Alleen mijn hart is niet genoeg
Mathieu Lindon

Een onbekende vrouw schrijft Mathieu dat zijn beste vriend Milodi, haar vader, is overleden. Zij verzoekt Mathieu, woonachtig in Parijs,  contact met haar op te nemen. De naam Milodi zegt Mathieu niets en hij laat het voor wat het is. Dan ontvangt hij weer een brief waarin met klem gevraagd wordt contact op te nemen. De vrouw heeft een  verzegelde envelop gevonden met zijn naam erop vermeld. Ze durft het hem niet te sturen omdat hij niet reageerde op haar vorige brief.  Mathieu weet dat hij moet reageren en belt haar op. Voordat hij het beseft is hij uitgenodigd om het weekend te komen logeren.  Een paar dagen later reist hij af naar Lille, naar de dochter van deze onbekende vriend...


Mathieu wordt zeer hartelijk ontvangen, hij is immers de grote vriend geweest van Milodi. Maar nog steeds weet hij niet wie die Milodi was. Dat probeert hij ook telkens duidelijk te maken maar de weduwe, haar dochter en twee kinderen wuiven zijn bezwaren steeds weg. Natuurlijk is hij wél de vriend, ze herkennen hem van foto's. Er wordt hem een brief overhandigd die door Milodi geschreven is waaruit een grote dankbaarheid te lezen is.


[...] Ik durf je niet te bedanken, want dan zou het net lijken alsof ik ook recht op jouw dankbaarheid zou hebben. Maar het doet me goed te bedenken dat deze regels jou zullen bereiken na mijn dood, ik koester de misschien wat kinderlijke hoop dat ik je zo nog een ogenblik bescherming kan bieden, zoals ik dat al sinds tientallen jaren met al mijn gedachten doe. Mijn hart is niet genoeg: het is nooit genoeg geweest en ik weet dat dat ook bij jou steeds zo zal zijn. [...]
Ik heb alles geregeld: op het moment dat je deze regels leest, is het huis jouw eigendom. Het zou me goed doen als ik zou sterven in de wetenschap dat jij mij als bewoner zal opvolgen.

In de brief staat geen enkel aanknopingspunt voor Mathieu om te kunnen achterhalen wie Milodi is. Hij voelt zich opgelaten, ontroerd, geïrriteerd en bezwaard. Hoe kan hij dit aannemen? Bovendien heeft hij een enorme hekel aan het platteland, dat had die vriend toch moeten weten?
Na een wandeling in de stromende regen, blijkt hij kou gevat te hebben. Hij wordt in bed gestopt en er wordt hem een dossier gegeven... Milodi blijkt alles over Mathieu te hebben bijgehouden. Mathieu ziet schoolfoto's waar hij op staat, al zijn adressen, recente foto's... Door de koorts spoken er bizarre tafrelen door zijn hoofd. Wie was die Milodi?
De twee bijzondere kinderen Doenia en Ikbal komen die nacht bij hem zitten. Voor hun leeftijd praten ze erg wijs. Ze zien in Mathieu een plaatsvervanger van opa, daar gingen ze 's nachts ook vaak gezellig zitten kletsen. Mathieu weet eigenlijk niet goed wat hij met ze aan moet, niet gewend aan kinderen als hij is. Toch ontroeren ze hem.
Mathieu zal langer moeten blijven want hij is flink ziek, heeft koortsaanvallen en is zeer zwak ter been, valt af en toe in zwijm. Op momenten van helderheid praat hij met de vrouwen en kinderen die erg lief voor hem zijn. En dan hoort hij de kinderen piano spelen en daardoor begint er een vaag vermoeden te ontstaan wie Milodi is.


Het is een wonderlijk en geheimzinnig verhaal. Natuurlijk wil je weten wie Milodi is, maar ook wil je meer te weten komen over de vrouwen en kinderen. Lindon geeft summier informatie en in feite blijft iedereen ongrijpbaar. Toch zijn het sterke personages, vooral de kinderen met hun vroegwijze taal en raadselachtige antwoorden intrigeren. Mathieu zelf is een melancholieke, vrij eenzame man en diep in zijn hart geniet hij van zijn verblijf bij deze bijzondere mensen.


Het boek stemt tot nadenken. Het blijkt dat je onbewust een grote invloed op iemands leven kan hebben, zoals in dit boek ook gebeurt, alleen door iets te doen wat jij eigenlijk doodnormaal vindt.
Zeer bijzonder en boeiend verhaal.

ISBN 9789089530158 | Paperback | 190 pagina's | Uitgeverij Ailantus | april 2009

© Dettie, 14 april 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: