Suzy en de kwallen
Ali Benjamin

Als Suzy na de zomervakantie weer naar school gaat, krijgt ze te horen dat haar ooit beste vriendin in de vakantie verdronken is. Dat kan niet, denkt ze. Franny was een uitstekende zwemmer, ze kon al zwemmen toen ze drie jaar oud was, en deed mee aan wedstrijden! Hoe men ook probeert uit te leggen dat ook de beste zwemmer kan verdrinken, Suzy wil er niet aan.  Er is maar één mogelijkheid: Franny is gebeten door een uiterst zeldzame kwal. Daar heeft Suzy pas over gelezen, kwallen zijn toevallig haar grote hobby, sinds ze met school naar een aquarium zijn geweest. Maar hoe kan ze dat bewijzen? Franny is natuurlijk al begraven.

Nu is Suzy een bijzonder meisje. Ze interesseert zich overal voor, en onthoudt ook alles. Ongevraagd lepelt ze feiten op over van alles en nog wat. Feiten die kloppen, maar die men eigenlijk helemaal niet wil horen. Daarom is ze een buitenbeentje. Op de basisschool was ze samen met Franny een buitenbeentje, maar toen ze samen op de middelbare school kwamen, sloot Franny zich aan bij een groep echte meisjes. Meisjes die zich druk maakten over hun uiterlijk, en die over jongens smoesden. En die Suzy maar een freak vonden.
Suzy probeerde Franny terug te krijgen, maar dat liep niet zoals gewenst. Nu haar ex-vriendin verdronken is voelt ze zich schuldig. De enige bij wie ze zich nog prettig voelt is mevrouw Turton, de natuurkundelerares. Die zegt tegen Suzy:

‘Je leert iets wat andere mensen al hebben ontdekt en als je dan een vraag tegenkomt waar nog niemand het antwoord op weet, dan probeer je om er achter te komen hoe jij dat antwoord kunt vinden.’

Daarover denkt Suzy bij de wekelijkse afspraak met haar vader:

‘Dat had ik dus allemaal aan mijn vader kunnen vertellen, maar dat deed ik niet. In plaats daarvan luisterde ik naar de geluiden om me heen: het gerammel van de ijsblokjes in het limonadeapparaat, de ping van de kassa, en zo nu en dan het gelach aan een van de andere tafeltjes. Die geluiden vond ik leuk. Leuker dan een paar stomme woorden.
Stomme woorden die toch niets betekenden.
Stomme woorden die te veel ruimte innemen.
Stomme woorden waardoor je soms voor altijd een vriendin kunt kwijtraken.
‘Wat is er, ben je je tong verloren?’ vroeg mijn vader, alsof ik voor de grap niets zei.
En toe dacht ik: wat als ik nooit meer dom ga zitten kletsen? Dat leek me een goed idee: alleen iets zeggen als het belangrijk is, en anders mijn mond houden.’

Suzy is eigenlijk een verlegen meisje, en nu ze met een vreselijk verdriet zit, neemt ze een besluit, waar ze zich absoluut niet druk om maakt. Maar haar omgeving des te meer. Haar gescheiden ouders vinden elkaar in de zorgen over hun dochter, terwijl Suzy alleen nog maar bezig is om het bewijs te vinden dat het niet aan haar lag, maar dat een kwallenbeet de oorzaak was. Daarin gaat ze heel ver...

Prachtig verhaal over een sociaal naïef maar erg intelligent meisje dat een uitweg zoekt in al haar ellende. Ze heeft nog maar nauwelijks de scheiding van haar ouders verwerkt, als de dood van haar vriendin daar nog bij komt. Ali Benjamin weet hier een ontroerend verhaal van te maken, waarbij de gevoelens van het meisje fantastisch uitgewerkt zijn. Er zijn flashbacks - cursief en in de jij-vorm - terug in de tijd naar toen het nog goed was met Franny. Er zijn stukken tekst met informatie over kwallen, voorzien van mooie tekeningen.
Maar het geheel is meer dan de som der delen. Ontzettend mooi verhaal, dat het debuut blijkt te zijn van Ali Benjamin, een Amerikaanse schrijfster.

ISBN 9789000350438 | Hardcover | 237 pagina's | Uitgeverij Van Goor | juli 2016
vertaald uit het Engels door Lidwien Biekmann | Leeftijd: 13+

© Marjo, 04 augustus 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer: