Carli Biessels

Toon alleen recensies op Leestafel van Carli Biessels in de categorie:
Carli Biessels op internet:
  Categorie: Recensies 13-15jr

Juwelen van stras Juwelen van stras


Elske woont in een groot huis.

Gaandeweg kwam ik er achter dat hier veel mensen woonden.
De meesten waren er, net als ik, niet voor altijd. Zoals Leendert en Frans en meneer Van Vorst. Soms zaten we met z’n tienen aan tafel, soms met z’n achten. Er werd nooit gepraat over de mensen die weer weggingen, je zag pas dat ze er niet meer waren als er niet meer voor hen gedekt werd. Dat heeft met de oorlog te maken, dan moet je sommige dingen niet willen weten.


Zo zijn er een heleboel dingen die Elske niet weet. De lezer weet nog minder. Het verhaal wordt verteld vanuit het meisje, en zij legt niets uit, al zou ze het kunnen. Wat we langzaam te weten komen, is dat ze een joods meisje is, dat er ergens misschien wel familie is, maar misschien ook niet; ze vraagt er niet naar. Aanvankelijk mag ze niet naar school, later gelukkig wel. Anders is het zo saai.
Er zijn nog een paar ‘nichtjes’. Op een dag worden ze uitgenodigd om te gaan eten in restaurant het Silveren Seepaerd. Dat maakt een onvergetelijk indruk op haar, vooral omdat er een onbekende ‘oom’ is, Jo-tje, die de meisjes een voorwerp van stras (geslepen glas) geeft. Elske kiest een vogeltje, omdat ze iedere dag een ‘klaagvogel‘ hoort, die ‘ pieuw’ zegt.  Die vogel zal een rol spelen in het geheime contact dat het meisje met behulp van anderen weet te onderhouden met oom Jo-tje.

Het is een klein verstild verhaaltje, waarin meer niet dan wel verteld wordt. Veel kunnen we door onze kennis van de geschiedenis invullen, een deel ook niet.
Is het een autobiografisch verhaal? We weten het niet. Wel kan ik zeggen dat het in een prachtige stijl verteld wordt. Veel mooie zinnen, indrukwekkende stukjes, zo mooi eigenlijk dat ik me afvraag of kinderen dit kunnen vatten. Maar al krijgen ze maar een beetje van de sfeer mee, misschien is het genoeg. Die sfeer is dreigend, het is immers oorlog, maar tegelijk is het optimistisch; het meisje is niet somber, en is ze een beetje bang dat vindt ze op een mooie manier troost:

‘Meteen uit school ging ik naar de eenden.
Ik zat vol deuken. Geen bont en blauwe deuken, alleen ik kon ze zien. Ik wist dat ze eruit zouden gaan als ik daar maar lang genoeg kon zitten. Dat wist ik van de vorige keren.
De eenden waren vrolijk die dag. Het had geregend en daar hielden ze van. Ze stapten rond op hun platte voeten en gakkerden zachtjes, ieder een eigen deun.
Zie je wel. Nu zag ik het zelf. Eenden snateren ook niet samen een lied. Ze kunnen het niet eens, al geef je ze iedere dag zangles! En vogels dan! Wie heeft er ooit vogels in de maat horen zingen? Of koeien in een koor horen loeien?
Ik haalde diep adem. Mijn deuken gingen er één voor één uit.’


Prachtig boekje om vaak opnieuw van te proeven.
Winnaar van de Woutertje Pieterseprijs 2010


ISBN 9789020981896 | Hardcover | 64 pagina's | Uitgeverij Lannoo | 2009
Zwart-wit tekeningen van Martijn van der Linden | Leeftijd: 13+

© Marjo, 20 april 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: