Zoals het gebeurd is
Herman van de Wijdeven

‘Ik  hoor de stem van Finn dichterbij komen. Het geklak van zijn hakken op de stoep zegt dat hij me bijna in haalt en dan ineens blijft staan.
Hij roept nog één keer, niet meer echt naar mij. Zijn stem zacht in en hij laat mijn naam op de stenen vallen: ‘Bent.’


Wat doe je als je beste vriend ineens belangstelling heeft voor een ander?
De ik-verteller is Bent, elf jaar en beste vrienden met Joeri. In de hoofdstukken getiteld ‘vandaag’ vertelt hij het verhaal zoals het gebeurd is. Niet opgesmukt, niet mooier voor zichzelf of voor een ander, nee, zoals het gebeurd is. Het is duidelijk dat hij erg met zichzelf in de knoop zit. Hij wil naar huis maar probeert daarbij Finn te ontwijken. Daarbij haalt hij vreemde capriolen uit, en overdenkt intussen wat er gebeurd is. Daarbij komen we ook aan de weet wie Finn is.
Het verleden: Joeri en Bent zijn altijd samen. Ze dagen elkaar uit, samen zijn ze sterk, en doen dingen die ze alleen niet zouden durven. Maar die ene oude balk daar hoog in de verlaten en vervallen steenfabriek, daar durven ze niet op te klimmen om er dan over heen te lopen. Dat is toch weer heel wat anders dan over een brugleuning, als je weet dat er een meter of zo onder je water is om je val te breken. Ze hebben het goed samen, dus Bent begrijpt niet waarom Joeri zo veel belangstelling heeft voor die nieuwe jongen in hun klas. Dat is Finn.
Bent voelt zich het vijfde wiel aan de wagen, en weet niet goed wat hij moet doen: gewoon meedoen met die andere twee, of zijn eigen plan trekken?
Deze onzekerheid deze twijfel leidt tot een dramatische gebeurtenis.

Het verhaal wordt helemaal vanuit Bent geschreven, we voelen zijn onzekerheid, en zijn onvermogen goed te reageren op de nieuwe situatie. Ook leven we mee in de angstige spanning waarin hij ‘vandaag’ leeft. De omgeving en de omstandigheden lijken helemaal mee te gaan in zijn gemoedstoestand. Als je je ellendig voelt, en je moet ook nog door die vieze modder waden? Je verwacht dat je op je donder krijgt – maar moeder wordt nooit boos! Werd ze het maar eens! – en hup, daar zit nog een scheur in je kleren. De wereld doet al pijn, dan kan die schaafwond er ook wel bij. Zo probeert Bent in al zijn ellende de dag door te komen. Hij weet wel dat hij niet kan ontsnappen: de confrontatie zal komen, dat is onvermijdelijk, maar hij wil het zo ontzettend graag niet. En dat voel je in iedere zin.

Herman van de Wijdeven leeft zich helemaal in in zijn hoofdpersoon, een gevoelig onzeker joch. In een mooie beeldende taal schetst hij hoe het kind zijn angst probeert te overwinnen, hoe krampachtig hij probeert zijn leven weer op pootjes te krijgen.
Het is voor jonge lezers waarschijnlijk lastig dat het verhaal niet chronologisch verteld wordt, of dan tenminste met een chronologische flashback, maar het klopt wel met de manier waarop het geheugen werkt.  In ons hoofd zijn we ook niet bepaald chronologisch.
Het is een psychologische roman waarin de spanning langzaam toeneemt. Want wat is er nu eigenlijk gebeurd?

Herman van de Wijdeven (1961) acteur, begon met het schrijven van toneelstukken. Dit is zijn eerste jongerenroman.

ISBN 9789022330197 | Paperback | 174 pagina's | Uitgeverij Manteau | mei 2014
Leeftijd vanaf 13 jaar

© Marjo, 16 juni 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: