Cornelia Funke

Toon alleen recensies op Leestafel van Cornelia Funke in de categorie:

Cornelia Funke op internet:

Categorie: Recensies 10-12jr

Hart van inkt
Cornelia Funke

Vader Mo en dochter Meggie (12) wonen vreedzaam in een oude boerderij waar vader boeken restaureert en opnieuw bindt.

Op een nacht staat er een vreemde gedaante in de tuin, en als Meggie haar vader waarschuwt, blijkt de mannen elkaar te kennen. De vreemde heet Stofvinger, en hij noemt haar vader Tovertong. Stofvinger kwam hen waarschuwen, voor ene Capricorno, die kost wat kost een bepaald boek dat Mo in bezit heeft wil hebben.

Ze vluchten naar het Zuiden, met het boek, naar een nicht van Meggies moeder, die in een kast van een huis woont. Elinor, de nicht, is dol op boeken, en koestert ze als haar kinderen, die ze niet heeft. Ze kijkt dan ook argwanend naar Meggie, maar die bewijst al gauw dat ze net zo van boeken houdt als Elinor. Ze blijken niet veilig te zijn in het huis, ongure mannen verschijnen en nemen Mo mee. En het boek. Meggie en Elinor volgen hen, met Stofvinger, die weet waar Mo heen gebracht is en waarom.

Daarop volgt een warrig avontuur vol achtervolgingen, bedreigingen, opsluitingen, vol rovers en gevaarlijke mannen die nergens voor terugdeinzen. Alles draait om Mo, die in staat is om dingen en figuren uit een boek te lezen. Stofvinger is er een voorbeeld van, en Capricorno ook. Deze laatste wil dat Mo nog andere figuren uit het boek leest.. Maar dat zou hun einde betekenen.

Het gegeven: figuren en dingen uit boeken kunnen lezen is heel leuk gevonden, de complicaties daarvan leveren grappige magische fragmenten op. Maar de delen waar de bende van Capricorno met messen zwaait, en ruw tekeergaat, dat is niet mijn soort leesvoer. Misschien wil Funke het zowel haar meisjes- als jongenspubliek naar de zin maken? Jammer wel...

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

De dievenbende van Scipio
Cornelia Funke

Privé-detective Victor krijgt van een echtpaar de opdracht hun neefjes te zoeken: Prosper, 12 jaar, en Bo, 5 jaar oud. Zij zijn weg van hun tante uit Duitsland gevlucht omdat zij de jongens uit elkaar wilde halen: Bo nemen zij in huis, Prosper gaat naar een internaat.

Het verhaal speelt in Venetië, de stad waar de moeder van de jongens altijd zo mooi over kon vertellen. Inderdaad zijn de jongens daar, zij zijn opgevangen door een dievenbende, waarvan Scipio de leider is. Prosper wil niet stelen, maar wat moet hij anders om te kunnen leven en voor zijn broertje te kunnen zorgen? Dus steelt ook hij portemonnees van toeristen.. Dan loopt hij recht in de handen van de detective, die zo verbouwereerd is dat hij zijn kans niet grijpt. Maar hij weet de jongens toch te vinden. Ze zitten verscholen in een ongebruikte bioscoop. Victor heeft eigenlijk meer sympathie voor de twee jongens dan voor de bitse tante, maar ja, zijn werk is opdrachten vervullen, dus hij probeert de jongens toch mee te nemen. Hij belooft de andere kinderen niet te verraden.

Intussen heeft ook Scipio een opdracht aangenomen, hij moet inbreken in een huis waar een vrouw alleen woont, en een houten voorwerp, een vleugel, stelen. Als hij dat samen met de andere kinderen doet, worden ze betrapt door de vrouw, die vreemd genoeg niet meteen de politie inschakelt maar eerst wil weten van de kinderen waarom ze die vleugel willen hebben. En dan volgt het verhaal van de carrousel, die ooit in een klooster stond, en die magische krachten heeft: als je erop ronddraait, word je ouder of jonger. Zonder die houten vleugel werkt de carrousel niet. De vrouw Ida wil weten waar de carrousel is gebleven en volgt de nieuwe eigenaar naar een geheimzinnig eiland. Tot hier is het boek spannend, een mooi verhaal, met geloofwaardige karakters. Met een lach en een traan. Maar als de carrousel gaat draaien wordt het ineens een magisch verhaal, en dat bederft helaas alles.

Natuurlijk lees je het uit, zozeer was je al wel geboeid geraakt en je wil weten wat er van de twee jongens terecht komt, of ze terug moeten naar hun tante, en of Scipio, die niet is wat hij voorgeeft te zijn, opgepakt zal worden, en meer van die vragen die gedurende het boek opgekomen zijn. Maar het geloofwaardige is eraf, jammer... heel jammer...

Lees de reacties op het forum en/of reageer: