Yvonne van der Wal
Categorie: Non-Fictie Algemeen
Zal ik je eens wat zeggen?
Yvonne van der Wal
Het boek start met een ijzersterke binnenkomer en wel met een brief aan mevrouw Bussemaker de Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap.
In deze brief doet Yvonne van der Wal haarfijn uit de doeken waarom ze gekozen heeft om zelf voor haar kinderen te zorgen. Een schande volgens Jet Bussemaker. Vrouwen moeten carrière maken, werken en niet thuis gaan zitten of halve dagen gaan werken vanwege de kinderen, zodat na een eventuele scheiding moeders niet in de bijstand komen... Yvonne van der Wal laat geen spaan heel van deze stelling. Met een brede grijns heb ik haar ijzersterke argumenten zitten lezen.
Yvonne schrijft over zaken die we allemaal herkennen of in ieder geval over gehoord hebben. Neem nou de vmbo angst. Al die ouders die 'het beste' voor hun kinderen willen dus hun kind mag niet naar de vmbo want dan is hun toekomst bij voorbaat al mislukt. Dat kinderen zwaar ongelukkig kunnen zijn omdat het niveau veel te hoog ligt, maakt ze niets uit. Het is in het belang van het kind... zeggen ze... Yvonne is een heel andere mening toegedaan en dat weet ze klip en klaar duidelijk te maken.
Erg gelachen heb ik over de column over de winterdepressie... Yvonne vraagt zich af of andere mensen ook niet zo kapot zijn van de zomer.
Maar dat mag je niet zeggen want dan ben je raar. De zon schijnt toch? Het is toch lekker warm? Op haar eigen manier vertelt Yvonne dat ze eerder opvrolijkt van de hete chocolademelk dan van de hete zon, dat ze blij wordt van de koolmezen die 's winters al tjilpend van de nootjesketting komen snoepen en van lekker warm binnen zitten lezen terwijl het buiten raast en tiert van de regen en storm. Maar ze lijkt wel gek. De zomer met zijn geplak en gekleef en knalrode huid en zand op brood is toch veel leuker, vrolijker en gezelliger? Of niet?
In alle 47 columns laat Yvonne van der Wal een verrassende kijk op allerlei zaken zien.
Bijvoorbeeld het bizarre dat iedereen tegenwoordig 24 uur per dag bereikbaar is dankzij satelliet, mobiel behalve... de huisarts! Als ze haar huisarts belt krijgt ze een ingesprekstoon of een antwoordapparaat die vertelt dat de dokter niet aanwezig is, pauze heeft, op pad is. Een huisarts nog wel! In noodgevallen kun je alles doen, maar bel alsjeblieft niet je huisarts! Dan kan je je leven kosten!
En zo heeft Yvonne van der Wal op van alles en nog wat haar eigen, zinnige, humoristische, licht ironische commentaar geleverd.
Ik begon 'eventjes' één stukje te lezen, en ach de volgende kon ook nog wel, nou vooruit nóg ééntje dan - hield ik mezelf steeds voor ogen - en ineens had ik hevig ja knikkend, meegrijnzend en meehoofdschuddend het boek uit gelezen.
Diep uit haar tenen komen de felle columns over pedofilie, maar ze ageert even fel tegen de bekrompenheid van ouders rond de seksuele voorlichting van dokter Corrie (school tv) aan kinderen en ze beargumenteert ook duidelijk waarom ze dat 'preutse' gedoe zo erg vindt. Maar ook een ontroerende en eerlijke column over haar vader komt voorbij evenals een erg grappige columns waarin een kinderhater of een energievreter aan het woord is. Het is gewoon een heel prettig leesbaar boek met een enorme variatie aan onderwerpen, ik heb er van genoten.
Het is ook een prima, goed betaalbaar, boek om cadeau te geven, dat zal altijd een schot in de roos zijn.
Yvonne van der Wal (1975) schrijft reviews, columns en interviews voor diverse (online) bladen. Eerder verschenen van haar de boeken: Het leed dat huisvrouw heet en Help ik ben Moe(der)!
ISBN 9789491777202 | Paperback | 158 pagina's | Uitgeverij Eigenzinnig | augustus 2014
© Dettie, 16 augustus 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
