van een boek. Van mij had het verhaal nog wel iets meer uitgewerkt mogen worden maar dat is nauwelijks een minpunt te noemen.

Jenny Valentine heeft al een aantal boeken op haar naam staan waar onder haar debuut, Op zoek naar Violet Park. Deze is bekroond met de Guardian Childrens Fiction Price. Ze studeerde Engelse Literatuur en is getrouwd met een zanger/songwriter. Ze heeft twee dochters. Kenmerkend aan haar boeken is dat ze over jonge mensen gaan die op zichzelf aangewezen zijn.

ISBN 9789048808953 | Hardcover | 240 pagina's | Dutch Media Uitgevers | maart 2011
Vanaf 13 jaar Vertaald door Jenny de Jonge

© Annemarie, 18 april 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het dubbelleven van Cassiel Roadnight
Jenny Valentine

‘Toen ik Cassiels leven stal, dacht ik dat het een beter leven was dan het mijne. Ik dacht dat hij gelukkiger was, stevig en beter in zijn vel zat dan ik. Ik dacht dat hij een liefhebbende harmonieuze familie had. Ik wilde wat hij had. Nu had ik geen idee wat dat was. Ik had geen idee wie ze waren.’

Wie is Cassiel Roadnight? De hoofdpersoon van dit spannende verhaal zou het maar wat graag weten, want als hij  door omstandigheden in een opvanghuis terecht is gekomen, is de leiding daar erg blij. Zij hebben ontdekt dat HIJ Cassiel is, en ze hebben inderdaad een foto om dat te bewijzen. De jongen, die zich later Chap noemt, lijkt er sprekend op, is ook nog ongeveer even oud, maar hij weet zeer zeker dat hij zelf die Cassiel niet is. Hij is zijn achtergrond niet vergeten, al wil hij er dan niets over vertellen.
Maar nu is daar een kans. Moet hij die aangrijpen? Zal hij doen of hij Cassiel is, en dan opgenomen worden in een normaal gezin? Dat soort leven kent hij niet, maar hij wil het graag.
En zo laat Chap zich ophalen door zijn zogenaamde zus, Edie, die ook als ze tegenover hem staat er van overtuigd dat hij haar broer is, die twee jaar eerder verdween.

We beleven door de ogen van de ene zestienjarige jongen twee levens. De achtergrond van Chap is wazig, een geheim dat ontraadseld moet worden. Wat verbergt hij? Waarom praat hij er niet over? En dan Cassiel. Als Chap dus niet Cassiel is, zoals hij dat immers weet, waar is Cassiel dan? Loopt hij het risico dat de echte Cassiel ieder moment voor zijn neus kan staan?
En het gezin waar hij in terecht is gekomen is niet bepaald een doorsneegezin. Moeder Helene drinkt en slikt pillen, zus Edie werkt niet, studeert niet, hangt maar wat rond. Beiden, en nu dus ook Chap, zijn afhankelijk van grote broer Frank, die een blitskikker is, en over grote sommen geld lijkt te beschikken. Met de vrouwen heeft Chap geen moeite, iedere ontmaskering weet hij bij hen te vermijden -  in twee jaar kan veel veranderen, kan je zelfs vegetariër worden – zelfs al constateert Edie dat hij liever is. Bijkomend voordeel is dat in de tijd dat de echte Cassiel weg was, de Roadnights verhuisd zijn. Het is dus niet gek dat alles nieuw is voor de verloren zoon.

‘Ik vind het wel prettig, ‘zei ze. ‘Als ik eerlijk ben.’
‘Vindt wat prettig?’ vroeg ik.
‘De nieuwe, verbeterde, superaardige Cassiel,’zei ze, ‘die aardig is voor zijn moeder en helpt in de keuken.’

Broer Frank, dat is evenwel een ander verhaal. Hoe anders, dat komt hij helaas snel aan de weet. Vijf november nadert, de dag waarop het vreugdevuur wordt afgestoken dat een evenement is in het stadje, en de dag waarop Cassiel twee jaar geleden verdween.


Natuurlijk lees je dit verhaal vooral omdat het spannend is, omdat er vanaf het begin vragen oprijzen die je beantwoord wil zien, maar het is meer dan dat. Het gaat er over wie je bent. Kun je jezelf zijn, ook als je doorgaat voor een ander?
Ook in dit boek voert Jenny Valentine personages op die niet ‘gewoon’ zijn. Ze zijn buitenbeentjes, ze zijn eenzaam, en wanhopig op zoek naar een beetje geluk, maar niet in staat het leven in de hand te nemen.
Het zou een gewone jeugdthriller zijn, ware het niet dat Valentine een prachtige schrijfstijl heeft, en diep weet door te dringen in de psyche van een jongere. Het is in ieder geval zeer overtuigend.

ISBN 9789048808953 | Hardcover | 240 pagina's | Dutch Media Uitgevers | maart 2011
Vertaald door Jenny de Jonge  Leeftijd: vanaf 13 jaar.

© Marjo, 23 mei 2011

Op zoek naar Violet Park
Jenny Valentine

Op zoek naar Violet Park
Jenny Valentine


Lucas, de ik-figuur, komt door omstandigheden in bezit van een urn met as. Het is de as van Violet Park (1927-2002) een oud mens dus. Lucas heeft niets met oude mensen, maar om de een of andere reden fascineert Violet hem en hij wil weten wie ze was. Het lijkt immers wel alsof ze tegen hem praat.


Lucas nu zestien, heeft vanaf zijn elfde zijn vader niet meer gezien, die zonder reden verdwenen is. Nu diens kleren hem blijken te passen, loopt hij er bij als een ouwe kerel, zoals zijn klasgenoten zeggen. Hij hield van zijn vader en verheerlijkt hem.  Dat dit gedrag erg moeilijk is voor zijn moeder, en de vriend van zijn vader, is hem tot op heden ontgaan. Maar nu valt de zoektocht naar Violet samen met de zoektocht naar wie hij zelf is, en dat is nauw verbonden met wie zijn vader was. Of is, niemand weet immers waar hij is, of hij nog leeft?

Het boek leest als een detective, Lucas doet diverse ontdekkingen, verwachte, maar vooral onverwachte.
Het boek gaat over volwassen worden, waarbij de dood een centraal thema is. Niet helemaal origineel, maar toch vind ik de vorm wel iets hebben. Vooral het einde is verrassend. Jenny Valentine gebruikt zoals tegenwoordig nogal in is, lijstjes in haar boek, die soms wel grappig zijn.
Het boek wil soms ontroeren -lukt net niet -, soms humoristisch zijn - dat lukt iets beter -, en ik denk dat het wel aanslaat bij de jeugd. Ze zet in ieder geval Lucas neer als een gewone puberjongen die iets bijzonders meemaakt, maar tegelijk ook een gewoon leven leidt. En dan mag de liefde niet ontbreken...

ISBN 9789048800810 | Hardcover | 189 pagina's | Uitgeverij Moon | september 2008
Vertaald door Jenny de Jonge

© Marjo, 29 juli 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mierenkolonie
Jenny Valentine

Er staat een huis in Londen waar een aantal mensen wonen. Steve is de huisbaas. Dan zijn er Mick, Isabel met haar hond Deurmat, Cherry met  haar dochter Bo, kort voor Bohemia. De mierenkolonie, al vind ik dat die vergelijking toch wel sterk overdreven is.
Als het verhaal begint krijgt het huis een nieuwe bewoner: Sam. Sam is zeventien en weggelopen van huis. 'ik heet Sam en ik ben niet van hier.'
Hij heeft iets op zijn kerfstok, maar natuurlijk wil hij daar niets over zeggen. Hij is anoniem in de grote stad, en zo wil hij het houden.  Maar ja, dat huis waar hij gaat wonen blijkt een dorp in zichzelf. Hij moet meegaan in de stroom, zoals mieren dat doen.

'Heb je ooit zoiets gedaan als een mierenspoor onderbreken? Ze zijn allemaal ergens onderweg naartoe, zonder iets te vragen, heel doelbewust, en dan trek je een streep dwars door hun pad in de modder, het zand of wat ook, gewoon een streep met een stok, of met je schoen of met een lege azijnfles. De mieren voor de streep gaan gewoon door alsof er niets gebeurd is, alsof er niets is om je druk over te maken. Ze kijken niet achterom. Maar die achter de streep, die tegen de streep aanlopen, zijn de weg kwijt. Alsof ze allemaal krankzinnig worden en in het rond rennen en hun haar uittrekken omdat ze geen idee hebben wat ze in godsjesusnaam moeten doen'

En zo raakt hij betrokken, door Isabel wordt hij als een soort oppas aangewezen voor Bo, het tienjarige meisje. Haar moeder Cherry was tien jaar terug een tienermoeder, en wat er ook in haar verleden is voorgevallen, nu is ze alleen. Bo vertelt in het verhaal van haar leven over de verschillende mannen die in hun leven waren voor ze in dit huis kwamen. Nu is Cherry alleen; ze drinkt, ze gebruikt drugs en laat Bo aan haar lot over. Die gaat niet naar school en is een meester geworden in zichzelf verstoppen. Isabel is een oudere vrouw. Zij kan deze verwaarlozing niet aanzien, en als ze terecht meent dat ook Sam een eenzame ziel is, brengt ze hen bij elkaar. Al wil hij niet, Sam gaat met het meisje en de hond wandelen, hij neemt haar mee naar Trafalgar Square. Maar als hij een verkeerde opmerking maakt, over de verhouding tussen haar en haar moeder, loopt Bo weg. Het is de streep door het mierenspoor. Een van de strepen, want er zijn er al meer getrokken.

Sam en Bo vertellen hun verhaal afzonderlijk, waarbij tussendoor Bo ook nog het verhaal van haar leven vertelt. Zo krijg je van drie kanten het verhaal mee. Het is het verhaal van een kind dat verstandiger wordt, dat begint in te zien hoe het leven werkelijk is. De kleine Bo is de verstandigste mier. Ik ben niet echt onder de indruk, al hapt het vlot weg. Het is nogal voorspelbaar, en ik vind dat mieren er maar slecht van af komen, nu ze vergeleken worden met dit zootje ongeregeld.

ISBN 9789048804436 | Hardcover | 205 pagina's | Uitgeverij Moon | maart 2010
'the ant colony' Vertaald door Jenny de Jonge Leeftijd vanaf 14 jaar

© Marjo, 21 september 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer: