Peter Vervloed
Gloeiende geheimen
De opa van Geertjan is gestorven, en bij de begrafenis duikt er een oom op, oom Eddie, die Geertjan helemaal niet kent, maar die iets van hem wil. Het gaat over een kris. Geertjan weet niet eens wat dat is, en eigenlijk kende hij zijn opa nauwelijks. Als hij later zijn oma helpt met opruimen overdenkt hij:
Straks lijkt het of opa Bud nooit bestaan heeft. Nou ja, voor Geertjan is hij er eigenlijk nooit geweest. Opa Bud zat in zijn leunstoel voor zich uit te staren, terwijl hij met zijn hand over zijn been wreef. Steeds wreef hij
over hetzelfde plekje alsof hij het warm wilde houden.' Dat plekje speelt later nog een rol in het verhaal.
Bij het opruimen vindt hij overigens wel de kris. Intussen weet hij wel wat het is: een soort dolk. Deze Javaanse kris heeft een houten handvat en een lemmet van staal, dat gegolfd van vorm is, en een grappig slurfje heeft bovenaan. Volgens oma dacht opa dat het ding magische krachten had. Het moest in de familie blijven, dus nu is het van Geertjan. Opa heeft het ooit van een vriend gehad,Theo, die omgekomen is in het jappenkamp, waar ook opa heeft gezeten. En Eddie ook, blijkt later.
Als Geertjan de dolk mee naar school neemt, ontdekt hij wat de magische krachten zijn! Eng is dat, maar ook spannend! Hij wil er meer van weten en spijbelt een dagje van school. Hij neemt de dolk mee neemt naar het museum, dat gevestigd is bij het tehuis voor ex-soldaten die in dienst waren van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger, in Bronbeek. Eddie achtervolgt hem. Geertjan ontsnapt eerst, maar als hij eenmaal in het museum in gesprek is geraakt met de gids, een oud-Indiëstrijder, komt Eddie er toch nog aan. Gelukkig kan de gids het gesprek in goede banen leiden.
Dit is in de eerste plaats een spannend verhaal, maar het gaat er Vervloed vooral om kinderen kennis te laten maken met een stukje geschiedenis. Dat gebeurt gedoseerd en is zodanig verweven met het verhaal dat je het heel makkelijk tot je kan nemen.
'Het zijn verre familieleden, heeft zijn moeder tegen hem gezegd. Zo te zien komen ze ook van verre, want ze hebben donkerbruine gezichten als het leer van een versleten boekentas en amandelvormige ogen. Ze lijken allemaal een beetje op opa Bud: soms dikker, soms langer, soms krommer, maar allemaal hebben ze zijn zwarte, weemoedige ogen. Ze lijken meer in het verleden dan in het heden te kijken.'
ISBN 9789043701631 | Hardcover | 103 pagina's | Uitgeverij Maretak | 2003
Leeftijd: 10+
© Marjo, 04 november 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
