Carla Bogaards
Jan Sierhuis, een leven voor de schilderkunst
Jan Sierhuis is een expressionistisch schilder. Zijn schilderijen zijn apart, bijzonder, levendig en vaak vol heldere kleuren. Persoonlijk vind ik zijn schilderijen prachtig en ik was dan ook erg blij dat ik dit boek in handen kreeg. Carla Bogaards heeft een aantal gesprekken met Jan Sierhuis gevoerd en deze weergegeven in dit boek.
Jan Sierhuis (1928) is geboren in Amsterdam en verloor zijn vader toen hij twee was. Veel herinneringen heeft hij dan ook niet aan de man. Zijn moeder werkte hard voor de kost en Jan was daardoor veel alleen, wat hij niet erg vond. Hij zwierf veel door de stad en observeerde alles. Als heel jong kind tekende hij al. Zijn moeder nam papier mee uit prullenbakken van de kantoren die zij schoonmaakte. Die waren allen aan de voorkant gebruikt en Jan tekende op de achterkant.
Op zijn negende maakte hij zijn eerste olieverfschilderijtje.
Hij zoog alles op wat hij aan schilderijen zag, vond boekjes bij de vuilnis, bestudeerde de kunstkalender van zijn moeder. Hij schilderde veel buiten en kwam zo in contact met kunstenaars die wel wat in hem zagen.
Tijdens de oorlog zat hij op de ambachtsschool, hij moest een vak leren van zijn moeder. Tijdens de hongerwinter sloot de school echter en Jan is er nooit meer naar teruggegaan. De oorlog heeft een grote impact op Jan. Na de oorlog gaat Jan het huis uit en ontmoet weer de juiste mensen die hem verder helpen. Dit geluk overkomt hem zijn hele leven, hoewel zeker meegeholpen zal hebben dat hij ook iemand is die op alles afstapt en oprechte interesse toont.
Jan Sierhuis vertelt o.a. over de ontmoetingen met grote schilders o.a. Dali, de invloed die schilders op hem hadden, het gebruik en maken van materialen, zijn liefde voor de schilderkunst enz.
Ook vertelt hij over de grote armoede, de kritiek én de successen
Carla Bogaards heeft redelijk goed het leven van Jan Sierhuis weergegeven maar toch mis je iets in haar verhalen. Als je de schilderijen van Sierhuis bekijkt dan spat de energie eraf en dat komt niet tot uiting in haar verhaal. Natuurlijk is de man 77 en kan niet meer zo energiek zijn als in zijn jonge jaren maar voorzover ik uit het verhaal begrepen heb houdt hij nog net zoveel van zijn vak als vroeger. Ze vertelt alles met een licht melancholische toon. Alsof Jan Sierhuis er eigenlijk al niet helemaal meer is.
Carla Bogaards is ook erg aanwezig in het boek, wat mij persoonlijk altijd stoort, ik wil graag over de kunstenaar zélf lezen en niet de gevoelens van de schrijfster. Soms ontstond zelfs bij mij verwarring over wie nu aan het woord was. Ook vond ik vervelend dat ze door bleef 'zeuren' over de vader van Jan, ze dwong hem bijna tot een 'bekentenis' "Ja, ik heb altijd een vader gemist" was het uiteindelijke resultaat.
Maar deze kritiek kan ook onterecht zijn, ik ben niet bij de gesprekken geweest, weet niet in welke mate Jan Sierhuis wel of niet spraakzaam was, je ziet zijn houding niet bij het vertellen enz.
Duidelijk is wel dat de ondertitel "Een leven voor de schilderkunst" zeer terecht is. Want schilderen IS zijn leven.
ISBN 9046800261 | Paperback | 224 pagina's | Nieuw Amsterdam | 2006
© Dettie, augustus 2006
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
