Een tere huid
Gerda van Erkel

Net nadat Mette een beetje begint te wennen aan het feit dat haar vader 11 maanden geleden zomaar spoorloos uit haar leven verdween, zit hij ineens in het bushokje bij school en spreekt haar aan! Hij wil het allemaal uitleggen, maar Mette is boos, verdrietig, in de war. Hij denkt toch niet dat hij haar kan oppakken en weer wegzetten wanneer hij daar zin in heeft. Hij spreekt een dag en tijd met haar af om haar weer te ontmoeten maar ze is helemaal niet van plan om te gaan, wat denkt hij wel!
Toch trekt het aan haar, ze is nieuwsgierig maar ook ontzettend kwaad. In haar hoofd flitst het heen en weer, wel gaan, niet gaan, wel gaan, niet gaan. Ze gaat toch toch en luistert onwillig naar zijn kant van het verhaal. Hij vertelt Mette dat hij niet anders kon, dat hij stikte, hij moest weg!
Maar daar heeft Mette helemaal geen boodschap aan. Als dat zo was waarom kon hij dat niet gewoon zeggen? Waarom liep hij weg en liet hij 11 lange maanden helemaal niets van zich horen? Zij was toch zijn dochter, niet zijn vrouw! Waarom liep hij dan ook bij haar weg? Ze is woedend op hem. Toch spreken ze weer af voor een volgende keer.

Mette vertelt haar moeder aanvankelijk niets.
Alleen Peer, haar buurjongen, haar kameraad, haar steun en toeverlaat, vertelt ze gelijk alles. Hij begrijpt haar en snapt haar geworstel tussen gevoel en verstand. 
Wat Mette moeilijk vindt, is dat haar vader wel iemand anders lijkt. Hij is veel rustiger, hij wordt niet meer zo snel boos, hij draagt andere kleren, hij ziet er sowieso heel anders uit. Hij vertelt wat hij al die maanden gedaan heeft en waarom. Mette is aan een kant gefascineerd, is dit ook haar vader?  Deze rustige, bedaarde man, die weloverwogen en vol begrip spreekt? Is dit háár vader die al die dingen deed waarover hij vertelt?
Het is Mette die bepaalt welke kant het gesprek op gaat en het is Mette die beslist wanneer het even genoeg is geweest. Zij zal zich niet weer laten inpakken. Mette maakt nu uit hoe zij en haar vader communiceren. En hij accepteert dat.
Natuurlijk komt haar moeder ook te weten dat papa terug is, aanvankelijk is ze blij, ze wil haar man wel terug. Ook zij had tijd om na te denken.
Maar kan dat nog wel? Alles is zo veranderd na al die maanden, niets is meer hetzelfde.

Mette vindt het moeilijk de situatie te accepteren zoals hij is, ze is haar hele houvast kwijt, haar thuis. Haar hele leven staat opnieuw op z'n kop.
Ze krijgt het helemaal moeilijk als Peer opeens veel minder tijd voor haar heeft. Dat is ze totaal niet van hem gewend. Maar Peer is verliefd, en zwaar verliefd ook.

In dit mooie verhaal wordt goed duidelijk gemaakt wat er mis kan gaan in een huwelijk zonder dat er een schuldige is aan te wijzen. Het loopt zoals het loopt. De vader van Mette weet op een mooie manier weer te geven hoe dingen kunnen veranderen en dat zelfs het houden van iemand niet hoeft te stoppen. Alleen het bij elkaar wonen kon hij niet meer. Hij had ruimte en tijd nodig om te denken. Dat kon hij niet met vrouw en kind om zich heen.
Gerda van Erkel heeft op een reële manier over de diverse relaties die een mens met iemand kan hebben, geschreven. Het is geen loodzwaar verhaal, wel een verhaal met impact. Ze heeft er een mooi, inzichtgevend, integer verhaal van gemaakt. Prachtig boek!

ISBN 9789059085053 | Paperback | 206 pagina's | Davidsfonds Uitgeverij | september 2013

© Dettie, 13 oktober 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer: