Ate Hoekstra
Categorie: Reisverhalen en Emigratie
Vandaag rijst, morgen rijst
Ate Hoekstra
Ate Hoekstra besluit na zijn afstuderen (journalistiek) enkele maanden naar China te gaan. Vroeg in de ochtend op 8 oktober 2010 staat hij op Schiphol, helemaal klaar om het grote avontuur aan te gaan. Met hulp van Projects Abroad vertrekt hij naar Shanghai waar hij gaat werken voor That's Shangai, een magazine dat de Engelstaligen in de stad op de hoogte houdt van o.a. de culterele ontwikkelingen aldaar.
Ate wist weinig van China en het was puur om praktische redenen dat hij voor China koos. Toch werd het een reis die zijn verwachtingen ver te boven ging en er viel zoveel te vertellen over de mensen, het land, het werk...
Al de tweede dag van zijn verblijf in Shanghai maakt Ate iets mee wat waarschijnlijk veel toeristen zal overkomen. Hij wordt aangesproken door een beeldschoon Chinees meisje, Hong Hong is haar naam, en na een gezellig praatje stelt ze voor ergens thee te gaan drinken. Ate is enthousiast, heeft hij even geluk! De thee wordt al gauw whisky en een vriendin van het meisje komt er gezellig bij zitten, zij blijkt ook whisky te drinken... De vriendin spreekt nauwelijks Engels en giechelt alleen maar. Ate vindt het op gegeven moment wel genoeg en vraagt de rekening die Ate natuurlijk mag betalen. Even later staat hij weer buiten, een flink aantal euro's lichter en een ervaring (en mooi verhaal) rijker.
Het werk voor That's Shanghai is vreemd. Vanaf de eerste dag wordt Ate min of meer aan zijn lot overgelaten. Die hele twee maanden dat Ate daar als vrijwilleger aanwezig is, blijft het een beetje zeuren om werk en wordt hij nauwelijks aangeproken door de collega's. Het is ieder voor zich. Een echt kritisch artikel blijkt niet te kunnen zoals Ate merkt als hij zijn verhaal over de elektrische fiets terugkijgt. De kritiek staat felrood gearceerd, voor- en nadelen zijn niet aan de orde, die kunnen en mogen niet gemeld worden. Alle artikelen moeten uitsluitend positief zijn, dát is belangrijkste ontdekt Ate. Na twee maanden zit het werk erop, Ate is opgelucht. Drie dagen daarvoor liet de redactioneel directeur JFK zich voor het eerst zien.
Brittany zegt dat ze blij is dat JFK terug is. JFK is de grote man op de redactie van That's Shanghai, de redactionele directeur. Hij stond op papier als mijn contactpersoon, de persoon waarmee ik de eerste week een gesprek zou hebben maar die nooit aanwezig was. Drie dagen terug liet hij zich voor het eerst zien. Tot mijn verrassing was het een grote, vriendelijke man die het in zich heeft zijn enthousiasme binnen een paar seconden op ieder ander over te dragen. Hij was precies de leider die in de afgelopen weken werd gemist.
'Dus jullie zijn onze nieuwe vrijwilligers?' vroeg hij ons. Ik antwoordde bevestigend, waarna hij zich voorstelde.
'Hoe lang blijven jullie hier?'
'Wel,' antwoordde ik, ik ben hier al zeven weken en dit zijn mijn laatste dagen.'
'O, dat is jammer zeg.
'Nou.' Snel ging ik weer zitten. Ik opende een nieuw Word-document en probeerde de indruk te wekken dat er nog veel werk op me wachtte en ik het hier geweldig naar mijn zin had.
In zijn vrije tijd doorkruist Ate Shaghai en bezoekt o.a. The Old Town, die lastig te vinden blijkt maar wel een enorme ervaring is. Ook andere bezienswaardigehden blijken moeilijk te vinden, dat ligt niet aan Ate maar aan de slechte kaarten en summiere bewegwijzering. Bovendien wordt er constant gebouwd én afgebroken in Shanghai. Binnen een paar maanden is een kaart alweer verouderd.
Na de twee werkmaanden arriveert Tade, een oude schoolvriend van Ate, in Shanghai. Ze kennen elkaar al twintig jaar. Samen reizen zij dwars door China met als hoogtepunten het bezoek aan het Terracottaleger en de Chinese muur.
Ate Hoekstra vertelt op een zeer prettige manier over zijn verblijf in de enorme stad Shanghai. De eerste twee, drie verhalen zijn nog wat aarzelend gebracht maar daarna worden ze sterker en erg beeldend. Ate neemt je mee naar zijn werk maar vooral naar de stad met zijn bijzondere mensen en prachtige wijken, fraaie tuinen, mooie kunstmuseum (waar hij een onverwacht bijzonder ontmoeting heeft met een kunstenaar) Door zijn ogen zie je bijna de verkoopster, met haar Michael Jackson microfoon, de waren aanprijzen. Je loopt zelf door de straten en gebouwen.
Ook de rondreis met Tade is mooi gebracht. Het laat een heel ander China zien. Eenmaal aangekomen in Peking na een lange treinreis beleven ze een kerstavond zoals ze nog nooit meegemaakt hebben.
Tot nu toe vierde ik kerstavond altijd in Nederland. Bij familie en vrienden, met kerstboom, drank en gezelligheid. Hier in China wordt kerst op een heel andere manier gevierd. Met het christendom heeft het feest niets te maken. De populariteit van Jezus Christus is weliswaar groeiende in China, voor veel Chinezen blijft hij vooralsnog een onkende man. In de straten van Peking is kerstmis het Amerikaanse feest met grote kerstbomen, rood- en witkleurige versieringen, dikbuikige Kerstmannen en de hele dag 'Jingle bells' op de radio. Hier in de hostelkroeg is kerst het feest van Chinese jongeren uit de buurt. [...]
Kerstavond is kerstnacht geworden. Maar aan kerstmis denkt hier niemand meer. Het is vooral een verrassende, plezierige, gezellige tijd met vrienden voor een paar uren. Bierdrinkende, karaoke zingende, tafelvoetballende en biljartende vrienden die hoofdzakelijk Mandarijn spreken en één tot twee koppen kleiner zijn dan wij.
Ik heb het boek twee keer gelezen. Nadat ik het uit had merkte ik dat ik er over na liep te denken en steeds oppakte om weer een stukje te herlezen en voor ik het wist had ik het boek opnieuw gelezen en zou het zo weer een derde keer doen. Ate heeft een enthousiaste maar rustige manier van schrijven. In korte zinnen weet hij veel te vertellen over alles wat hij meemaakt en ziet.
Het boek eindigt met een bezoek aan een winkeltje in Shanghai waar Ate al eens eerder geweest is. De winkelierster vraagt:
'Hoe was jullie reis?'
'Goed' antwoordt Tade. En hij heeft gelijk. Het was een goede reis. Een mooie en bijzondere reis was het ook.
ISBN 9789081483841 | Paperback | 199 pagina's | Uitgeverij Palmslag | april 2011
Bij de verhalen staan schitterende sfeervolle zwart-wit foto's gemaakt door de auteur zelf
© Dettie, 21 augustus 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
