Ick Hans Liberg
Hans Liberg

Autobiografie
Hans Liberg



Wie wel eens een optreden heeft bijgewoond van Hans Liberg weet hoe bruisend deze man is. Zo dendert hij vol vuur over het podium om één minuut later achter zijn piano prachtige, rustige bijna serene muziek voort te brengen.
Dit boek is precies als zijn optreden en dat pleit voor hem, hij is zoals hij is, maar een optreden kun je niet in letters lezen, een optreden moet je zien en ondergaan. Het boek begint als volgt:

Het interessante aan schrijven van een autobiographie is dat je het helemaal zelf mag doen. Auto betekent namelijk zelf, als u het nog niet wist, dus niemand anders dan ik kan mijn autobiographie schrijven, de kaboutertjes niet, Harry Mullisch niet, de paus niet, Agnes (onze huishoudster) niet, mijn vrouw niet, de orgeldraaier om de hoek niet, de koningin niet, mijn accountant niet, niemand niet. Mijn advocaat mr. Romke Wybenga misschien, ja, die zou het wel kunnen, die schrijft redelijk goed en to the point. Zo ziet u dat ik meteen al aan het begin een positieve draai aan dit boek heb gegeven, want denk maar niet dat ik altijd het zonnetje in huis ben, daar komt u tijdens het lezen wel achter. Maar zelf schrijven, dat is de opdracht en het is mijn enigste kans. Trouwens, als ik taal- of spelfouten maak, lieve leesteraars, ga er dan maar van uit dat het zo bedoeld is, zeg maar. Ik ben natuurlijk ook niet helemaal debiel.  Ik hoef geen perfectie, als u maar blijft lezen. Er is niets zo vervelend, als een boek dat niet lekker leest, waarin je na dertig bladzijden al denkt... weg ermee. Dus ik zal proberen het u naar de zin te maken, wat ik mijn hele leven eigenlijk al doe, het anderen naar de zin te maken, de laatste dertig jaar tegen betaling, maar tot mijn vijfentwintigste was het gratis. Waar die behoefte vandaan komt, daar is een autobiographie nou net voor, dat je daar achter komt, dat je jezelf beter leert kunnen, je komt nog eens ergens, je bent er eens uit.

Na zo'n start denk je, man haal eens adem. Op de volgende bladzijde (pagina 6) doet hij dat ook even in de vorm van een witregel om vervolgens weer op volle kracht vooruit te stomen tot pagina 26 om daar weer eens adem te halen. Onderweg heeft hij het gehad over de Beatles, Toon Hermans, waar zijn kinderen verwekt zijn, zijn claustrofobie na een brand, Mozart, zijn geboortehuis, Filipijnse au pairs, tante Aag, tante Annie en oom Stefan, Bonaire, Rudolf Steiner, Candy Dulfer etc. etc. etc. etc. Er zijn geen alinea's, geen witregels, alles raast maar voort zoals gedachten ook voortrazen.
Kortom, Hans Liberg schrijft zoals zijn voorstelling is. Zijn optredens zijn geweldig en je zit vol  bewondering naar deze veelzijdige man te luisteren en te kijken. Maar wat zo goed en flitsend is op de planken, werkt niet in een boek. Deze woordenbrij maakt dat je steeds afhaakt, wegkijkt of het boek maar weglegt in de hoop dat je er straks, vanavond, morgen, overmorgen, later wel van kunt genieten. Maar dat gebeurt steeds  niet, het blijft een woordenbrij. Deze autobiografie is meer een hardop denken, het gaat van de hak op de tak. Eén bepaald woord kan maken dat Liberg ergens aan herinnerd wordt en dat wordt dan tussendoor even verteld om vervolgens weer verder te gaan om even later weer uit te weiden over een associatie dat een woord bij hem oproept.
Als Hans Liberg dit boek op toneel zou brengen dan is het zeker dat je je uitstekend vermaakt maar om het 'programma' te lezen is doodvermoeiend en niet bij te houden. Jammer.

ISBN 9789460032974 | Paperback | 0 pagina's | Uitgeverij Balans | november 2010
Het boek is voorzien van veel foto's van o.a. optredens al dan niet met andere artiesten, familie en affiches van zijn programma's

© Dettie, 28 maart 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer: