Luigi Ballerini

Toon alleen recensies op Leestafel van Luigi Ballerini in de categorie:

Luigi Ballerini op internet:

(On)volmaakt
Luigi Ballerini

Drie jongeren, Hera V, Maat V en Adon V (over die V later meer) ontmoeten elkaar op het vliegveld. Alle drie hebben zij een bericht gekregen van de organisatie van de Grote Talentenshow. Zij zijn uitverkoren om mee te doen aan de finale. Hera stond juist op het punt om voor de metro te springen toen zij het bericht kreeg. Maat hoorde een donderpreek van zijn vader aan, omdat die zijn achten en negens niet goed genoeg vond. En Adon genoot zojuist nog na van een zeer bevredigende rugbywedstrijd, in de wetenschap dat sport niet hoog aangeschreven staat bij het Systeem.

Op het vliegveld krijgen ze te horen dat de vlucht gecanceld is. Ze moeten met de bus. Vooral Hera V gaat flink tekeer. Zij gedraagt zich als een verwend nest, met haar rijke ouders, ze is arrogant en bozig, maar net als de andere twee kandidaten heeft zij een geheim. Maat V heeft last van faalangst omdat hetgeen hij doet nooit goed genoeg is, maar dat is niet zijn geheim.
En Adon V, een mooie jongen (check de naam!) heeft een intolerantie voor lactose, maar hoewel niemand dat mag weten, is ook dit niet zijn geheim. Adon V is ook vriendelijk en sociaal.

De V… dat staat voor Volmaakt. Vlekkeloos. In de maatschappij die beschreven wordt is men ruim zeventig jaar bezig een Volmaakte maatschappij te scheppen. Het DNA van de V’s is geperfectioneerd, zodat er geen gebreken of ziekten kunnen voorkomen en hun levensverwachting is maar liefst honderdelf jaar. Ook staat hun toekomstverwachting er in geschreven: of ze een partner vinden, wat hun beroep zal zijn, op welke leeftijd ze waaraan sterven. Omdat zij uit een kweekbuis komen hebben zij geen navel, en bovendien hebben ze een streepjescode in hun nek.
De Onvolmaakten daarentegen hebben wel een navel hebben, want ze zijn geboren uit een vrouw. En in hun nekken staat hun naam in het rood. Er wordt op hen neergekeken, en de mindere baantjes zijn voor hen, dan hoeven de Volmaakten hun handen niet vuil te maken.

De Grote Talentenshow is er behalve ter lering en vermaak ook om de meest Volmaakte onder de jongeren te vinden. Er zijn meer kandidaten dan deze drie jongeren, maar daar wordt nauwelijks over gesproken. Nadat zij de andere teams verslagen hebben, zal er nog een onderlinge strijd volgen om de enige echte Winnaar te bepalen.
De spanning zit niet zozeer in de competitie als wel in de geheimen die zij coûte que coûte verborgen willen houden, en in het feit dat een maatschappij als deze natuurlijk tegenstanders heeft: het Verzet, met aanhangers bij zowel de Onvolmaakten als de Volmaakten.

Deze dystopische Young Adult met nogal wat overeenkomsten met The Hungergames, lijkt onze huidige maatschappij te beschrijven waar ook die tweedeling is en waar de wetenschap zo graag die volmaakte mens wil creëren. Luigi Ballerini schetst de onrechtvaardigheid van zo’n maatschappij.
Op de voorgrond staan de drie jongeren, met hun eigen talenten, die zij pas kunnen ontplooien als ze elkaar durven vertrouwen. Durven ze dat: zich bloot geven en de consequenties aanvaarden? Als je als lezer vooral daarin geïnteresseerd bent, en niet in de wedstrijd zelf dan is het niet erg dat de opdrachten een piece of cake zijn voor onze helden.

Een maatschappijkritische spannende roman over een toekomst die hopelijk geen kans van slagen heeft.

Luigi Ballerini (Sarzana, 1963) is arts en psychoanalyticus en richt zich voornamelijk op kinderen. Hij heeft meerdere boeken geschreven, voor volwassenen en voor jongeren. Net als in Mijn naam is Nul, het eerdere YA-boek dat bij Clavis verscheen, is dit boek een spannend verhaal, maar zit er wel degelijk een boodschap in.

Lees de reacties op het forum en/of reageer:

Mijn naam is Nul
Luigi Ballerini

‘Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is om te horen dat de wereld waarin je bent opgegroeid, slechts een lelijke kopie is van de echte wereld, een leugen. Het is alsof hij gisteren is geboren en in één enkele dag veertien jaar moet overbruggen!’

Door een gelukkig toeval – hetgeen overigens verder niet verklaard wordt – bevindt de jongen die zichzelf Nul noemt zich ineens in een wereld die hij niet kent. Hoewel, jawel, hij kent het wel, maar dat waren films. Dat was niet echt. De wereld die hij kent is er een waarin hij alleen de stem van een vrouw, Madar, kent. Er zijn wel technici, mensen die komen schoonmaken, de was doen, of zijn eten verzorgen, maar die ként hij niet. Ze maken geen contact met hem.

Zijn leven is begonnen met een samenstelling, is hem verteld, en zo gauw het kon is zijn training begonnen. Naast een fysieke training was er het werken op de computer: spelletjes doen, waarin hij een doelwit moest zoeken en vernietigen. Hij werd steeds beter en keek er naar uit om op hogere levels te komen, voor steeds moeilijkere missies. Maar nu is hij in een wereld beland, die hij niet kent. Die schermen die hij ziet, waarom reageren ze niet op zijn aanraking, zoals de virtuele schermen in zijn kamer dat doen? En waarom is het zo koud, en vies daar? Nog erger: hij ziet mensen, en die willen hem aanraken. Dat is angstaanjagend. Waar is hij? Hij wil terug!

Nul is een jongen, die veertien jaar lang opgesloten heeft gezeten. Hoe Ballerini beschrijft wat zijn eerste ervaringen zijn in de wereld die wij kennen, dat is fantastisch. Nul heeft een innerlijke stem, eigenlijk zijn enige ‘contact’. Het is zijn geheugen, zijn geweten, zijn vraagpaal. Maar nu hij ergens is waar hij volslagen onbekend is, laat ook deze stem hem in de steek. Door de jongen op deze manier gesprekken te laten voeren met zichzelf, kunnen we ons nog beter inleven. We voelen de twijfels, de verbijstering, de angst bij de jongen.

Tegelijk voert Ballerini zijn ‘redder’ op, ook in de ik-vorm. Stephanie, een jonge kinderarts vindt hem op straat en neemt hem mee. Haar partner is neuroloog. Samen zijn ze slim genoeg om nattigheid te voelen, als de ouders met een telefoontje de jongen opeisen. Want hoe weten zij dat de jongen bij hen is? Inderdaad hebben de opvoeders van de jongen zo hun methoden. En ze hebben er erg veel belang bij hem terug te krijgen. Het wordt nog spannend of dat zal lukken.

Een spannend verhaal, dat riekt naar sciencefiction, maar eigenlijk best voorstelbaar is. Voor een groot deel is het een thriller, en leef je mee met de jongen. Persoonlijk vind ik dat de ietwat zoetsappige epiloog niet nodig was, maar het boek is natuurlijk geschreven voor jongeren. Zij zien het verhaal waarschijnlijk graag als een geheel dat klaar is.

Luigi Ballerini (Sarzana, 1963) is arts en psychoanalyticus en richt zich voornamelijk op kinderen. Hij heeft meerdere boeken geschreven, voor volwassenen en voor jongeren.

Lees de reacties op het forum en/of reageer: