Fabien van Kempen
Help, mijn zus is gek
Emmy is verstandelijk gehandicapt, ze kan niet praten, zichzelf niet aankleden, niet tekenen... ze kan helemaal niets! volgens Julia.
Ze zegt alleen 'huuh' en speelt steeds met haar vingers, 'alsof haar duim een zilveren lepeltje is dat ze van haar strenge moeder de hele dag met haar vingers moet oppoetsen'. Julia zou graag een gewoon broertje of zusje willen om mee te spelen maar volgens mama is het al een wonder dat Julia gezond is geboren. Mama heeft een afwijking waardoor ze voor vijftig procent kans loopt om een geestelijk gehandicapt kind te krijgen.
Julia vindt de familiedagen vreselijk, ze moeten dan samen eten met de kinderen die op Eikenstein wonen en die kwijlen allemaal en Anton is gewoon eng, vindt Julia. Vorig jaar trok hij zijn broek uit en liep verder in zijn blote kont. Anton is al zestien en Julia vond het griezelig wat Anton deed, ze werd er bang van. Volgens papa heeft hij nu een omgekeerde overall aan zodat hij zich niet meer kan uitkleden.
Het ergste vindt Julia dat ze dit keer alleen naar dat etentje moet. Haar ouders moeten naar een belangrijke receptie, tenminste dat zeggen ze. Volgens Julia liegen ze want ze doen zo raar en willen nauwelijks iets vertellen over waar ze zo nodig naar toe moeten.
En dan is het zover, Julia wordt afgezet bij Eikenstein. Emmy reageert niet op Julia's komst en als Anton heel druk staat te springen en hard staat te schreeuwen houdt Julia haar adem in. Ze weet dat Emmy niet tegen veel lawaai kan. En ja hoor, Emmy begint te loeien als een sirene en veegt met haar arm over de tafel. Alle kopjes vallen op de grond. Julia schaamt zich dood maar een jongen naast haar staat te lachen.
'Zo stom dat ze hier alleen heen moest. Haar ouders behandelen haar altijd als een klein kind. En als het even niet zo goed uitkomt om een klein kind te hebben, is ze ineens groot.
Ze hoort nog steeds gegrinnik achter haar. Wat irritant. Niemand mag lachen terwijl ze zulke grote problemen op te lossen heeft. En trouwens, hoe kan iemand lachen in dit gekkenhuis? Verontwaardigd kijkt ze om. De grijnzende krullenbol staat er nog steeds. Hij is ongeveer even oud als zij.
Hij knipoogt en kijkt als een kleuter die moet lachen om het woord 'scheet'. 'Het is net een grappig toneelstuk', zegt hij.
Julia vindt het allesbehalve grappig en kijkt hem boos aan.
Het gezicht van de jongen betrekt. 'Vind je het niet leuk?
Julia fronst. 'Ik voel me altijd een beetje onrustig hier, alsof ik elk moment kan worden aangevallen of beetgepakt.'
'Ha, dat is ook zo! Ach joh, je moet ernaar kijken als naar een toneelstuk of een film. Een eventuele aanval overleef je echt wel.''
De jongen met de krullen heet Ben, zijn zusje Merel woont ook sinds kort op Eikenstein. Julia is nu best wel blij dat ze aanspraak heeft.
Merel is een mongools meisje. Ze is gek op het fietsen door het bos en als ze vogels ziet gaat ze helemaal uit haar dak vertelt Ben. Daardoor komt ook het idee op om te gaan fietsen met Merel en Emmy, buiten staan heel grote driewielers waar je met z'n tweeën op kunt. Julia mag niet met Emmy fietsen van haar moeder, maar zij is er vandaag niet...
Stiekem glippen ze weg met de twee meisjes. Maar echt slim is dat niet. Emmy poept in haar luier en Merel loopt weg. En als ze het allemaal zelf proberen op te lossen, komen ze alleen nog meer in de problemen. Het is echt één grote rampdag, of toch niet?
De schrijfster heeft in werkelijkheid ook een zus met een verstandelijke handicap maar het verhaal zelf is verzonnen.
Ondanks dat zullen Julia's gevoelens wel dicht bij de werkelijkheid komen. Julia is soms boos omdat ze geen gewone zus heeft of omdat Emmy juist dié handicap heeft. Er zijn ook 'leuke' gekken volgens haar, waar je mee kunt lachen en spelen. Waarom is Emmy autistisch en kun je helemaal geen contact met haar krijgen, het is gewoon niet leuk om zo'n zus te hebben waar je niets mee kunt... Toch leert Julia deze dag veel, o.a. van Ben, en ze ziet eveneens dat Emmy wel degelijk gevoelens heeft ook al kan ze die niet uiten.
De schrijfster wil af en toe wel een beetje teveel uitleggen. Een bepaalde functie van een rolstoel (hoe je een steuntje kan maken om je been op te leggen) wordt uitvoerig beschreven. Ook het duimenwrijven van Emmy wordt meerdere keren beschreven.
Over het einde van het verhaal twijfel ik nog, het lijkt me een beetje onwaarschijnlijk zoals Julia geholpen wordt door Merel. Maar het is een boek voor jongeren dus wellicht is dat uitleggen wel nodig en is de afloop voor kinderen juist geweldig.
Al met al is het wel een spannend verhaal geworden en krijg je een redelijk goed inzicht over hoe het voor kinderen met een gehandicapt broertje of zusje moet zijn om met deze kinderen om te gaan. Ouders besteden soms te weinig aandacht aan het geestelijk gezonde kind omdat het broertje of zusje nu eenmaal veel aandacht vraagt. Dat kan wel eens moeilijk zijn en soms moet er aan de bel getrokken worden zodat beiden, zowel kind als ouder, weer even alles opnieuw bekijken. Kinderen worden groot en kunnen meer verantwoording aan en/of meer begrijpen, dat ontdekken de ouders van Julia ook.
Dit is het eerste boek uit de Help! serie. In deze serie verschijnt binnenkort ook Help, mijn vader is een puber. Over een vader die ineens zijn haar anders laat knippen en strakke shirts gaat dragen. Ook vindt hij mama opeens saai. Zo begon het met Antons vaders ook, en zijn ouders zijn nu gescheiden...
Het derde boek in deze serie zal over een pleegbroer gaan, een veel te dikke en te eigenwijze pleegbroer. Je kunt nog meewerken aan dit boek. Heb je iets bijzonders meegemaakt met jouw pleegbroer of -zus of wil je weten hoe lastig of leuk een pleegbroer of -zus kan zijn en hoe dat voelt? Mail dan naar help@fabienvankempen.nl . Misschien dat jouw ervaring de schrijfster op nieuwe verhaalideeën brengt. Als dat zo is, komt je naam in het boek te staan.
ISBN 9789044813449 | Hardcover | 71 pagina's | Clavis Uitgeverij | juli 2010
© Dettie, 06 augustus 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
