Heimwee naar hagelslag
Mijn ouders emigreren (en ik moet mee)
Lotte Stegeman

Lotte Stegeman had zo'n goed idee dat de mensen van de uitgeverij onmiddellijk ja zeiden toen ze dat idee opperde. En terecht want het is een heel bijzonder idee. Lotte Stegeman heeft namelijk elf kinderen geïnterviewd, variërend in leeftijd van elf tot zeventien jaar, die geëmigreerd zijn naar alle uithoeken van de wereld. Van Nieuw Zeeland tot Polen, van Amerika tot Taiwan en Sakhalin (een Russisch eiland). Dat zo'n emigratie een behoorlijke impact heeft op kinderen is na het lezen van dit boek wel heel duidelijk geworden.

Het is vooral de taal die aanvankelijk de grootste hindernis vormt. De meeste kinderen konden zich niet tot nauwelijks verstaanbaar maken in hun nieuwe land. Toch blijken kinderen snel een taal op te pakken omdat ze wel moeten. Febe die emigreerde naar Quito (Ecuador) leerde de taal door Alejandra "Die ging gewoon meteen naast haar lopen en de kletste de oren van haar hoofd. 'Ik had geen idee waar ze het over had, maar ik vond het wel gezellig.' Febe liet haar dus maar gewoon doorpraten en Alejandra hield het weken vol. 'Langzamerhand begon ik iets te snappen van haar geklets. En na twee maanden kon ik zowaar wat terugzeggen.' "

Veel van de kinderen vonden het bericht dat ze in een vreemd land gingen wonen akelig maar ook spannend. Akelig omdat ze opa en oma en vriendjes en vriendinnetjes achter moesten laten én hun huis. Dat laatste bleek toch ook een belangrijke factor. Spannend omdat het toch een avontuur is om in heel nieuw land te gaan wonen.

Opvallend is dat de meeste buitenlandse scholen veel strenger zijn dan de Nederlandse. De meeste kinderen kregen al op de basisschool erg veel huiswerk mee. Er bleef soms heel weinig tijd over om te spelen of wat anders te doen.

Een beetje vreemd vond ik dat sommige kinderen op een internationale school Nederlandse les kregen in de uren dat de inheemse kinderen over hun eigen taal les kregen. Zoals Matthijs die daardoor vrijwel geen Russisch spreekt en het zelfs niet op school leert. Dit omdat veelal het verblijf in een land maar tijdelijk is.
Apart is dat bijna alle geïnterviewde kinderen hun eigen brood meenamen naar school omdat ze griezelden van het eten op school dat bijna altijd baggervet was. In de kantines wordt kennelijk veel gefrituurd eten aangeboden of vette maischips of minipizza's met ketchup en kaas 'op zo'n papieren bordje waar het vet vanaf stroomt' of bratwurst, friet, spaghetti. Ze vonden het vreselijk als ze hun brood vergeten waren!

De gezinnen zijn heel verschillend en de reden van emigratie is dat ook. Er is een stel dat met hun kinderen twee jaar de wereld rondgereisd is om zich daarna te settelen in Spanje vanwege de lessen voor de kinderen. Een ander stel vertrekt omdat zij dat moeten vanwege hun werk. En weer een ander gezin verlaat Nederland omdat het te benauwd wordt gevonden en er veel te veel regeltjes zijn. Zoals het gezin dat naar Polen is verhuisd en daar een gigantisch vervallen paleis, gebouwd in 1838, met vijftig kamers kochten. Op het landgoed stonden ook nog enkele chalets. Ze maakten daar na keihard werken een vakantiepark van met de naam camping Freedom omdat vrijheid de reden was om naar Polen te verhuizen.
Natuurlijk speelt heimwee een rol, soms zelfs pas na enige tijd, maar de kinderen zijn voornamelijk positief over de grote stap die gemaakt is.

Lotte Stegeman heeft knap werk geleverd. De verhalen van de kinderen zijn erg boeiend en dwingen respect af. Ga er maar aan staan om alles achter je te laten en opnieuw te beginnen in een land waar je niemand kent en de taal niet spreekt. Sommige kinderen ervaren dat zelfs twee of drie keer. Alles is in een prettige en vlotte stijl geschreven en de kinderen komen goed tot hun recht. Een erg plezierig boek dat uitstekend in het thema 'Hallo wereld!' van de aankomende kinderboekenweek past.

ISBN 9789048814169 | Paperback | 199 pagina's | Uitgeverij Moon | augustus 2012
Met zwart-wit foto's | Leeftijd: 10+

© Dettie, 25 september 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer: