Graa Boomsma
Het tweede gezicht
Vader Holdman, zijn zoon, is een Vietnamveteraan. Hij mist een onderbeen en heeft psychische problemen, dus werkt hij niet. Om hun kleine inkomen aan te vullen werkt de moeder zich te pletter op de 17e etage van een hotel, waar zij kamers schoonmaakt. Zij hebben twee kinderen, Gary, die de hoofdpersoon is van het boek, en Rita, zijn jongere zusje.
Gary's vader wordt verschillende keren opgepakt door de politie: op de dag dat zijn moeder sterft rijdt hij slechts 5 kilometer per uur op de snelweg. Op de dag dat de moeder begraven wordt, hinkt hij scheldend en slaand door een autotunnel. Later, als het gezin op vakantie is, wordt de vader opnieuw opgepakt, omdat hij agressief is.
Hij begint te wandelen, steeds verder en Rita moet mee. Zij is degene die vaders stomp verzorgt, als die na zo'n wandeling begint te bloeden. Op een dag treft Gary zijn vader tierend in de deuropening van hun huis, Rita staat er huilend naast.
"Als ik bloed, voel ik dat als een soort aderlating. Maar ik bloed godverdomme nooit meer. Komt door de eeltlaag die ik kweek op mijn stomp. Moet ik niet hebben. Kwetsbaar wil ik blijven, snap je dat?"
Naarmate Gary ouder wordt, trekt zijn vader zich steeds meer terug op de vliering van het huis, waar hij een compleet speelgoedleger heeft opgesteld. Het is verboden terrein voor iedereen van het gezin. Zoals ook monumenten, musea, of andersoortige tekenen van welke oorlog ook verboden worden voor de kinderen. Ze konden een mep krijgen als ze maar leken te kijken.
De vader terroriseert het gezin met zijn gedrag: Gary droomt dat hij hem vermoordt; Rita trekt zich terug in toneelspelletjes met haar Barbiepoppen, en de moeder werkt alleen maar..
Gelukkig voor Gary is er zijn grootvader. Dat is een nuchtere Hollander, huisschilder van beroep, en verzot op geschiedenis. Dat brengt hij over op Gary. Zijn grootvader is ook degene die er voor gezorgd heeft dat de kinderen op de enige gemengde school in Mobile zitten, waar Gary zijn latere vriendin Nevah leert kennen.
Op een dag wordt Gary wakker in het ziekenhuis: hij is van de trap gevallen, zegt men, maar hij weet er niets meer van...
In deel twee is de grootvader overleden, en de vader wordt opgenomen in een ziekenhuis, hij blijkt een hersentumor te hebben. Hij is stervende als Gary een boodschap krijgt van zijn grootvader: die val die hij had, van de vlieringtrap, kwam doordat hij iets gezien had wat hij niet had mogen zien. Dat heeft hij verdrongen.. Hij moet zijn vader om opheldering vragen voordat het te laat is!
Na de dood van vader stort Rita in, ze moet naar een inrichting. In deel drie wordt haar verhaal verteld. Zij blijkt een verborgen leven geleid te hebben, althans verborgen voor de rest van het gezin. Een tragisch leven..
En dan komt er nog een deel vier: terwijl de terroristen Amerika aanvallen, dringt de waarheid tot Gary door.
Je moet een liefhebber van geschiedenis zijn, denk ik, wil je dit boek waarderen. Te pas en te onpas worden er feitjes en voorvallen uit zowel de Nederlandse als de Amerikaanse geschiedenis vermeld. Mij stoorde dat niet.
Wat me wel stoorde is dat in het derde en vierde deel eigenlijk een nieuw verhaal begint. Rita, hoofdpersoon van deel drie, is in het eerste nauwelijks aanwezig. Als je het boek uit hebt, snap je wel waarom, maar al lezende is het niet logisch. Het klopt niet.
Net zo min als de terroristische aanslagen van 9 september passen. Het is alsof Boomsma het er koste wat kost bij moest betrekken. Dat is jammer. De eerste helft van het boek belooft een mooie familieroman te worden, over verlies, over pijn, en dan wordt er ineens van alles bijgehaald.
Dan nog even de titel. Gary droomt..niet alleen van het vermoorden van zijn vader, ook van een reis met diezelfde vader, ook over de problemen van zijn zus, en over zijn grootvader. Die laatste droom bevat waarheid, en dat is dan denk ik het tweede gezicht. Ver gezocht.
Ik had meer verwacht van dit boek, omdat ik "de laatste tyfoon" uit 1992 wèl een goed boek vond.
ISBN 9046800407 | Paperback | 192 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2006
© Marjo, augustus 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
