Zwerver
Johan Kelders

Een indringend boekje dat eruit ziet alsof het op straat gevonden is.
Johan Kelders raakte na de zelfmoord van zijn vrouw behoorlijk in de war. Hij begon te drinken en belandde na verloop van tijd op straat. Een bank in het park werd zijn 'woning'.
Het boekje verhaalt van het jaar dat hij als zwerver Amsterdam doorkruist. Het zijn geen verhalen maar korte, rauwe beschouwingen. En juist door het weglaten van fraaie volzinnen en het nietvragen om medelijden, komen zijn observaties extra hard aan.
Johan lijdt in feite het meest onder het gegeven dat hij geen mens meer is in de ogen van 'gewone' mensen. Zij kijken langs hem heen, door hem heen, hij is vies, een dier, geen mens. Hij bestaat niet.
Een klein gebaar kan zijn hele dag goed maken zoals het krijgen van een banaan van een vrouw, een kop soep, een kus op z'n wang. Zijn leven is keihard, onder de zwervers bestaat geen vriendschap, ze vechten allen voor zichzelf. Het schrijven van Johan roept agressie op, zoals zo veel zaken agressie oproepen...

'Hé, schrijflul.'
Er doemen een paar asozwervers op. Oppassen geblazen. Aso's hebben overal maling aan. Zuipen en spuiten alleen maar.
Eentje pakt mijn balpen en smijt hem in de bosjes. 'Kun je niet meer schrijflullen.'
Ze hebben een hekel aan schrijvende zwervers. Zwervers schrijven niet.(...)"
Of... als hij probeert te schuilen voor de regen...
"Regen.
Mijn grootste vijand.
Na verloop van tijd ben je één bonk vocht. Geen ontkomen aan.
Ik probeer een paar portieken, maar moet weer weg. De wezens willen geen zwervers in hun voorportaal.
'Het is hier geen Leger des Heils,' sneert een tattoo.
'Weg hier of ik roep de wouten,' gromt een bejaard echtpaar.
Ik geef het op.
Uiteindelijk beland ik bij mijn bank. ik rol mijn karton uit en ga eronder liggen.
Dit is mijn favoriete plek als ik het niet meer weet. Mijn eigen hol. Mijn moederbuik. Hier word ik weer kind."


Het is een continue strijd, is het niet de strijd tegen de honger of dorst dan is het wel de strijd om een plek of de strijd tegen de andere zwervers. Onder de zwervers zijn ook rangen en standen, zoals de druggies, de alco's, de tattoos enz. Ze vechten met elkaar, bestelen elkaar én heel af en toe delen ze met elkaar.

Johan Kelders analyseert en vertelt op korte bondige wijze hoe hij alles ervaart, wat iets met hem doet. De stukjes zijn mooi in hun eenvoud, in hun rauwe werkelijkheid. Sommige ontroeren, andere roepen verontwaardiging en woede op of laten je glimlachen. Het is zoals het leven zelf maar in dit geval, een keihard leven, een wérkelijke strijd om te mógen bestaan.

ISBN 9789038890159 | Ingenaaid | 138 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | juni 2007
(De stukjes hebben van september 2006 tot februari 2007 elke dag in Het Parool gestaan.)

© Dettie, februari 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: