Leo Bormans
Applaus zonder handen
“Het hoofdpersonage stelt zich vaak dergelijke filosofische vragen: kan je bijvoorbeeld ook applaus geven zonder handen? Het slaat zowel op het circus als op de onmacht van mensen: probeer maar eens ter gelegenheid van 20 jaar kinderrechten applaus te geven als je handen zijn vastgebonden.”
Het moge duidelijk zijn, het is een jeugdboek over de rechten van het kind.
Bjorns vader heeft een circus, zijn moeder is een hele tijd geleden uit de trapeze gevallen en overleden.
Sam, die in het circus werkte, was de grote vriend en meester van Bjorn, hij leerde Bjorn alles. Maar Sam moest weg, Bjorns vader kon hem niet meer betalen. Als afscheidscadeau kreeg Bjorn Sams muis, Dante, die allemaal kunstjes kan doen. De muis woont in de cappuchon van de trui van Bjorn.
Nu rijdt Bjorn alleen, zonder Sam, met zijn kleine rode vrachtwagen vooruit om affiches op te hangen zodat de mensen weten dat over een week het circus komt. Eigenlijk is Bjorn nog te jong om auto te rijden maar hij is groot en ziet er ouder uit dan hij werkelijk is.
Elke keer als Bjorn in een plaats aankomt roept hij om dat er 's avonds muziek is en dat mensen kunnen komen luisteren naar zijn verhalen. Bjorn verzint en vertelt namelijk de mooiste verhalen. Maar op een avond is hij verdwaald en als het weer licht wordt blijkt dat hij de grens is overgestoken. Hij is nu in het Witte Land waar hij absoluut niet mag komen van zijn vader. Er is in dat land aanvankelijk geen kind te zien maar naderhand ontdekt Bjorn dat de kinderen moeten werken, met hun kleine handen zijn ze uitstekend geschikt om muskietennetten te maken. De kinderen moeten heel lang werken en zijn zo moe dat ze nergens zin in hebben. Ze willen alleen maar slapen.
Bjorn vindt dat heel verschrikkelijk en zou er graag wat aan willen doen maar het is best gevaarlijk in het Witte Land. Zijn vader wil steeds maar dat hij uit dat land vertrekt maar Bjorn kan het niet. Hij vindt het te erg wat er met de kinderen gebeurt. En dan komt hij in een zigeunerkamp en ontdekt nog veel meer...
Het is altijd lastig om iets te zeggen over een boek waarvan een gedeelte van de opbrengst naar het goede doel gaat. In dit geval geef je door het kopen van het boek financiele steun aan Mobile School, dat straatkinderen in de hele wereld helpt. Op het verhaal zelf is ook niets aan te merken. Door een circus en de muis Dante in het verhaal te gebruiken wordt het geheel niet al te zwaar. Het is goed geschreven en de problemen van de kinderen worden niet heel akelig weergegeven hoewel het einde triest is.
Achterin het boek staan de rechten van het kind en enkele websites over kinderrechten vermeld.
Mijn punt met dit soort boeken is; moet je een jong kind met dergelijke verhalen opzadelen? Het ligt niet aan de vele kinderen zelf dat ze gebukt gaan onder een akelig regime of ernstige armoede. Het wordt kinderen aangedaan door volwassenen. Moet je dan kinderen laten lezen over leeftijdsgenoten in andere landen die het heel moeilijk hebben? Hoe ze zonder ouders moeten leven, moeten zwerven of keihard werken?
Waarom een kind deze verhalen vertellen? Mag een kind niet nog wat langer kind blijven? Of moet je een kind al op jonge leeftijd met alles confronteren? Dat is mijn persoonlijke dilemma altijd bij dergelijke boeken.
Maar nogmaals het boek is goed en helder geschreven, mijn complimenten aan de schrijver, er is duidelijk erg goed nagedacht over de manier van vertellen over de schending van kinderrechten.
ISBN 9789044811537 | Hardcover | 119 pagina's | Clavis Uitgeverij | oktober 2009
© Dettie, 02 december 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Applaus zonder handen
voor het circus uit. Want Bjorn ziet ook zijn vader nauwelijks: hij moet met de kleine vrachtwagen vooruit rijden om de aankondigingsborden neer te zetten en reclame te maken.
Als het verhaal begint rijdt Bjorn een klein dorpje binnen. Eigenlijk weet hij niet waar hij is, en het ziet er allemaal nogal uitgestorven uit. Hij kan het niemand vragen, er zijn geen kinderen, behalve die hij ziet zitten in een bus. Dus volgt hij de bus maar. En ontdekt zo dat de kinderen allemaal aan het werk zijn in plaats van dat ze op school zitten. Bijna moet hij ook zelf werken in de fabriek, maar dat doet hij toch niet. Eigenlijk dringt het dan nog niet tot hem door dat die kinderen niet vrij zijn, dat ze helemaal niet mogen en kunnen komen kijken naar het circus waar hij reclame voor maakt. Dat snapt hij pas als hij Boris ontmoet, een jongen die uit de fabriek verstoten is omdat hij niet meer geschikt is voor het werk. Dan wordt ook duidelijk waarom zijn reclameborden vernield worden, en waarom zijn vader hem via de telefoon dringend maant om terug te komen. Hij bevindt zich in 'het witte land', en daar is het niet pluis. Maar Bjorn laat zich zomaar niet kennen, die kinderen moeten ook kunnen genieten van het circus! Als zijn vader dan niet wil komen dan zoekt hij zelf wel een circus. En zo komt hij terecht bij een verbannen volk, waar hij behalve een circus en mensen die hem wel willen helpen, ook een oude vriend vindt.
Zonder handen klappen, dat is natuurlijk onmogelijk. Dat is dan ook wat de schrijver met dit boek wil laten zien: dat er over de hele wereld veel mensen zijn - en dan specifiek kinderen- die de mond gesnoerd wordt, die onder bedreiging alleen maar leven en werken voor een ander, die geen enkele vrijheid hebben. Probeer dan maar eens te klappen. Een boek over mensenrechten. Met een leuk geschreven en spannend verhaal probeert de schrijver kinderen wakker te schudden. Achterin vind je meer informatie over kinderrechten.
Met dit boek steun je het project Mobiele Scholen: http://www.mobileschool.org
Klik hier.
ISBN 9789044811537 | Hardcover | 119 pagina's | Clavis Uitgeverij | oktober 2009
Vanaf 11 jaar
© Marjo, 01 februari 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer: