Dirk Weber
Categorie: Recensies 10-12jr
De goochelaar, de geit en ik
Camiel, elf jaar, woont met zijn jongere broertje Joris bij zijn opa en oma. Hun vader is illusionist en reist veel om de kost te verdienen. Opa vindt het maar niets, zijn zoon had beter een fatsoenlijk beroep geleerd!
Wil Camiel ook een goochelaar worden? Niks ervan. Niet als opa het voor het zeggen heeft! Dus als op een dag bericht komt, dat zijn vader in het Huis van Bewaring zit op beschuldiging van verduistering, weet opa het wel: Camiel stopt maar met school en komt bij hem in de leer. Camiel is daar helemaal niet blij mee, maar wat kan hij doen? Ook al zou zijn vader het er niet mee eens zijn: die is er niet, en kan het niet voorkomen. Dus stopt hij de brief van de meester voor de aanmelding op de middelbare school, waarop alleen nog maar een handtekening nodig is, weg.
Camiel bezoekt zijn vader in de gevangenis, en hoort dat een advocaat kan helpen. Maar daar is geen geld voor...
Een klein beetje verdient Camiel wel: hij helpt de dierenarts met pillen draaien en dieren rustig houden. Ook doet hij de bezorging van de schoenen en smokkelt daar een beetje mee. Maar het echte geld kan er maar op één manier komen: lenen. En van wie anders dan van de rijke Martens? Ook al is wat die doet niet legitiem, wat moet hij anders?
Het boek heet de goochelaar, de geit en ik. De ik is Camiel, de goochelaar zijn vader, maar de geit heb ik nog niet genoemd. De rol van de geit geeft een komisch accent aan het verhaal, dat anders misschien wel wat zwaar zou zijn. Camiel moet steeds wikken en wegen, steeds maar nadenken over de keuzes die hij moet maken. - Hij is nog maar elf! - De vraag of Robin Hood een dief is of juist goed is; de vraag of het goed of verkeerd is om geld te lenen om zijn vader vrij te krijgen, steeds opnieuw raakt hij in situaties waarin de keuze gemaakt moet worden of iets goed of slecht is.
‘U hoeft toch geen pillen te geven? U zei zelf dat het paard niets mankeerde.’
De dokter kijkt me aan. ‘Als ik ze niet geef, haalt hij ze ergens anders vandaan. Weet jij wat er dan in zit?’
Het leven is moeilijk voor de jongen.
Dat hij het redden zal staat buiten kijf, je kan een jonge lezer niet met de eventuele brokstukken laten zitten als je alles fout laat aflopen, al gebeurt dat in het echte leven wel natuurlijk. Dus goochelt Dirk Weber een mooi einde aan zijn verhaal, met een paar leuke, maar geloofwaardige verrassingen.
Mooi verhaal, voor de meer geoefende lezer, denk ik. Het is spannend, het heeft humor, en is vlot verteld.
ISBN 9789045116143 | Paperback | 160 pagina's | Querido | januari 2014
Leeftijd vanaf 10 jaar
© Marjo, 08 oktober 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Duivendrop
Ik vind dit een pracht opening! Zonder dat er iets expliciet gezegd wordt, weet je precies hoe de situatie is. Er zitten meer van dit soort stukjes en zinnen in het boek, hetgeen dit tot een van de betere boeken maakt. Maar het verhaal is niet hoogdravend, of te moeilijk voor kinderen. De juiste combinatie dus!
Alexander is de hoofdpersoon. Hij is een jaar of elf, en enig kind. Zijn moeder is buitenlandse, en ze zit Alexander flink achter zijn broek dat hij goede manieren leert, en verder alles wat handig kan zijn in de wereld, om vooruit te komen. Hij leert tafelmanieren bij een chique dame in het verzorgingshuis waar zijn moeder werkt. Hij moet de buurvrouw helpen, en samen met zijn moeder leert hij dansen met behulp van dansplaten.
Zijn vader houdt duiven, hij doet ook mee aan postduifwedstrijden. Alexander heeft zijn eigen witte duif, misschien mag die ook wel eens meedoen, hoopt hij. Intussen went hij haar aan het loslaten en weer thuiskomen. Maar dat laatste gaat niet altijd goed! Alexander gaat haar achterna en leert zo een jongen kennen, die in de oude kazerne woont. Jubes wordt zijn enige vriend, verder heeft hij immers geen tijd om eens wat af te spreken met de kinderen van school. Maar Jubes is wel wat vreemd. Waarom mag hij niet naar buiten? En hij heeft nog nooit een televisie gezien! Of een computer! Maar Jubes is dan weer wel 'dropmeester', wat dat ook moge zijn. Hij mag eigenlijk helemaal niet met Alexander praten, laat staan spelen.
" waarom mag je niet met mij praten?
--Binnen is binnen , buiten is buiten.
--Wat is dat nou voor een reden?
--Dat zijn de regels. Je moet je aan de regels houden.
--Het zijn wel heel strenge regels.
--Vind jij. Jij bent van buiten. Het mag niet. Dat kan je niet uitleggen aan iemand van de andere kant."
Maar wat niet mag is erg spannend, en dus blijven ze toch met elkaar omgaan. Tot ze betrapt worden...
Dit is een erg mooi boek dat met de lezer, de jongere dus voor wie het bedoeld is, meegroeit, naarmate hij het vaker leest. Bij de eerste lezing is vast niet alles meteen duidelijk, en bepaalde symboliek zal misschien
slechts door volwassenen begrepen worden. Maar dat is juist zo mooi: het indirecte vertellen. Niet je wijsheid door de strot van de lezer duwen, maar er slechts subtiel naar verwijzen. Erg mooi gedaan.
ISBN 9789045105826 | Hardcover | 128 pagina's | Querido Kinderboeken | januari 2008
Vanaf 10 jaar
© Marjo, 27 mei 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Kies mij!
Een debuut dat opgeluisterd wordt door de tekeningen van Jan Jutte! Dan zit je meteen al goed natuurlijk.
Niet dat het boek van Dirk Weber het nodig had, maar het maakt het nog mooier allemaal.
Het verhaal is dat van Fien. Ze is tien jaar en woont sinds haar oma gestorven is in het kindertehuis JIN. Haar ouders zijn dus ook al overleden, ze heeft nog maar vage herinneringen aan hen. Tja, het is niet slecht in het tehuis, maar leuk is natuurlijk anders. Als je je aan iemand hecht loop je het risico dat die persoon weer verdwijnt: terug naar haar familie of geadopteerd door iemand.
Overdag is er school, 's avonds moeten de kinderen een uur werken aan een Taak: folders vouwen of kerstpakketten inpakken of zoiets dergelijks. Verder kunnen ze lezen, of televisiekijken, spelletjes doen, of zoals Fien dat graag doet: tekenen. Dat doet ze ook als er pauze is op school, en zo heeft ze Wuf voor het eerst gesproken. Wuf blijkt een wat eigenaardige vrouw te zijn, maar het klikt meteen tussen haar en Fien. Ze zien elkaar vaker: in de drogerij van Wuf, of in het restaurant waar ze werkt. En dan vraagt Wuf de adoptie van Fien aan. Maar de inspectrice is daar niet zo enthousiast over: Wuf is niet bepaald iemand die van regels houdt en dat heeft een kind toch nodig? Ook heeft ze geen vast inkomen. Fien wil wel heel graag, maar of dat genoeg is?
De enige opmerking die ik heb is dat ik de taal niet vind passen in de mond van een tienjarig kind, en het is wel Fien die in de ik-persoon vertelt! Maar verder is het een erg leuk boek. Er zit humor in, de situaties zijn herkenbaar voor kinderen, en iedere lezer wil meteen dat Fien uit het 'kinderasiel' mag.
Tussen de hoofdstukken door staan paginagrote tekeningen van Jan Jutte, waar -misschien soms overbodig- tekst en uitleg bij gegeven wordt. Met die tekeningen is nog iets extra's aan de hand, maar dat vertel ik lekker niet.
ISBN 9789045101743 | Hardcover | 155 pagina's | Querido Kinderboeken | april 2005
© Marjo, 23 maart 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Hij of ik
Het overkomt Philip. Omdat zijn oma ouder wordt en meer zorg nodig heeft, is hij met zijn ouders verhuisd. Nieuwe school, zijn vrienden ver weg, hij vindt het maar niks. En dan die ontmoeting! Wie is die jongen? Dat kan toch niet, iemand die zo helemaal hijzelf is?
Hij wil het weten natuurlijk, en zo ontmoet hij Olaf. Een jongen die alleen met zijn moeder in de arme wijk woont. Olaf is een echt straatschoffie, een durfal, en hij neemt het niet zo nauw met de regels. Philip keurt dat af, maar hij heeft natuurlijk makkelijk praten, hij heeft alles. Wat hij normaal vindt: geld op de bank hebben, is voor Olaf heel bijzonder. En Olaf deinst er ook niet voor terug om te profiteren van hun gelijkenis. Tegen de zin van Philip haalt hij allerlei trucjes uit die in zijn voordeel werken.
‘Hé jij!’ In een paar stappen zijn ze bij hem. Ze pakken hem vast en trekken hem mee naar de winkel.
‘Ik heb niks gedaan!’
’Dan vind je het zeker niet erg dat we even in je tas kijken?’
De man heeft de plastic tas op de toonbank gegooid , het meisje kijkt erin. Een mevrouw die in de winkel kleren aan het bekijken is, kijkt hem vuil aan.
Het jack komt eruit, en een bibliotheekboek.
‘Veder niks?’ vraagt de man aan het meisje.
‘Nee. Een jack en een boek.’ Ze loopt met het jack naar de poortjes. De jas piept niet. Als ze het boek tussen de poortjes houdt, gaat het alarm af. Het was het boek’, zegt ze.
De man is ineens een stuk vriendelijker.
Voor Olaf is dat genoeg. Hij hoeft het brave leventje van Philip niet, en met z’n tweeën kan alles zoveel beter worden. Tot zijn moeder vertelt dat ze er over denkt om naar Frankrijk te verhuizen. Dan is hij ineens meer geïnteresseerd in de vragen die Philip zich stelt: hoe kan het dat ze zo op elkaar lijken terwijl ze een andere vader en moeder hebben? Het wordt nog vreemder als op een foto van Philips moeder eenzelfde beeldje staat als op de foto van Olafs moeder.
Philip gaat zelfs zo ver een DNA-test te doen. Maar het antwoord maakt alles nog erger.
En dan verrast Weber de lezer. Ineens wordt een toch al spannend verhaal een thriller.
Het verhaal is vooral een schets van twee jongens die heel anders opgroeien. Dezelfde genen, maar een totaal andere achtergrond. ‘Nurture’ is voor Weber belangrijker dan ‘nature’. Hoewel de vraag blijft of de achtergrond van Philip wel zo veel beter is: hij heeft het materieel heel goed, maar heeft tegelijk ouders die geen tijd hebben voor hun zoon. Het had net zo goed Philip kunnen zijn die het niet zo nauw neemt met de wet. Maar het is Olaf, en zelfs dat schoffie is eigenlijk best braaf. Toen hij met de sleutel van Philip diens flat binnenging, had hij alles kunnen stelen. Maar deed het niet. Zijn ze dus wel zo verschillend als het lijkt?
De verrassende afloop is eigenlijk de enige oplossing voor het dilemma dat de schrijver zich zelf met zijn verhaal heeft gesteld: hoe moet de ontmoeting tussen deze twee jongens een goed einde krijgen?
Het boek is zoals we al van Weber kennen geschreven in een lekker vlotte, afgemeten stijl. Pittige dialogen. Spannende scènes. En leuke vondsten af en toe.
‘Ze kijken elkaar aan tot de deur ze losknipt.’
ISBN 9789045110905 | Hardcover | 152 pagina's | Querido | 2010
Leeftijd: 12 plus
© Marjo, 23 januari 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: