Anna Chojnacka

 

Kilimanjaro als medicijn Kilimanjaro als medicijn


De diagnose, de zoektocht, de expeditie
Anna Chojnacka

Wat doe je als je totaal onverwacht de diagnose Multiple Sclerose (MS) krijgt? Dan ga je zoeken op internet. Wat is dat voor ziekte, wat houdt het in? Maar dan, als je een beetje van de schrik bekomen bent en je alles gelezen hebt wat je kon vinden? Wat doe je dan? Het overkwam Anna Chojnacka en daar gaat dit boek onder andere ook over.

Nadat zij, samen met haar man, alles wat los en vast zat had gelezen over MS rees de vraag wat te doen. Medicijnen gebruiken? Op zich was dat wel een overweging, maar al die bijwerkingen... De specialist raakte duidelijk geïrriteerd over de vele vragen die Anna daarover had en in feite werd ze ook niet veel wijzer van de arts. Maar wat dan?
Anna voelde zich goed, ze had plezier in haar werk, moest ze nu van alles niet meer gaan doen omdat ze de diagnose MS had gekregen? Ze gaat voorlopig maar gewoon door met haar leven, besluit ze. Toch, vertelt ze, zat de schrik er wel in. Als ze per ongeluk een kopje omstootte dacht ze soms in een flits, is dit een teken? Is dit het begin?

Zoals alle mensen die verder willen - Anna wil absoluut geen 'zittend op de bank' leven -  worden alle behandelingsmethoden bekeken. Medicijnen gebruiken blijkt geen optie, het effect daarvan is niet bewezen, dus zal ze zelf iets moeten vinden wat goed voor haar is. Veel boeken worden gelezen. Diëten worden uitgeprobeerd want het wordt al snel duidelijk dat goede voeding erg belangrijk is. Opvallend is dat alle mensen die het goed doen ondanks de MS, stuk voor stuk behoorlijk eigenwijs zijn...

Veel methoden houden in dat je naar allerlei strenge regels moet leven en dat benauwd Anna vreselijk. Anna besluit te kiezen voor alles uit het leven te halen wat er in zit, misschien onverantwoordelijk maar het is dan wel haar eigen leven. En toen... ging ze naar een bijeenkomst van Wim Hof, alias de Iceman. Haar twee zwagers waren fan van de man. Wim Hof vertelde dat mensen controle konden krijgen over hun immuunsysteem, over hun fysiologie. Waarom ook niet? dacht Anna en deed mee aan de workshop, wat inhoudt dat je jezelf blootstelt aan extreme kou in minimale kleding. 'We gaan ontwaken,' roept Wim bij aanvang.  Het blijkt vooral om een bepaalde ademhalingstechniek te gaan waardoor je de ijzige kou zonder schade kunt doorstaan. Vertrouw het, zegt Wim,  vertrouw de natuur. Maar dát weekend maakt vooral de meditatie grote indruk op Anna.

Wim is een chaotische, charismatische man, vol energie, altijd onderweg, vol plannen. Hij weet mensen aan te sturen en te motiveren. De grote kracht van Wim is, dat hij de mensen hoop geeft. Hij gelooft heilig in zijn methode en wacht vol ongeduld op de bevindingen van het wetenschappelijk onderzoek gedaan door het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. Het kan niet anders dan dat zij zullen bevestigen dat zijn methode werkt. Het wachten duurt hem te lang. Ik bewijs het zelf wel dat mijn methode werkt, besluit hij, we gaan de Kilimanjaro beklimmen in korte broek en (bijna) ontbloot bovenlijf, in drie dagen tijd, wat ongekend kort is.


En zo gebeurt het. Er vormt zich een groep van 26 mensen die de uitdaging aangaan, o.a. een door de artsen opgegeven journalist die de hele reis op film zal vastleggen. Anna doet ook mee, evenals haar schoonvader en zwager, Senior en Junior genoemd in het boek. Senior is hartpatiënt en natuurlijk is iedereen bezorgd om hem. Kan hij dit wel, is het niet te zwaar? Toch wil hij mee, ook hij heeft die hoop, die bevestiging nodig dat hij dit kan. Ook voor hem is een leven op de bank een gruwel.

Na een intensieve training, gaan ze op weg en wij mogen mee op deze bijzondere, pittige, indrukwekkende reis die prachtig beschreven wordt. Anna weet haar gevoelens heel beeldend weer te geven. Vooral het laatste gedeelte van de beklimming maken diepe, bespiegelende gedachten in haar los.

Mogelijk gelden er beschermingsmechanismen die ons in ons dagelijks leven tegen intense emoties beschermen. Te heftig, te ontregelend voor een normale dag, maar hier prima op hun plek. Misschien was een wereld waarin we te midden van anderen hartverscheurend ons verdriet eruit konden gooien, met de bijbehorende opluchting, met de bijbehorende verbinding met de ander, beter geweest. Wij die in het normale, dagelijkse leven elkaars slecht passeren, holle vragen stellend waar quasi geruststellende antwoorden op dienen te komen, zouden ons vaker één mogen voelen, als één geheel mogen opereren.
Een hartverscheurend verdriet komt op, maar ook alomvattende blijdschap. Het is zo overweldigend en heftig, en het gekke is: deze emoties voelen niet eens of ze van mij zijn, zitten niet vast aan een ervaring of gedachte, ze moeten er gewoon uit, de wereld in, hier, alsof de cellen van mijn lichaam eruit gooien wat ze altijd al wilden zeggen. Of spraken ze al die tijd al?

Erg mooi, doorheen het verhaal van Anna, is het verhaal van haar zoontje, die zelf een verhaal bedenkt. Wij mogen het verloop van het verhaal meelezen. Het gaat over een tovenaar die helemaal zwart wil zijn en daarvoor alle kleuren nodig heeft. Hij haalt bij iedereen de kleur weg. Gelukkig loopt het goed af.

Dat verhaal vormt een prachtige metafoor voor het leven dat Anna wil, zij kiest ook voor kleur. Ze zegt niet voor niets als ze volledig uitgeput op de Kilimanjaro loopt: "De duisternis: op het moment dat je in staat bent om de duisternis vrijwillig op te zoeken, dat je op eigen verzoek omgaat met angst, dood, aftakeling, lijkt het duister zijn greep te gaan verliezen. Vertrouwen komt ervoor in de plaats. Je bent er!"

Het boek zal nog lang in mijn kast blijven staan. Het verhaal raakte me, heeft impact, kortom, het is een indrukwekkend koesterboek.


ISBN 9789024567041 | Paperback | 224 pagina's | Luitingh-Sijthoff | februari 2016

© Dettie, 15 mei 2016


Lees de reacties op het forum en/of reageer: