Marion Pauw
De wilden
Een enkel compliment over haar uiterlijk verandert alles. Jochem, een van haar werknemers, complimenteert haar met haar jurk. Naní voelt zich voor het eerst sinds lange tijd weer op en top vrouw. Een aantrekkelijk vrouw. Een vrouw waar mannen naar kijken. Ze begint een affaire met Jochem maar na een paar maanden loopt ze tegen de lamp. Felicia is woedend. Thijs is woedend. Krijn is woedend. Naní wordt uit haar huis verbannen en slijt haar dagen in een hotel waar ze haar misstap innig betreurt.
Wanneer Naní merkt dat al haar pogingen om het bij te leggen met haar gezin op niets uitlopen, vertrekt ze voor een vakantie naar Panama. Tijdens een excursie in het Nationale Park trekt ze zich korte tijd terug om haar blaas te legen. En dan is ze haar groep kwijt. Terwijl ze de paniek probeert te onderdrukken, dwaalt Naní twee dagen rond in de wildernis. Dan, ineens, staat er een man voor haar. Een Spaanssprekende indiaan in een lendendoek. Hij neemt haar mee naar zijn dorp waar ze liefdevol door de stam opgevangen en verzorgd wordt. Naní is tijdens haar ongewenste avontuur ziek geworden en heeft een flinke koorts gekregen. Langzaam maar zeker knapt ze op en keert daarna terug naar de bewoonde wereld in de veronderstelling dat haar gezin haar liefdevol en bezorgd op zal wachten. Helaas blijkt het tegendeel waar en na een bijzonder vinnig e-mailtje van Felicia is het Naní duidelijk dat ze nog steeds niet welkom is in haar eigen huis. Ze neemt een opvallend besluit: ze gaat terug naar het indianendorp waar het leven ongecompliceerd is. Ze zal de bewoners gaan helpen met het bouwen van een school.
In het eerste deel van het boek is goed te merken dat Marion Pauw zeer vertrouwd is met het schrijven van thrillers. Het is spannend en vol vaart. Nadat Naní terugkeert naar de indianenstam komt daar verandering in. Het verhaal schakelt over naar een langzamer tempo en de gebeurtenissen zijn minder spraakmakend. De razendsnelle ontwikkelingen in het begin van het verhaal maken plaats voor de eenvoud van het gezapige leven van de stamleden. De sjamaan van het dorp, Hiraï, is de enige die niet blij is met Naní’s terugkeer. Hij gedraagt zich ronduit vijandelijk. Naní begrijpt er niets van. Toch laat ze zich niet uit het veld slaan, ze beseft dat het roer om moet. Ze heeft fouten gemaakt in haar leven en het is enkel en alleen aan haar om die te herstellen. Zich niet op haar kop laten zitten door een boze medicijnman, is alvast een begin.
Nadat Naní is teruggekeerd naar de indianen, krijgt het verhaal iets romantisch. De belofte van een goed einde schemert hoopvol door. De vaart is eruit maar daarvoor in de plaats is een heerlijk “feelgood-verhaal” gekomen. Het contrast tussen begin en eind is groot en het loopt allemaal behoorlijk zoetsappig af. Misschien zelfs ietsje té. Toch kan ik volmondig toegeven dat ik erg van dit boek heb genoten. De wilden is een warme roman waarin Naní zichzelf kwijtraakt en weer terugvindt.
ISBN 9789041422132 | Paperback | 302 pagina's | Ambo|Anthos Uitgevers | februari 2013
© Annemarie, 24 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De wilden
Naní, raakt tijdens een excursie naar 'de mooiste watervallen van de wereld' haar groep kwijt en dwaalt zodoende moederziel alleen door het Nationale Park in Panama. Natuurlijk heeft haar telefoon geen bereik zo in the middle of nowhere. Toch blijft ze vrij rustig en laconiek. Ze zegt tegen zichzelf: 'Je wilde toch zo graag rust aan je hoofd? Hier is het, geniet ervan.'
Ze probeert ervan te maken wat ervan te maken valt en vertrouwt op de goede afloop. Ze maakt een slaapplaats maar tijdens het zoeken naar brandbaar materiaal wordt ze gebeten door iets. Ze barst van de pijn, haar hand zwelt op en ze hoopt dat ze niet doodgaat. Dat gebeurt gelukkig ook niet maar ze is wel flink beroerd. En hoe moet ze aan eten komen? Ze probeert een pad te vinden maar dat lukt niet, uiteindelijk is ze toch wel de wanhoop nabij... Wat nu? Het ziet ernaar uit dat ze zal moeten zien te overleven totdat ze gevonden wordt. Maar hoe groot is die kans in dat enorme Park? Het is als zoeken naar een naald in een hooiberg.
Tot haar grote opluchting ontmoet ze na twee dagen een man in lendendoek die haar vriendelijk aanspreekt in het Spaans, wat ze gelukkig een klein beetje spreekt. Hij neemt haar mee naar zijn indianendorp aan een rivier. Het stamhoofd Chiribigi is blij met haar komst, nu komt er eindelijk een school in het dorp. Die logica ontgaat Naní maar er ontgaat haar wel meer want ze wordt zwaar ziek en weet nauwelijks meer waar ze is. De dorpsbewoners verzorgen haar liefdevol en langzamerhand knapt ze weer op.
Doorheen dit verhaal komen we te weten dat Naní getrouwd is met Krijn, twee kinderen heeft, Thijs en Felicia, en een cateringbedrijf runde. Ze had het in Amsterdam meer dan goed totdat ze een misstap beging waardoor het leven van Naní en haar gezin volledig op zijn kop kwam te staan. Na een ellendige tijd waarin Naní voorlopig niet meer welkom was in haar eigen huis besloot ze naar Panama te vertrekken, in de hoop dat door de afstand en tijd de rust zou weerkeren.
Naní herstelt ondertussen langzaam en ze wil graag aan haar gezin laten weten dat ze ongedeerd is. De mysterieuze sjamaan blijkt contact met de 'witte wereld' te onderhouden en zo weet ze haar geliefden te bereiken. Maar dan komt het schrijnende bericht dat haar gezin helemaal niet zo zit te popelen om Naní weer te zien of spreken...
Hoe zal het verder gaan met de onfortuinlijke, onwelkome Naní? Je leeft vanaf het begin met haar mee, ook als ze denkt aan haar gezin en haar pogingen alles weer goed te krijgen. Elke keer denk je, nu zal die dochter van haar toch wel aardiger gaan doen? Maar elke keer opnieuw wordt de deur letterlijk en figuurlijk in haar gezicht dicht gesmeten. Je denkt, kom op Thijs kan je niet een béétje toeschietelijker zijn tegen je moeder, maar je snapt evengoed ook nog wel dat die kinderen, in de puberleeftijd nog wel, zo reageren.
Die man van haar, Krijn, is een ander verhaal, hem zou je een schop onder zijn kont willen geven en willen zeggen, doe even normaal! Doe eens volwassen! Maar dat gebeurt dus niet en je worstelt en lijdt mee met Naní, ze bedoelt het allemaal goed maar dat komt maar niet over. Ze ontleedt zichzelf tot op het bot, ziet haar eigen fouten haarscherp, ziet hoe het anders kan en weet dat ze daar keihard aan wil werken. Maar het komt niet over en dan volgt de reis naar Panama en de gebeurtenissen daarna. Tot dan is het een heerlijk meeslepend verhaal en als je het boek weg moet leggen, kijk je al uit naar het moment dat je verder kunt lezen.
Maar wat dan volgt, krijgt steeds meer de inhoud van een zoete roman. Hoe prachtig Marion Pauw ook de natuur en het leven, het dorp, de kleding, de muziek en gewoontes van de indianen beschrijft, het verhaal zelf gaat uit als een nachtkaars.
De komst van de school voor de kinderen wordt weer genoemd maar dat verloop is nogal ongeloofwaardig. Dat is nog niet zo erg maar het verhaal wordt vooral een beetje té romantisch en lieflijk.
Zelfs ondanks de toch verrassende wending aan het eind van het verhaal, blijf je met een kleine kater zitten. Vooral omdat het begin van het boek zo veelbelovend is. Maar misschien moet Marion Pauw haar draai nog vinden in het schrijven van een roman. Het was een tijd lang een meer dan prettig boek om te lezen en dat gevoel heeft toch de overhand. Mogelijk ben ik wel té kritisch, het boek is zeker geen afrader en goed geschreven qua taal en stijl maar het verhaal zelf had op het eind wel wat sterker gekund.
ISBN 9789041422132 | Paperback | 302 pagina's | Ambo|Anthos Uitgevers | februari 2013
© Dettie, 19 februari 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Zonde & Berouw
Marion Pauw vroeg eind 2010 aan Tom Kellerman of hij samen met haar een kookboek wilde maken. Tom zei gretig ja en daarna hebben ze een half jaar lang, één a twee keer per week samen gekookt. Het resultaat van deze kooksessies ligt nu voor me. Een groot (A4 formaat) en dik hardcover boek, met prachtige foto's waar het plezier in koken vanaf spat.
De titel is gekozen omdat iedereen het wel kent dat je na een zeer overdadig diner of wijnfeest het gevoel van 'zonde' hebt omdat je weer teveel hebt gegeten en/of gedronken van al dat lekkers. Wat de beide samenstellers van dit boek proberen te laten zien is dat je prima je te buiten kunt gaan aan een heerlijk stuk vlees met roomsaus en chocoladetaart toe als je de volgende dag maar een dag inlast waarbij het voedsel minder belastend is voor je lijf. Kortom, balans zoeken.
In dit boek staan dan ook dertig zeer zondige gerechten en dertig zeer berouwvolle gerechten. Maar eigenlijk is het, volgens de samenstellers, een boek geworden waarin hun favoriete gerechten staan, gemaakt met hun favoriete ingrediënten. Alles wordt bereid met zoveel mogelijk biologisch-, duurzaam gevangen-, scharrel- en streekproducten.
Het boek is opgedeeld in de categorieën Ontbijt, Hapjes, Voorgerechten, Hoofdgerechten, Nagerechten
De recepten voor het ontbijt variëren van Banana Pancakes, smoothies, supergezond ontbijt met o.a.bessen, granaatappel en noten tot Antikatercocktail waarbij ik bij het lezen van het laatstgenoemde recept zat te grinniken omdat in het recept naast o.a. citroen en ahornsiroop, 2 tabletten Alka Seltzer als ingrediënt op het ingrediëntenlijstje staan.
Bij het lezen van de recepten voor de hapjes loopt het water je in de mond, ook hier variëren de recepten van heel eenvoudig te bereiden zoals de komkommersalade of haring met kaviaar naar hapjes die veel voorbereiding vragen zoals de zelfgemaakte bitterballen of ceviche van granaatappel in hoorntjes van filodeeg. Dit laatste ziet er overigens prachtig uit.
De voorgerechten worden ook allemaal even smakelijk en met veel enthousiasme gepresenteerd. Wat te denken van een paddenstoelenravioli met truffelsaus naar een recept uit de keuken van toprestaurant Tantris. Volgens Tom Kellerhuis is het kinderlijk eenvoudig om te maken, het kost alleen wat tijd, maar is het zeer de moeite waard. Ook de asperges in folie, gegaard in hun eigen vocht, zien er heerlijk uit evenals de tonijnpizzaatjes met wasabimayonaise waarbij gebruik gemaakt wordt van verse tonijnfilet en filodeeg.
De hoofdgerechten zijn niet alledaags. Topkok John Halvemaan levert het recept van Luie ossenhaas met ganzenlever of faux gras (het plantaardige alternatief voor ganzenlever) Het is een recept waarvan John Halvemaan zelf zegt: 'het kost een dag om te maken, en een avond om het op te eten.' Het stamppotje van cress op de volgende bladzijde is dan wel iets heel anders maar ziet er even apart uit. Evenals de toch wel exclusieve, beetje bewerkelijke Lobster thermidor met op de volgende pagina de zeer eenvoudig te bereiden citroenkip.
De nagerechten (altijd mijn favoriet) zien er ongekend lekker uit met als ultieme lekkernij de ultieme chocolademouse en de warme bramentaart uit Tasmanië. Ook staat er een recept in van Chocoladeshooter die een ongekende energiestoot moet geven volgens chocolatier en ijsmaker Kees Raat, die het recept leverde.
Kortom een geweldig kook- en kijkboek waaraan duidelijk te zien is dat kosten nog moeite zijn gespaard om het boek en de gerechten zo aantrekkelijk mogelijk te presenteren. De foto's van Valentine Harmsen zijn prachtig en sfeervol. Het leuke van dit boek is vooral het plezier dat iedereen in het koken heeft en dat ook weet uit te stralen.
De recepten zijn zeker niet voor mensen met een kleine beurs, daarvoor zijn sommige ingrediënten toch wel te exclusief maar ze zijn wel zo gepresenteerd dat je met kleine aanpassingen toch deze heerlijke gerechten kunt maken.
Fantastisch prettig kookboek, mede door de toegevoegde teksten bij de recepten waarin verteld wordt hoe ze op het receptidee gekomen zijn of waar ze dat ontdekt hebben etc. Ook een erg leuk boek om cadeau te geven.
ISBN 9789048809745 | Hardcover | 192 pagina's | Uitgeverij Carrera | november 2011
© Dettie, 30 november 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer: