Marjolijn Hof

Toon alleen recensies op Leestafel van Marjolijn Hof in de categorie:

Marjolijn Hof op internet:

Categorie: Recensies 10-12jr

Een kleine kans
Marjolijn Hof

Mijn vader ging op weg naar een oorlog. Zijn tas was al gepakt, hij hoefde alleen nog maar gedag te zeggen.
Hij ging wel vaker naar een oorlog. Ieder jaar minstens één keer. Eigenlijk ga je de verkeerde kant op als je naar een oorlog gaat. Je moet er juist zo ver mogelijk vandaan blijven. Maar mijn vader was een dokter en in een oorlog hebben ze dokters nodig. Mijn vader vond het prettig om nodig te zijn.

Zo begint het verhaal dat Kiek vertelt over haar vader. En over zichzelf. Want ze heeft zo een raar gevoel over het vertrek van haar vader dat ze zich van alles begint in te beelden. Misschien gaat mijn vader wel dood, denkt ze. Maar haar moeder stelt haar gerust. Er zijn veel meer kinderen mét een vader dan kinderen zonder vader. Maar dan slaat Kiek aan het denken. Er zijn ook minder kinderen met een dode vader én een dode muis dan kinderen met alleen maar een dode vader. En er zijn nog minder kinderen met een dode vader én een dode muis én een dode hond. Daar moest ze dan maar gauw wat aan doen.
Maar dan slaat het noodlot toe. Kieks vader is vermist.
Kiek en haar moeder kunnen alleen maar wachten, wachten, wachten.

De invalshoek van dit verhaal is zo origineel gevonden en zo briljant uitgewerkt dat Marjolijn Hof alleen al daarom een grote pluim verdient. Een meisje op de overgang tussen kind en puber probeert het lot te manipuleren door de kans dat haar vader iets ernstigs overkomt zo klein mogelijk te maken. En net in dat kinderlijke denken mag je als lezer de hele tijd mee ronddwalen. Het is een bravourestuk dat Marjolijn Hof – ondertussen zelf een halve eeuw oud – erin geslaagd is zo in de gedachtewereld van een opgroeiend meisje te kruipen. Kiek is al oud genoeg om zich geen rad voor de ogen te laten draaien, maar nog jong genoeg om de problemen met een kinderlijke logica te benaderen. Maar stukje bij beetje komt ze erachter dat het echte leven toch ingewikkelder is dan dat. Ze leert een van de basisregels van het opgroeien: dat volwassen worden alleen maar kan als je jezelf toestaat af en toe keihard met de kop tegen de muur te mogen lopen.
Een heel boek lang word je in de spanning over het lot van Kieks vader meegevoerd. Het is moeilijk aan de verleiding te weerstaan de laatste pagina’s alvast te lezen. Toch is het boek nooit te zwaar. En dat heeft alles met Marjolijn Hofs schrijfstijl te maken: luchtig, met een literaire fijnheid, maar nooit grotesk. En waarbij een glimlach af en toe moeilijk te onderdrukken is.
Een kleine kans is een prachtig boek waarmee Marjolijn Hof de grote poort van de echte Jeugdliteratuur binnenstapt.
Winnaar van de Gouden Uil 2007

ISBN 9045102382 | Hardcover | 85 pagina's | Querido Kinderboeken | 2006

© Stefan, april 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Een kleine kans
Marjolijn Hof

Dit boek heeft de Gouden Uil jeugdliteratuurprijs én De Gouden Uil Prijs van de Jonge Lezer.
Dit zegt het juryrapport:
Een kleine kans is het eerste 10+ boek van Marjolijn Hof (1956). Met dit indringende verhaal schiet ze meteen in de roos. Motor van het boek is het vertrek van de vader van de kleine Kiek, een arts, naar niet nader genoemd oorlogsgebied. Kiek is bang: haar vader kan een ziekte krijgen, of een ongeluk. En er zijn verdwaalde kogels.
Hof snijdt moeilijke thema's aan, maar doet dat speels, sereen en toch gevoelig. Ze bouwt haar verhaal strak op, tekent haar karakters knap uit en hanteert een rijke, eenvoudige taal. Ook typeert ze bijzonder herkenbaar de (aangevreten) dynamiek van een doorsnee gezin, even trefzeker verwoordt ze de (op zijn kop gezette) denkwereld van een klein meisje. Kiek kent niemand met een dode hond én een dode vader. Dat komt bijna niet voor. Haar moeder zou zoiets een kleine kans noemen. Een nog kleinere kans is iemand met een dode muis, een dode hond en een dode vader. Kiek vraagt aan haar moeder een muis.De jury looft de originele, beklijvende, luchtige, ronduit volmaakte manier waarop Hof de angst van een kind in beeld brengt. In bange oorlogstijden verdampt elke logica tot een spel. Een spel op leven en dood.
---
Het is inderdaad een mooi boek maar voor kinderen??? De taal is makkelijk dat wel maar Kiek gaat wel érg ver in haar angst. Ze koopt bewust een tweede muis die inderdaad doodgaat zoals de man van dierenwinkel al gezegd had. Zo probeert ze te bezweren dat haar vader niet dood zal gaan. Want én een dode vader én een dode muis komt bij niemand voor. Maar dat is nog niet genoeg. Ze wenst hun hond ook dood en bedenkt zelfs manieren om hem dood te maken en dan... wordt haar vader vermist...

Ja, Marjolein Hof heeft een bijzonder boek geschreven en gebruikt een bepaalde 'luchtige' toon. De hond heeft bepaalde gewoontes die je doen glimlachen. De houding van haar moeder en oma na het bericht van de vermissing is levensecht. Maar toch...
Haar moeder vertelt o.a. dat ze niet al het nieuws wil vertellen aan Kiek omdat Kiek anders bang kan worden. Waarop Kiek zegt dat denken wat er kán zijn veel erger is, terwijl ze dus al met van alles bezig is om het ongeluk maar af te zweren...
De fantasie van Kiek is wel te begrijpen maar toch...

Het boek houdt me bezig maar niet in positieve zin. Het is een enorm psychologisch verhaal. Dat volwassenen het boek waarderen kan ik wel begrijpen maar dit een boek voor kinderen???

ISBN 9045102382 | Hardcover | 85 pagina's | Querido Kinderboeken | 2006

© Dettie, april 2007

Een kleine kans
Marjolijn Hof

Kieks vader is arts, maar niet eentje die in een ziekenhuis werkt of een eigen praktijk heeft. Hij vindt dat er genoeg artsen zijn hier in Nederland en dus gaat hij naar gebieden waar de hulp harder nodig is. Vaak zijn dat oorlogsgebieden.
Kiek beseft steeds beter dat het gevaarlijk is. En als hij weer eens vertrekt uit ze haar zorgen, maar haar vader wuift het allemaal weg. Dat doet haar moeder ook: ze wijst Kiek er op dat er maar weinig kinderen zijn met een dode vader...
Dat zet zich vast in Kieks hoofd... een kleine kans, die kan ze vast nog kleiner maken, want als de kans dat ze een vader heeft die dood is klein is, dan is de kans dat ze een dode vader èn een dode hond heeft kleiner... en de kans dat ze een dode vader, een dode hond en een dode muis heeft is nog kleiner.
Dus er moet een muis komen. Ze vertelt haar moeder niet waarom, maar ze kopen een hokje met een muis.
En dan op een dag belt haar vader niet meer, en de dag erop ook niet... en nog langer niet. Kiek ziet hoe de mensen om haar heen ongerust zijn, maar zelf kan ze haar onrust niet kwijt. De gedachte zet zich in haar hoofd dat Mona, de hond, dood moet. Ze kan niet meer helder denken, ze loopt met de hond naar een brug over de snelweg en tilt haar op...

In deze tijd dat er zoveel vaders uitgezonden worden, is dit natuurlijk een prima thema. Hoe gaan kinderen om met de gedachte dat hun vader (of een ander dierbaar familielid) gevaar loopt? Is het verstandig om dit niet te bespreken met of in bijzijn van kinderen, of moet het juist wel bespreekbaar zijn?
In dit verhaal lost het kind het op met een soort bezwering, zoals in dat liedje "een been op de stoep". Het is heel geloofwaardig, een kind zou zo kunnen doen, vooral wanneer het overgelaten wordt aan de eigen gedachten.
Het is een zwaar thema, maar naast de spanningsboog is het verhaal vrij luchtig met grappige momenten (De hond Mona zucht van achteren net zo hard als van voren).
Goed vind ik de scène waarin de moeder uitlegt waarom sommige dingen niet aan kinderen verteld kunnen worden. Ze vertelt over de filmkeuring, hoe bepaalde films niet geschikt zijn voor kinderen.
Mooi boekje.

Moeder nummer nul
Marjolijn Hof

Een voor een zijn we niet zo opvallend, maar wie ons samen ziet weet meteen dat er iets niet klopt.

Het is duidelijk: een geadopteerd kind is aan het woord. Het is de twaalfjarige Fejzo. Hij en zijn drie jaar oudere zus zijn allebei geadopteerd. An is Chinees, Fezjo is Bosnisch. Hun ouders hebben hen alles verteld wat ze weten over hun biologische ouders, maar dat is niet zo veel. An Bing is een vondeling, Fezjo is afgestaan. Van hem zou in principe een moeder gevonden kunnen worden, maar het interesseert hem niet zoveel.
Tot er op een dag een nieuw meisje in de buurt komt wonen dat vragen stelt: hoe komt het dat hij zo goed kan tekenen? Misschien is zijn moeder wel kunstenares! Zou het niet spannend zijn om haar te vinden? Maud zit Fezjo aardig op te stoken. Om hem, als ze hem warm heeft, het vervolgens alleen uit te laten zoeken!
Fezjo zit vaak in het park te tekenen, dat doet hij liever dan voetballen met zijn vrienden: vogels tekenen, en observeren. En hij ontdekt dat die gevaarlijke 'broodjatter' gewoon een zwerver is.

Onbekend maakt onbemind, dat is wel een van de thema's van dit boek. Het heeft zijdelings ook te maken met het hoofdthema, adoptie. Marjolijn Hof, die zelf geadopteerd is, laat meerdere facetten aan de orde komen, door de verhalen van An Bing en Fezjo zo verschillend te maken. Verder gaat het over gewone kinderen van een jaar of twaalf, en is eigenlijk ook het taalgebruik meer voor jongere kinderen.
Dit boek staat op de lijst voor de Jonge Jury, maar zou qua schrijfstijl meer bij de kinderjury passen 'Moeder nummer nul' is de biologische moeder. Fezjo vindt het namelijk helemaal niet leuk om zijn moeder nummer twee te maken, zij is immers wel de belangrijkste in zijn leven! En nu blijft ze mooi nummer een!
Er zitten leuke vondsten in het boek, niet alleen de taal, maar ook de manier waarop Fezjo omgaat met het idee van twee moeders. Wil hij moeder nummer nul wel leren kennen? En: wil zij hem wel kennen? Hij fantaseert bij allerlie situaties een moeder erbij, soms schrikt hij er zelf van, soms is het ook wel komisch.

'Mijn lijf zat vol kleine zwaaiende handjes.'

'Bing kwam binnen zonder kloppen. Niet helemaal, ze stak alleen haar hoofd om de hoek van de deur. Maar ze had moeten kloppen, want een hoofd is het belangrijkste.'

Lees de reacties op het forum en/of reageer: