Bart Middelburg

Toon alleen recensies op Leestafel van Bart Middelburg in de categorie:
Bart Middelburg op internet:
  Categorie: Waargebeurde Verhalen

De zaak van de gestolen banaan De zaak van de gestolen banaan


Dagelijks doet de politierechter uitspraak over tal van kleinere strafzaken. De verdachten in deze zaken staan maximaal een jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf te wachten maar veelal komen ze er met een boete, een voorwaardelijke straf of een taakstraf vanaf. Als er niet voldoende bewijs is, kan het ook voorkomen dat de verdachte wordt vrijgesproken. De zaken en de verdachten zijn uiteenlopend. Regelmatig staan oude bekenden voor de rechter maar soms gaat een doorsnee burger eenmalig de fout in.

Bij de politierechter is geen dag hetzelfde. Misdaadjournalist Bart Middelburg woonde drie jaar lang wekelijks een zitting van de Amsterdamse politierechter bij waar hij vervolgens in Het Parool over berichtte. In De zaak van de gestolen banaan zijn honderd van deze verhalen opgenomen. In klare taal schetst Bart Middelburg een portret van de verdachten, hun voorgeschiedenis en de zaak waarover ze verantwoording moeten afleggen. Beschikt een verdachte over opvallende uiterlijke kenmerken of een bijzondere kledingvoorkeur dan wordt dit ook beschreven. Bart Middelburg is niet altijd even complimenteus.

Het boek heeft zijn titel ontleend aan de tachtigste zaak die in het boek wordt beschreven: De zaak van de gestolen banaan. De 53-jarige Jelle S. – een bekende van de politie - is de bananendief in kwestie. Tegenover de rechter verklaart hij simpelweg dat hij een bakfiets met uitpuilende fietstassen passeerde terwijl hij “barstte van de honger”. Jelle S. eigende zich een banaan toe maar helaas voor hem was een politieman in burger getuige van diefstal. Jesse S. vindt het belachelijk dat hij vanwege de diefstal van één enkele banaan voor de rechter moet verschijnen maar de rechter denkt daar anders over. Diefstal is diefstal. De politierechter doet direct na de zitting uitspraak en Jelle S. wordt schuldig bevonden. Welke straf hij opgelegd krijgt, verklap ik niet.

Met doorgewinterde criminelen die tegen de lamp lopen heb ik weinig medelijden en ook mensen die met alcohol op achter het stuur zijn gekropen kunnen niet op mijn sympathie rekenen. Zij verdienen hun straf, al hun smoezen ten spijt. Toch zijn er ook schrijnende gevallen. Mensen die na jarenlange overlast hun zelfbeheersing verloren bijvoorbeeld of een moeder en dochter die bij thuiskomst hun huisraad op de stoep aantroffen. Er zijn ook zaken die mijns inziens nauwelijks onder het strafrecht vallen zoals een uit de hand gelopen scheldpartij of een verliefd bejaard stel dat van uitkeringsfraude wordt beschuldigd omdat ze net iets te vaak de nacht samen doorbrengen. De verliefde ouderen liepen tegen de lamp omdat de gemeente het waterverbruik van de twee onder de loep had genomen. Steeds als bij de een het waterverbruik daalde, steeg het verbruik in het huis van de ander. Het controleren van het aantal tandenborstels in een huis, is allang verleden tijd.

Tijdens het lezen van de honderd verhalen is het me opgevallen dat de uitgedeelde straffen niet bijzonder indrukwekkend zijn. Soms worden mensen bij wie de schuld er van alle kanten afspat alsnog vrijgesproken terwijl anderen juist weer niet het voordeel van de twijfel worden gegund. De rechter heeft het laatste woord en het komt voor dat hij lijnrecht ingaat tegen de mening en eis van de officier van justitie. In de zaken die Bart Middelburg schetst hebben slachtoffers meer dan eens het nakijken. Het recht zegeviert niet altijd.

De zaak van de gestolen banaan heb ik met grote interesse gelezen. De verhalen zijn boeiend, vlot geschreven, vermakelijk of juist aangrijpend. Sommige misdaden zijn het gevolg van kwade opzet, andere vergrijpen komen voort uit oplopende emoties of uit dommigheid. Bart Middelburg schetst een duidelijk beeld van de dagelijkse gang van zaken bij de politierechter waarbij de diversiteit van de verdachten een kleurrijk decor biedt. Gelukkig zullen de meeste Nederlanders nooit voor de politierechter verschijnen maar dit interessante boek maakt duidelijk dat zelfs keurige schooljuffen de fout in kunnen gaan. Gedraag je dus altijd goed!


ISBN 9789491567766 | Paperback | 224 pagina's | Uitgeverij De Kring | oktober 2014

© Annemarie, 03 november 2014


Lees de reacties op het forum en/of reageer:

 

Riphagen Riphagen


Wie in de jaren dertig van de vorige eeuw in Amsterdam woonde, bleef het liefst zo ver mogelijk uit de buurt van Dries ‘Al Capone’ Riphagen. Hij en zijn louche vrienden vormden de kern van de Amsterdamse onderwereld, de penoze. De uiterst gehaaide Riphagen wist door intimidatie en sluwheid overal een slaatje uit te slaan. Het was hem om het even of hij van de rijkdom of ellende van een ander profiteerde. Geld was geld.

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, koos Riphagen al snel de kant van de Duitsers. Daar viel immers het meeste geld te halen. Bovendien had Riphagen een hekel aan Joden. Hij had er dan ook geen enkel probleem mee zijn landgenoten te verraden. Sterker nog: hij schepte er genoegen in door list en bedrog zo veel mogelijk onschuldigen de dood in te jagen om vervolgens hun bezittingen in te pikken. Riphagen deed zich voor als vriend en vertrouweling om zijn medemens vervolgens zonder pardon aan de Duitsers uit te leveren. Riphagen was een oorlogsmisdadiger van het ergste soort.

Naar schatting heeft Riphagen minstens tweehonderd mensen verraden. Mensen die ondergedoken zaten, mensen die onderduikers hielpen of leden van het verzet. Zo is hij bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de val van de Persoonsbewijzencentrale van Gerrit Jan van der Veen. Je zou dan ook denken dat Riphagen na de oorlog flink is gestraft of zelfs ter dood is veroordeeld. Niets is minder waar. De sluwe Riphagen wist een arrestatie in een huisarrest om te zetten en vluchtte vervolgens naar Argentinië waar hij vriendschap sloot met Juan en Evita Perón. Toen Riphagen uiteindelijk in 1973 overleed, verbleef hij in een uiterst luxe privékliniek in Zwitserland.

Hoe kan het dat Riphagen nooit heeft geboet voor zijn misdaden? Hoe is het hem gelukt Nederland te ontvluchten? In dit boek pluizen Bart Middelburg en René ter Steege zijn geschiedenis zo grondig mogelijk uit. Aan de hand van oude documenten, getuigenverklaringen en elk kruimeltje informatie dat ze maar te pakken konden krijgen, hebben ze het verhaal van Riphagen zo waarheidsgetrouw en uitgebreid mogelijk weergegeven.

Hoe meer het verhaal van Riphagen zich ontvouwt, hoe groter mijn verbijstering werd. Riphagen was werkelijk een verschrikkelijke man. Toch kwamen de meeste van zijn activiteiten pas na zijn dood aan het licht. Hoe heeft de slinkse Riphagen zijn naam uit de geschiedenisboeken weten te houden? Wie heeft hij allemaal gemanipuleerd om zichzelf van een vrije aftocht te verzekeren?

De eerste versie van dit boek verscheen in 1990. Omdat het boek onlangs verfilmd is, en nu in de Nederlandse bioscopen draait, is het boek opnieuw opgebracht. Aan deze herziene versie is nieuw verworven informatie toegevoegd. Ook zijn er foto’s in het boek opgenomen en komt de zoon van Riphagen aan het woord. Dankzij zijn verklaring wordt eindelijk duidelijk hoe Riphagen uit Nederland heeft kunnen ontsnappen.

Riphagen leest als een uitgebreid onderzoekdossier. Het staat vol citaten uit documenten en verklaringen van mensen die hem hebben gekend. Het is een pittig verhaal om te lezen maar de auteurs hebben hun uiterste best gedaan de geschiedenis van Riphagen zo leesbaar mogelijk uit de doeken te doen. Het is een verhaal dat de lezer met verbazing, ongeloof en ook woede zal vervullen. Riphagen was een monster. Door dit boek en de bioscoopfilm is zijn naam nu eindelijk bij het grote publiek bekend. Beter laat dan nooit. De misdaden van mensen als Riphagen mogen niet vergeten worden. Dankzij het uitstekende staaltje onderzoeksjournalistiek van Bart Middelburg en René ter Steege zal dat ook niet gebeuren.


ISBN 9789462970199 | Paperback | 224 pagina's | Uitgeverij De Kring | september 2016

© Annemarie, 26 september 2016


Lees de reacties op het forum en/of reageer: