Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen
Jowi Schmitz

De titel van het boek is meteen de beginzin.
En nee, natuurlijk kan Olivia daar niks aan doen, zoals ze er ook niks aan kan doen dat ze met haar vader in een zeilboot woont. Die boot staat in een tuin, vlak bij de kapperssalon waar haar vader werkt. Olivia heeft het moeilijk, iedere dag komen de problemen terug.

‘Dit is het grootste probleem: mijn moeder is dood.
Dit is het op één na grootste probleem: mijn vader weet het even niet zo goed.
Dat mag natuurlijk best, maar er komt wel veel rommel van. Die moet ik steeds opruimen en ik ben nog maar tien.
Verder zijn er kleinere problemen: de boot is klein. We hebben weinig geld. Mijn vader is herenkapper en kan geen vrouwen, dus heeft hij maar de helft van de wereldbevolking als klandizie.’

Gaandeweg wordt duidelijk dat ze uit Friesland vertrokken zijn, en dat de ouders van haar moeder het daar niet mee eens waren. Zij waren bang dat hij niet voor zijn dochter kon zorgen. Nu is Olivia erg zelfstandig, ze regelt bijvoorbeeld zelf een school, en gaat daar ook heen. Maar natuurlijk zit ze zelf ook volop in de rouw. Maar vooruit: ‘alles is tijdelijk’ hebben ze afgesproken. Het komt dus wel weer goed. Toch?

Voor het zover is, gebeurt er nog heel veel. Ze sluit vriendschap met Sasha, maar die heeft het blijkbaar niet zo erg op trouw. Haar vader laat het inderdaad afweten, hij huilt de hele dag, doet de was niet, kookt niet, alles wat mama deed doet hij niet. Ze vraagt zich af waar de urn blijft, de urn met mama erin. Er komt een agent bij de boot, want zo wonen dat mag natuurlijk niet. En op school, waar ze niets verteld heeft, ontdekken ze toch waarom ze soms zo stil is. En wat moet vader met Sonja? Olivia weet het eigenlijk ook even niet, maar haar kan je dat niet kwalijk nemen.

Dit is een prachtig verhaal over een kind dat veel eerder grote beslissingen moet nemen dan je een kind toewenst, terwijl ze zich ook groot moet houden voor haar vader, die het zo moeilijk heeft. Ze kan zelf nergens terecht. Gelukkig is een sterk meisje, maar het kan ook wel eens te veel worden.

Het is geschreven in de ik-vorm, en daar wringt het soms. De taal is niet altijd zoals een kind die bezigt. 

‘Mijn vader behandelt hoofden alsof ze elk moment kunnen breken. Alsof het haar dat erop zit de enige bescherming biedt. Waardoor ik dan weer niet snap waarom hij dat steeds afknipt.’

Maar lees daar maar gauw overheen, het is een prachtig verhaal, met veel humor, en absoluut niet zwaar, ook al is het thema rouwverwerking.

Jowi Schmitz is schrijfster en (cultuur)journalist. Ze studeerde Culturele Studies aan de Universiteit van Amsterdam. Als journalist schreef ze jarenlang theaterrecensies voor NRC Handelsblad, sinds augustus 2007 schrijft ze voor de Volkskrant. Ze publiceerde verhalen in onder meer Armada, Tirade en Lftfld en diverse verhalenbundels. ‘Starbucksen’ is haar debuutroman en dit is haar eerste jeugdroman. Zeer geslaagd.

ISBN 9789047703495 | Hardcover | 175 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2011
Leeftijd vanaf 12 jaar

© Marjo, 09 juni 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: