Luc Corremans
Sporen van de grote oorlog
Luc Corremans?&?Annemie Reyntjens
Honderd jaar geleden is het bijna dat de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Althans wat jaartal betreft. De oorlog brak in feite pas uit in juli 1914, maar reeds vanaf het begin van 2014 zullen er op talrijke plaatsen herdenkingen zijn. Veel musea zijn in de afgelopen tijd heringericht, de monumenten en de kerkhoven voor zover nodig opgepoetst.
Ieper, bij de meesten wel bekend, is als altijd de kern van al deze herdenkingen, maar er is veel meer. Heel West-Vlaanderen is bezaaid met kleinere en grotere herdenkingsplaatsen. Drieëndertig daarvan worden in dit boek besproken. Dat vormt een handige gids voor als u het Vlaamse land gaan bezoeken, maar is ook een boek om zo te lezen als u geïnteresseerd bent in de Grote Oorlog.
In de inhoudstafel (sic) staat duidelijk aangegeven welke plekken in dit boek behandeld worden.
Kiezen we bijvoorbeeld voor nummer 25. Dat is het William Redmond Memorial. Bladeren we naar pagina 196 dan zien we eerst een foto van dat monument, een fraaie kleurenfoto over twee pagina’s. Op de pagina’s die volgen wordt eerst verteld waar we dat memorial kunnen vinden: te Loker in het Heuvelland. Met een kaartje erbij voor de duidelijkheid. Er wordt ook uitgelegd hoe we er kunnen komen.
Dan wordt het verhaal verteld van politicus, advocaat en majoor William Redmond. Hij was Brits, maar niettemin een voorstander van de Ierse onafhankelijkheid. Daarvoor streed hij in het Lagerhuis. Hij is al 53 jaar oud als hij dienst neemt, de oudste officier die een compagnie aanvoert. Om te voorkomen dat hij vroegtijdig zal sneuvelen, bevordert men hem tot majoor. Als lid van de staf vecht hij namelijk niet persoonlijk in de voorste linies.
Hij wordt ingekwartierd in Loker, vandaar dat het monument zich ook daar bevindt, maar hij is gesneuveld te Wijtschate, op 7 juni 1917. Omdat zijn figuur nogal politiek omstreden was, doen verhalen de ronde dat zijn dood ‘bespoedigd’ zou zijn door tegenstanders van zijn ideeën.
Zijn graf bevindt zich nabij het ‘Locre Hospice Cemetery’. Hoewel hij daar wél in het register staat, liggen zijn overblijfselen niet op dat terrein, maar ‘close to the path leading to the cemetery’.
Toen de oorspronkelijke begraafplaats door de Duitsers werd vernietigd en de andere graven verplaatst werden naar genoemde plek, liet de weduwe weten dat ze graag had dat haar man bleef waar hij was. Zo geschiedde.
Dit verhaal beslaat vier pagina’s, met foto’s, en weetjes in anders gekleurde kadertjes. Veel meer informatie dus dan ik hier vertel.
Zo worden al die drieëndertig locaties besproken. Daaronder ook het Talbot House en de Menenpoort, klassiekers onder de herdenkplaatsen, maar evenzo wat onbekende plekken, zoals Polygon Wood en De Panne Belgische Militaire Begraafplaats. De aandacht gaat het meest uit naar Britse monumenten, maar er zijn talrtijke Duitse, Franse en natuurlijk Vlaamse herdenkingsplaatsen die zeker de moeite waard zijn.
Er is ook nog een hoofdstuk waarin het verhaal van de Last Post verteld wordt. Mooi dat dit een apart verhaal is, het had makkelijk ondergebracht kunnen worden bij het verhaal over de Menenpoort, omdat de Last Post nu eenmaal daar ter gehore wordt gebracht.
Dan is het boek vanzelfsprekend bezaaid met klaprozen, het symbool van deze verschrikkelijke oorlog.
Mooi vormgegeven en handzaam. Een boek waarin de plekken beschreven staan die je eigenlijk komend jaar niet mag missen.
ISBN 9789058269485 | Paperback | 304 pagina's | Davidsfonds Uitgeverij | oktober 2013
© Marjo, 13 november 2013
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
