Hoe ik per ongeluk een boek schreef
Annet Huizing

Katinka Kapteyn is twaalf  jaar en heeft al wel een idee wat ze later wil worden: schrijfster! Dat lijkt haar zo gaaf. Maar ook al schrijft ze al een dagboek, ze beseft wel dat schrijven voor anderen niet zomaar lukt. Laat er nu tegenover haar een mevrouw wonen die schrijfles geeft aan volwassenen. Katinka gaat het haar gewoon vragen: of ze ook mee mag doen.
Lidwien, de overbuurvrouw, vindt dat geen goed idee, ‘tussen allemaal middelbare vrouwen die bestsellers willen schrijven, met allemaal geshop en stiekeme seks met de buurman’, maar ze heeft wel een idee: ze zal haar stukjes lezen en commentaar geven, dan kan Katinka mooi meehelpen in de tuin.
En zo lezen wij die stukjes mee. En meteen het commentaar van Lidwien. Katinka’s schrijfsels gaan over haar leven. Over de dagelijkse dingen, maar ook over het verleden. Lidwien kent de betrokken personen natuurlijk en zo ontstaat er een intimiteit tussen de twee vrouwen, de een jong en de ander middelbaar. Een bijzondere vriendschap bloeit op.
Dat is een deel van het verhaal. De schrijflessen zijn een onderdeel.

En dan is er nog de inhoud van de stukjes. Katinka schrijft over haar overleden moeder die ze ineens zo mist. Over Dirkje de nieuwe vrouw in het leven van haar vader, en over Patricia die er eerder was. Over de worsteling met al die gevoelens waar Katinka mee worstelt.
Dat verhaal vormt de kern van dit fantastisch mooie debuut. Rouwverwerking, op een haast ludieke manier. Terughoudend en toch intiem. Ontroerend en vol humor. Integer ook, rustig opgebouwd. Je ziet ook de ontwikkeling van Katinka’s schrijfstijl, hoe ze de tips van Lidwien verwerkt. Soms zet ze er dat ook bij, zodat een mooi verhaal net dat andere aspect meekrijgt: een schrijfhulpboek. Lidwiens tips en opmerkingen zijn letterlijk schrijftips, maar intussen werken ze  ook als een soort psychotherapie, hulp bij het verwerken van de gevoelens en de vragen die een kind bezighouden.

‘Dat ’en ik zuchtte diep’ heb ik er later bij gefantaseerd. Pff, wat moet ik nog veel leren. Maar met die vier woordjes had ik wel mooi show, don’t tell toegepast. En ondertussen had ik mijn vader nog even aan het cliff laten hangen.’

Ik heb genoten van dit boek en ik hoop maar dat er nog veel meer zullen volgen!
In het dagelijkse leven verzorgt Annet Huizing onder meer de (eind)redactie van non-fictieboeken en begeleidt tekstschrijvers in hun schrijfproces. Ook leert ze kinderen schrijven, ze weet dus heel goed waar ze het over heeft. En nu heeft ze ook laten zien dat het niet alleen praatjes zijn maar dat ze het echt kan! Prachtig...

ISBN 9789047701590 | Hardcover | 130 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | september 2014
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 14 mei 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer: