Oorlog in Irak
Charles Groenhuijsen

Groenhuijsen, correspondent van het NOS-journaal in Washington, hield een dagboek bij tijdens de vijf weken dat de Irak-oorlog duurde. Behalve dat hij alle gebeurtenissen weer even op een rijtje zet, brengt hij ook nuancering aan. Hoe beleefden de Amerikanen de oorlog, en hoe stond Nederland er tegenover. Het is een persoonlijk dagboek, het zijn zijn eigen meningen, en het is zijn leven, hij noemt dus ook regelmatig zijn vrouw en kinderen.
"Weer kort geslapen. Beetje brak in het hoofd. Alsof we een te gezellige avond achter de rug hebben. Maar ik drink geen druppel alcohol tijdens dit soort weken en eet verstandig. Veel fruit en sla. En -beetje onverstandig- soms M&M's om door de dipjes heen te komen."

Zijn visie op Bush:
"Bush is zelfverzekerd. Hij kijkt niet om. God is zijn leidsman." Bush zegt: " Ik weet dat het voor u moeilijk is om te geloven maar ik heb niet getwijfeld over onze aanpak. Ik heb niet getwijfeld. Er is bij mij geen twijfel dat we de juiste weg bewandelen. Geen enkele twijfel."
Groenhuijsen:
Iemand die zo vaak zegt niet te twijfelen, moet wel erg zeker van zijn zaak zijn.
De televisieploeg zitten de soldaten op hun hielen, of zitten zelfs tussen de soldaten, en konstant worden er beelden op CNN vertoond.
"Welke invloed heeft televisie op wat er gebeurt? Journalisten moeten verslag doen van wat ze zien. We mogen niet zelf deel worden van de gebeurtenissen. Maar wat hier gebeurt is veel ingrijpender.
Waarschijnlijk heeft de bevelhebber van deze operatie ergens ver weg in een commando-tent ook CNN aanstaan. Wat vertelt hij zijn mannen in het veld? "guys, maak er wat moois van! En geen grofbekkerij. De hele wereld kijkt en luistert mee."
"Een oorlog is af en toe net een soap-opera met dagelijkse afleveringen. Elke dag moet spannend zijn. Dan heb je morgen weer kijkers. Dus moet je verhaal enkele dag weer anders zijn. Als er sinds gisteren niet heel veel verandert, dan overdrijf je veranderingen een beetje zodat het toch spannend blijft"
Groenhuijsen cynisch: waarom zetten we er geen reportagewagen neer zodat we met een paar camera's tegelijk kunnen filmen? Vanuit zo'n auto kun je ook voor broodjes en koffie zorgen, en vergeet kabel-tv, koelkast, ijsmachine en toilet met airco niet.
En hoe de Amerikanen tegen hun oorlog aankijken, verhalen te over als deze:
"Ik lees over een echtpaar waarvan de man net na een jaar dienst overzee thuis komt en de vrouw de volgende dag naar de Golf wordt verscheept. Ze gaat zonder mopperen. "Het is mijn plicht."
Een majoor gaat naar Irak. Hij laat zijn vrouw en twee kinderen achter. En baby Dillon, vier maanden oud nog maar, met een ernstige hartafwijking. Hij moet getransplanteerd worden. Wat zegt de vader: In Koeweit kan hij zich nuttiger maken dan bij zijn gezin."
De oorlog, de soldaten worden op de Amerikaanse tv erg gepersonificeerd. Iedereen die aan het woord komt is voor de oorlog, tegenstanders worden geboycot. (zoals de popgroep waarvan de zangeres zich tegen de oorlog verklaarde)

Vooral zijn nuchtere, vaak cynische kijk op alles maakt dit boek erg leesbaar. Het kan niet anders zijn dan geschreven door een nuchtere Hollandse jongen...

ISBN 9050186092 | Paperback | 174 pagina's | Uitgeverij Balans | februari 2004

© Marjo, mei 2005

Lees de reacties op het forum en/of reageer: