Triomf & Tranen
Een bijzonder peloton verovert de Mont Ventoux
Herman Post

In dit boek maken we kennis met negentien bijzondere jonge mensen die allemaal een prachtige prestatie geleverd hebben. Zij wonen op diverse locaties van Gastenhof, onderdeel van Koraal Groep, dat onderdak en therapeutische behandeling biedt aan probleemkinderen. De jongeren hebben een lichte verstandelijke handicap en gedragsproblemen. Deze negentien jongeren, vijftien jongens en vier meisjes, beklommen 20 juni 2012 op de racefiets de Mont Ventoux in Zuid Frankrijk. Een rit van 26 kilometer waarbij het hoogteverschil 1614 meter bedraagt. Het is ze allemaal gelukt de top van deze berg, die bij de renners van de Tour de France bekend staat om zijn hoge moeilijkheidsgraad, te bereiken!

Het hele avontuur begon met een idee van Cliff Hennen (51), accountmanager van Gastenhof. Hij is zelf een gepassioneerd wielrenner. Tijdens een tocht kreeg hij het idee om ‘iets sportiefs’ te doen met de jongeren.  'Het had hem die week op het werk niet meegezeten. Maar al trappend schudde hij de zorgen en de spanning van zich af. 'Als fietsen voor mij goed is, dan is het waarschijnlijk ook goed voor onze kids', bedacht hij.
Bestuurder Hank van Geffen vond het een prima idee. 'Doen!' zei ook de directeur van Gastenhof. 
John Schefer (52), teammanager bij Gastenhof, en Cliff kenden elkaar nauwelijks, ze wisten alleen dat ze beiden een passie voor fietsen hadden. Toch klikte het gelijk tussen de twee mannen en zo ontstond het wielerproject dat zijn 'toetje' kreeg op 20 juni 2012. Cliff: We hebben steeds gezegd: 'De beklimming van de Mont Ventoux was het toetje; de weg er naar toe was belangrijker.'
Die weg er naar toe was lang en zwaar. Allereerst moest natuurlijk de organisatie rond komen. Ze moesten aan fietsen voor de jongeren zien te komen en gaven de ouders wel toestemming? Ook was er de vraag of de jongens en meiden zo'n zware training en de rit wel aankonden. Dus volgde er een medische keuring.  Er moest goede begeleiding komen en flink getraind worden enz. enz.  Maar toen de hele molen eenmaal in beweging was gezet draaide deze volop verder naar het mooie eindresultaat.

In het boek lezen we de verhalen van de negentien jongeren, wat het hele project met ze gedaan heeft, maar ook die van hun begeleiders, de buddy's. Om en om doen zij hun verhaal.
Het blijkt dat niet alleen de prestatie, 'het toetje', zo geweldig was maar de maanden voorafgaande aan de beklimming ook. Iedereen was enorm gemotiveerd. De verhalen zijn stuk voor stuk positief en de gevolgen zijn dat ook.
Enkele buddy's fietsten zelden tot nooit en moesten ook flink trainen, veel zeiden dat de jongeren hen er steeds doorheen trokken als ze het even zat waren. Sommige jongeren vonden bepaalde onderdelen van de training moeilijk maar overwonnen hun angst of afkeer en ook dat gaf een goed gevoel.  Een jongen kreeg een veel betere band met zijn vader die als buddy met hem trainde en meefietste, de berg op. De ander was blij dat hij eindelijk eens een keer iets afgemaakt had. Iemand anders liet Mont Ventoux en de datum op zijn arm tatoeëren omdat hij enorm trots is op wat hij gedaan heeft. Een deelnemende jongere, die iedereen enorm hielp en stimuleerde, wordt nu opgeleid tot hulp-buddy.
Ook de vier meiden die deelnamen zijn blij dat ze het gedaan hebben, de een kijkt positiever tegen het leven aan, de ander vond het de allermooiste tijd van haar leven.  En zo hebben alle deelneemers hun eigen mooie verhaal te vertellen.
Het is voor iedereen een fantastische tijd geweest, maar ook een periode waarin ze veel geleerd hebben zoals o.a. in een team werken.
De jongeren merkten ook dat ze door het fietsen meer zelfvertrouwen kregen en zich, dankzij de beweging, goed konden ontladen als ze zich ergens druk om maakten. Ook vonden, zowel de buddy's als de jongeren, dat je tijdens het fietsen veel makkelijker praat. Alles is dan niet zo gefocust op een gesprek, het voelt vrijer. Een gesprek móet niet, maar kan wel.
Alle jongeren vonden het kamperen in Frankrijk wel een van de leukste dingen van het project, het zwembad met de glijbaan was een voltreffer.
Maar vooral de top bereiken was toch wel letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. Na veel afzien hebben ze dat toch maar geflikt!

Op de top van de Mont Ventoux aangekomen vloeide menig traantje van blijdschap en opluchting en ik moet bekennen dat ik af en toe ook flink moest slikken bij het lezen en zien van de foto's. In woord en beeld wordt goed duidelijk wat een prestatie iedereen heeft geleverd, wat een enorme hoeveelheid werk en tijd ze er allemaal in gestoken hebben, ongelofelijk, ik doe het ze niet na!
Deze jongeren waren de eerste fietsers en daar kunnen ze voor altijd trots op zijn. Als deze negentien mensen er met de pet naar gegooid hadden, was er nooit meer een vervolg gekomen, nu wel! Dankzij hun doorzetten en inzet krijgen in 2013 andere jongeren, zo'n honderd, ook een kans om de rit te maken!
Applaus!

ISBN 9789491561122 | Hardcover | 128 pagina's | Uitgeverij TIC | januari 2013
Fotografie: Ermindo Armino

© Dettie, 12 januari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer: