Elizabeth Goudge

Toon alleen recensies op Leestafel van Elizabeth Goudge in de categorie:

Elizabeth Goudge op internet:

Categorie: Recensies 10-12jr

Het witte paardje
Elizabeth Goudge

Toen ik een jaar of negen was las ik Het Witte Paardje van Elizabeth Goudge, en ik was meteen verkocht. Het is nog steeds een van mijn favoriete boeken voor sombere februaridagen als het maar geen lente worden wil.

De heldin van het verhaal is de dertienjarige Maria Merryweather, die gaat wonen op het landgoed Moonacre, dat al eeuwenlang in het bezit van haar familie is. Al snel na haar aankomst merkt ze vreemde dingen op. Een klavecimbel waaruit een geheimzinnige melodie tevoorschijn komt. Een kat die berichten schrijft in de as van de open haard. Haar vroegere vriendje Robin, van wie gedacht werd dat hij een verzinsel van haar was, en die er blijkt te wonen.

Ze komt er ook achter dat er iets bijzonders van haar wordt verwacht. Moonacre is niet zo idyllisch als het lijkt. De streek gaat gebukt onder de terreur van een bende Zwarte Mannen, als gevolg van een vete die een van haar verre voorvaders op zijn geweten heeft. Het is aan Maria om te proberen de ruzie bij te leggen. Dat leidt tot een reeks adembenemende avonturen. Door de moed waarmee ze die doorstaat is ze een echte heldin. Het verhaal speelt in 1842, en de beschrijving van die tijd is heel beeldend en heel precies. Samen met het vleugje magie en de mooie plot, maakt dat het tot een onweerstaanbaar boek. Dat vindt ook J.K. Rowling, die er nog steeds een fan van is. Het was een inspiratiebron voor haar eigen Harry Potter-serie.

Het Witte Paardje is op de kop af zestig jaar oud. In Engeland werd het bekroond en het is daar een klassieker. De laatste tijd was het op de achtergrond geraakt, maar nu het wordt verfilmd krijgt het een nieuwe kans. Deze maand verschijnt er ook een nieuwe Nederlandse versie van het boek. Een van de meest betoverende verhalen ter wereld, staat er op de website van de uitgever. Helemaal mee eens. Voor meisjes van negen tot negentig, ook als ze niet van Harry Potter houden.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het witte paardje
Elizabeth Goudge

Zo'n honderd jaar geleden reisde het weesmeisje Maria Merryweather met haar gouvernante. juffrouw Heliotroop, en haar spaniel Wiggins naar haar onbekende oom Sir Benjamin Merryweather (Sir Wrolf). Onderweg komen ze bij een rots en midden in die rots zit een dikke eiken deur. daarachter ligt een donkere tunnel... en daar moeten ze doorheen met hun koets! Maar aan het eind van de tunnel komen ze in een prachtig gebied en in dat landschap staat een kasteel! Daar rijden ze naar toe. Onderweg ziet Maria in een flits een prachtig wit paardje.
Maria is heel blij als ze merkt dat ze in dat kasteel gaat wonen... Het is net of ze het al kent.
Al snel blijkt dat zij de erfgename van Sir Wrolf is, het kasteel met bijbehorend landgoed is later voor haar, ze wordt dan ook behandeld als een prinses. Gelukkig houdt juffrouw Heliotroop haar in de gaten, anders zou ze veel te verwaand worden.
Het is allemaal wel een beetje geheimzinnig in het kasteel. Van wie was de mooie kamer dat Maria nu heeft, waarom zit er zo'n kleine deur in en wie legt daar aldoor kleine bosjes bloemen voor haar neer? Wie verzorgt haar kleren en wie kookt er zo lekker? En waarom is de deurknop van haar kamer een heel klein paardenhoefje?

Langzamerhand krijgt Maria antwoord op haar vragen maar pas alleen als ze weer iets geleerd heeft wat goed is voor haar. Zo leert ze haar nieuwsgierigheid te bedwingen en haar mond te houden als dat nodig is. Ze maakt kennis met de bijzondere eigenschappen van de dieren... zoals de grote hond Wrof (die eigenlijk een leeuw is) en het paard Periwinkle. Zij beschermen haar als ze uit rijden gaat. En dat is hard nodig ook!
Want... in het woud leven de zwarte mannen, die al eeuwen in onmin leven met de Merryweathers. Maria komt erachter waarom de zwarte mannen zo kwaad zijn en merkt ook dat haar oom er zelf mede schuldig aan is. De Wrolfs hebben zich de Paradijsberg van de monniken en het landgoed van Sir William Cocq le Noir toegeëigend.
Maria neemt de taak op zich om alle ruzie en ellende op te heffen maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Gelukkig heeft ze veel mensen die haar helpen zoals de priester en de moeder van Robin, haar vriend, waarvan iedereen denkt dat ze hem verzonnen heeft.

Het is een echt sprookjesverhaal met fantasy elementen. De personages zijn allemaal goed uitgewerkt. De graatmagere, strenge maar toch lieve juffrouw Heliotroop is echt een gouvernante die alles voor haar pupil over heeft maar toch ook een vrouw blijkt. De dwergachtige kok die voor erg leuke elementen in het verhaal zorgt. De aparte bijna onchristelijk handelende priester. De leider van de zwarte mannen die keihard lijkt maar toch meer een 'ruwe bolster-blanke pit' karakter heeft. En Sir Benjamin Merryweather die een echte edelman is.
Het is een écht sprookjesverhaal, zoals het moet zijn, spannend, af en toe een beetje griezelig, en veel leuke aparte mensen. Heerlijk boek om even weg te dromen samen met Maria en... het witte paardje.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Het witte paardje
Elizabeth Goudge

Maria Merryweather heeft haar moeder nooit gekend en nu haar vader ook overleden is, gaat ze met haar gouvernante, juffrouw Heliotroop, op reis naar haar oom. Komend uit Londen is de overgang naar het landgoed Moonacre erg groot, maar Maria voelt zich er meteen thuis, en sluit onmiddellijk vriendschap met de bewoners: haar oom, de koetsier, de keukenprins en met de dieren kan ze het ook al goed vinden.
Het huis lijkt wel een kasteel, en is prachtig, de tuinen eromheen liggen er stralend bij, en in het dorpje Silverdew dat ook bij Moonacre hoort, wonen alleen maar aardige en keurige mensen.

Maar natuurlijk kan niet alles zo perfect zijn, dan is het verhaal snel verteld! Er is een geheim. Al in een ver verleden heeft een van haar voorvaderen ruzie gemaakt met zijn buurman, Sir William Cocq de Noir, en beider nazaten kunnen nog steeds niet met elkaar overweg. De 'zwarte mensen' stelen van de dorpsbewoners en zetten vallen in de bossen, en Sir Benjamin, Maria's oom, kan er niets tegen uitrichten. Iedereen wacht op die ene Merryweather, de nazaat die de problemen op zal lossen.
Dat is Maria natuurlijk. Zij overwint haar ondeugden -ze is ijdel en nieuwsgierig- en met de hulp van Robin, de herdersjongen, weet ze Sir Cocq de Noir er van te overtuigen dat zijn haat misplaatst is, en de families sluiten weer vriendschap.
Natuurlijk trouwt dan iedereen met iedereen en is er een groot feest.

Wat lekker zo'n ouderwets stichtelijk verhaal! Het is geschreven in 1946, voor meisjes van 12 tot 16. Ik denk wel dat meisjes in die tijd weg konden dromen met Maria, maar of moderne meisjes dat nog zullen doen?
Het schijnt het lievelingsboek van J K Rowling geweest te zijn en met een beetje goede wil kun je Harry Potter wel beschouwen als een modern stichtelijk verhaal. Ook daar wint het goede van het kwade tenslotte. Al is Rowling wel zo modern dat ze haar personages ook slechte eigenschappen meegeeft. Die heeft Maria niet, hoor, onder leiding van heer gouvernante en de dieren legt ze haar ijdelheid en nieuwsgierigheid zomaar af.
Maar ondanks het opgeheven vingertje is het verhaal spannend en romantisch, je leest het zomaar in een ruk uit!

Lees de reacties op het forum en/of reageer: