Alain Grootaers

Toon alleen recensies op Leestafel van Alain Grootaers in de categorie:
Alain Grootaers op internet:

 

Een jaar in Andalusië Een jaar in Andalusië


en Jakobien Huisman


De titel zegt het al, Alain, Jakobien en hun dochter Julia verblijven een jaar in de Spaanse streek Andalusië. Ze hebben een droomhuisje gehuurd aan de rand van een van de Moorse witte dorpjes en vertellen over hun belevenissen daar.
Alain Grootaers was tv- en radiomaker en hoofdredacteur van een aantal week- en maandbladen. Hij is auteur van het filosofisch boek Z!n, over leven in de 21ste eeuw. Jakobien Huisman is reisjournaliste. Samen met Alain schreef zij het boek Sabbatical, over de reis die zij met hun toen negenjarige dochter Julia door Azië maakten.


Nu zijn er de laatste jaren natuurlijk een flink aantal van dit soort boeken verschenen. Ze zijn meestal goed voor een paar uurtjes aangenaam 'reizen'. Zo ook dit boek. Het leest lekker weg al was af en toe storend dat je niet wist wie aan het schrijven was. Man en vrouw wisselen elkaar af en soms wist je niet wat nu het punt was omdat je dacht dat Alain  aan het schrijven was maar dan was het Jakobien en omgekeerd.

Jakobien heeft de pech dat ze vrij in het begin van hun verblijf op een ongelukkige manier van een paard valt en een flinke tijd met haar been in het gips zit. Extra vervelend is het als ze alleen thuis is en er een vreemde man voor de deur staat. Niet alleen vreemd in de zin van de man niet kennen, en iedereen kent elkaar in zo'n klein dorpje, maar ook vreemd in zijn gedrag. Daar sta je dan met je gebroken been, leunend op je krukken...

Ik realiseer me op dat moment dat ondanks mijn jonge jaren op het platteland ik door de jaren heen een echte stadsmus ben geworden. Ik ben er aan gewend geraakt dat er altijd mensen in de buurt zijn, dat ik maar twee stappen moet doen of ik sta bij de buren. 

Gelukkig loopt het met een sisser af maar toch zit de schrik er in. Er moet een waakhond komen. De (jacht)hond Caramelo die bij hun 'woont' is van de verhuurder Manolo en is veel te lief en daarom doet de pup Chocolat zijn intrede in het huis van Alain en Jakobien. Maar zal dus nog even duren voordat er een échte waakhond is. Daarna lees je niet veel meer over Chocolat, Caramelo is eigenlijk veel meer hun hond, een hilarisch en heerlijk gek beest dat contstant mee wil als de familie weg gaat, niet IN de auto, nee dat is niet leuk, maar wel lekker buiten rennend, liefst nog harder rennend dan de auto!

We krijgen te lezen over de mensen in het dorp, veel mensen hebben dezelfde naam dus iedereen heeft een bijnaam gekregen. In de verdere  columns lezen we over de omgeving en de school van Julia, over de ezels die veelvuldig gebruikt worden etc. maar wat ik mis is het echte Spaanse.
De oude mannen in het dorp kunnen zo ingeruild worden voor oude mannen in andere landen. Ook in bijv. Frankrijk zitten de mannen op bankjes te kletsen en wordt er  koffie of wat sterkers gedronken. De mensen krijgen geen 'gezicht' in dit boek. Het landschap wordt wel beschreven maar het huis had ook de Franse Pyreneeën of de Italiaanse alpen kunnen zijn.
Gezien de staat van dienst van beiden mag je wel wat meer verwachten. Alain geeft nog af en toe stukjes geschiedenis van de streek weer maar ik heb na lezing van dit boek niet het gevoel dat ik een bijzondere streek heb 'bezocht'. Het is mooi in Andalusië schrijven ze, het leven is aangenaam daar, veel zon maar af en toe komt de regen ook dagenlang met bakken naar beneden en 's winters is het er erg koud. Het huurhuisje blijkt echt een zomerhuis te zijn, het tocht erg en is niet warm te stoken. Kortom, dingen die gebeuren maar niet specifiek Spaans zijn.
Veel mensen hebben natuurlijk zo'n droom, een fijn huis (met zwembad)  in een warm land bij een leuk dorpje met aardige inwoners... dat is ook het aantrekkelijke van het verhaal. Je kunt eventjes wegzweven en denken wat als ik zo'n jaar had, waar zou ik... enz. Het leest lekker weg, dat zeker, maar echt een boek dat er uit springt tussen al dit soort boeken, nee, dat niet.


ISBN 9789460010804 | Paperback | 160 pagina's | Uitgeverij Vrijdag | maart 2010

© Dettie, 05 april 2010


Lees de reacties op het forum en/of reageer: