Monique van den Abbeel
Categorie: Waargebeurde Verhalen
Graag zien
Monique van den Abbeel & Brigitte Balfoort (red)
De titel is mooi gekozen. De schrijfster van het boek is namelijk blind maar de uitdrukking 'iemand graag zien' is in haar leven zeker ook van toepassing.
Het boek is een verslaglegging van het leven van de schrijfster Monique van Abbeel die door een aangeboren ziekte langzamerhand blind is geworden. Haar ouders plaatsten haar tot haar schrik op haar vierde jaar op een internaat maar achteraf is ze wel blij dat ze dat gedaan hebben. Dankzij het internaat leerde ze namelijk hoe ze zich staande kan houden in de ziende wereld. Ze leerde er allerlei praktische zaken die er toe moeten leiden dat ze zoveel mogelijk een zelfstandig leven kan leiden. Het is een groot geluk voor Monique dat ze ook een karakter heeft dat haar ook daadwerkelijk die zelfstandigheid brengt. Ze strijdt hard voor haar belangen.
Ze krijgt het dan ook voor elkaar dat ze een jaar voordat ze het internaat moet verlaten een eigen woning krijgt op het terrein zodat ze alle eventuele problemen die zich in een woning voordoen zelf kan ervaren en samen met de mensen van het internaat oplossingen kan bedenken. Daardoor is ze nog beter voorbereid als ze op negentienjarige leeftijd haar zelfstandige bestaan instapt.
Het liefst zou ze net als iedereen een baan willen vinden, daarnaast is het theater en toneelspelen haar grote passie. Maar het wordt haar niet altijd even makkelijk gemaakt. Monique zelf is vindingrijk genoeg om volwaardig te kunnen functioneren in een bedrijf, bijvoorbeeld als telefoniste, alleen heeft menig bedrijf die souplesse niet die Monique wel heeft.
Op haar vierentwintigste blijkt ze zwanger. Haar partner had al lange tijd voordien te kennen gegeven dat hij absoluut geen kinderen wilde... Toch besluit ze voor het kind te gaan, dan doet ze het wel alleen. Ze moet zich door een brei van adviezen en tegenwerking heen werken maar ze houdt stand. Als haar kind, de inmiddels zestienjarige Robin, er eenmaal is, blijkt het inderdaad heel goed te kunnen. 'Ik hield hem heel goed in het oor' zegt ze daarover. Juist omdat ze niets ziet, is haar intuïtie, reuk en gevoel veel groter dan bij ziende mensen. Ze neemt dingen waar die zienden niet opmerken. Dat heeft zelfs het leven van Robin gered toen als baby ineens zijn adem stokte. Monique die bijna een extra oor voor geluiden omtrent haar kind had ontwikkeld merkte het gelijk. Doordat ze onmiddellijk ingreep en handelde naar haar intuïtie overleefde hij het.
Hulp vragen valt haar het zwaarste, maar als ze beseft dat menig gezin een huishoudelijke hulp heeft, snapt ze dat het helemaal niet zo gek is als zij ook hulp krijgt bij huishoudelijke taken. Later als Robin groter is krijgt ze een baan, ze reist daarvoor steeds van Brugge naar Brussel. Uiteindelijk breken de lange reistijden haar op. Later zijn het vooral de regeltjes die mensen als zij juist zou moeten helpen, het grootste obstakel om aan opnieuw aan werk te komen.
Het boek is een relaas van een vrouw die heel goed weet wat ze wil en daar moeilijk van af te houden is. Het verhaal is indrukwekkend, in gewone, taal en zonder zelfmedelijden geschreven. Het is geen autobiografie maar een verslag - met foto's - over het leven van Monique van den Abbeel.
De chronologie is op enkele punten een beetje verwarrend. Soms had ik namelijk de indruk dat Robin vier jaar of ouder was en bleek hij drie maanden te zijn en omgekeerd. Dat maakte het verhaal af en toe wat rommelig. Maar over het algemeen is het een prettig boek over een gewone maar strijdbare vrouw die blind is. Je kunt proberen je in te denken hoe het zal zijn om niets te kunnen zien, maar dat kun je nooit echt weten. Monique geeft ons die inside information waardoor je leert hoeveel er als mens te bereiken is als je je niet in een hoek laat drukken.
Heb het boek met plezier en interesse gelezen.
ISBN 9789461314321 | Paperback | 157 pagina's | Van Halewyck | november 2015
© Dettie, 21 februari 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
