Amy Chua

Toon alleen recensies op Leestafel van Amy Chua in de categorie:
 

Strijdlied van de tijgermoeder Strijdlied van de tijgermoeder


Je kunt alles bereiken als je er maar genoeg moeite voor doet, lijkt het motto van Amy Chua.

Veel mensen vragen zich af hoe het komt dat Chinese ouders vaak zulke succesvolle kinderen hebben. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen? Hoe gaat het er in zo'n gezin aan toe, zouden zij het ook kunnen? In dit boek vertelt Amy Chua hoe zij van haar dochters ook succesvolle mensen wist te maken.

Amy Chua is een tweede-generatie Chinees-Amerikaanse die getrouwd is met Jed een Joodse Amerikaan. Haar Chinese ouders hebben haar op de Chinese wijze opgevoed waardoor gehoorzaamheid en discipline diep in Amy's systeem geworteld is.
Volgens Amy Chua zijn westerse ouders bij lange na niet zo streng als Chinese moeders. Westerse moeders vinden zichzelf al streng als ze een kind dwingen elke dag een half uur op hun muziekinstrument te oefenen. Meer dan een uur is niet eens aan de orde. Voor de Chinese moeder begint het na dat eerste uur pas... het tweede en derde uur tellen pas werkelijk mee als je iets wil bereiken.
Als een kind slechte schoolresultaten heeft ligt het bij westerse ouders vaak aan de leraar, de vorm van onderwijs, zoeken ze een andere school. Leren moet leuk zijn. Het is niet goed de nadruk op schoolprestaties te leggen etc.
Bij een Chinese moeder werkt dat anders. Als een kind slecht presteert dan hebben de ouders hun werk slecht gedaan. Goede schoolresultaten zijn het resultaat van een goede opvoeding. Schoolwerk gaat altijd voor alles. Het kind moet altijd gaan voor een tien, lager dan een tien halen is een afgang. Een kind prijzen als het een acht haalt zoals westerse ouders doen is uit den boze. De Chinese moeder kiest altijd de kant van de leraar als er problemen zijn. In sport moet het kind voor goud gaan.
Uit studies is gebleken dat Chinese ouders vergeleken bij westerse ouders dagelijks ongeveer tien keer zo veel tijd besteden aan het oefenen met hun kinderen zodat ze in alle vakken uitblinken.
Amy Chua voedt haar twee dochters ook op Chinese wijze op.  Met de nodige zelfspot schrijft Amy het volgende:

"Terwijl ik Amerikaanse ouders hun kinderen voor de simpelste dingen - met een viltstift kliederen of met een stok zwaaien - uitbundig zag prijzen, werd me duidelijk dat Chinese ouders hen in twee opzichten overtreffen. Ze hebben 1) hogere ambities voor hun kinderen, en 2) er vertrouwen in dat hun kinderen een grote hoeveelheid leerstof aankunnen. 
Natuurlijk wilde ik Sophia ook laten delen in het beste wat de Amerikaanse maatschappij te bieden had. Ik wilde haar niet opvoeden tot zo'n vreemd Aziatisch robotje dat zo onder druk van zijn ouders staat dat het zelfmoord pleegt als het bij het eindexamen als tweed eindigt. Ik wilde dat ze een compleet mens werd en hobby's en andere bezigheden had. Niet zomaar een bezigheid, zoals 'knutselen', waar je niets aan hebt - of nog erger, drummen, dat tot drugsgebruik leidt - maar iets zinnigs met een hoge moeilijkheidsgraad, een hobby die tot diepgang en virtuositeit zou kunnen leiden.
En zo kwam de piano in beeld."

Toen Sophia drie jaar was, kwam er een zusje bij, Lulu, voluit Louisa.  Een heel ander kind dan Sophia.

"Het is moeilijk mijn relatie met Lulu op de juiste manier te omschrijven. 'Totale kernoorlog' dekt niet helemaal de lading. De ironie wil dat Lulu en ik enorm op elkaar lijken. Van mij heeft zij dat vurige temperament, die addertong en die vergevingsgezinde aard."

Zo meegaand als Sophia was, zo'n eigen wil had Lulu. Toch blijft Amy bij haar Chinese opvoeding. Haar vader zei altijd: 'Nooit klagen, nooit smoesjes verzinnen. Als je op school oneerlijk wordt behandeld, bewijs jezelf dan door twee keer zo hard te werken en twee keer zo goed te worden.'
Deze regels past Amy op zichzelf en Sophia en Lulu toe en met ijzeren hand en strakke discipline voedt zij haar dochters op omdat:

"Chinese ouders begrijpen dat iets pas leuk wordt als je er goed in bent. Om ergens goed in te worden, moet je werken - en kinderen willen uit zichzelf nooit werken, dus is het van cruciaal belang dat je ze dwingt iets anders te doen dan de dingen die ze zelf leuk vinden. Daarom is een kordaat optreden van de ouders noodzakelijk, want het kind zal zich verzetten. Het begin is altijd moeilijk, en daarom geven de meeste westerse ouders het dan al op. Maar als Chinese ouders het goed aanpakken, brengt hun strategie een krachtige cirkelbeweging op gang. Volhardend studeren, studeren en nog eens studeren is een voorwaarde als je wilt uitblinken; het belang van voortdurende herhaling wordt in Amerika onderschat. Als een kind eenmaal ergens in uitblinkt - of het nu pianospelen, wiskunde, honkbal of ballet is - volgen de lof, de bewondering en de voldoening vanzelf. Dat geeft zelfvertrouwen en zorgt ervoor dat de aanvankelijk niet zo leuke bezigheid leuk wordt. Zo wordt het vervolgens voor de ouders weer makkelijker om het kind nog harder te laten werken."


Volgens Amy is zij een zeer toegewijde moeder, geeft zij haar kinderen alles en wil zij het beste voor haar dochters. Dankzij de discipline blinkt een kind uit en dat is de beloning, ze gaan dingen leuk vinden omdat ze er goed in zijn. Op deze manier geredeneerd is er wat voor te zeggen. Maar discipline is discipline bij Amy, ook tijdens vakanties, ook in de weekenden.


We lezen het verhaal van deze moeder en haar dochters. Amy laat zien hoe zij de dingen ziet, waarom zij zo streng is, maar ook haar twijfels heeft. Vooral Lulu maakt dat ze veel nadenkt en ze probeert om haar toch het nut van deze manier van opvoeden te laten inzien. De strijd tussen moeder en dochter is hevig maar wel heel bijzonder om te lezen. 
In het boek staan foto's waarop je o.a Amy ziet staan bij de piano waar haar dochter Sophia aan zit te oefenen. De ogen van Amy staan vol vuur.
Maar er staan ook foto's in van de briefjes die moeder Amy achterlaat, een hele piano-oefening staat daarop uitgewerkt inclusief handpositie, hoe het akkoord gespeeld moet worden etc. Ongelooflijk hoeveel werk daar in moet zitten en er zijn honderden van dit soort briefjes, misschien wel duizenden.
Maar wat Amy vergeet is dat haar dochters en met name Lulu ook mensen zijn met eigen ideeën en een eigen karakter...

Het is een boek dat in een leesclub veel stof zal doen opwaaien. Het is een boek dat sowieso veel stof kan doen opwaaien.
Een zeer interessant onderwerp dat op een bijzondere manier beschreven is. Het blijkt dat een Chinese manier van opvoeden heel andere uitgangspunten heeft dan een westerse opvoeding. Het doet je nadenken over wat in een opvoeding het beste is... Het is een confronterend verhaal dat leest als een roman. Aanrader!


ISBN 9789046808955 | Paperback | 255 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2011

© Dettie, 03 april 2011


Lees de reacties op het forum en/of reageer: