Dubbel rood
Lidewij Martens

‘Vogels vliegen naar de zon,’ geeft hij een oud antwoord.
Ze glimlacht.
‘Echt?’
Hij glimlacht mee.
‘Echt.’
Ze leunt achterover in de stoel, houdt haar blik op hem gericht. Haar oogwit is van ivoor, de irissen zijn doorzichtig.
‘En als ze dan bij de zon zijn?’
‘Dan zijn ze er.’

Voor het eigenlijke verhaal begint is Geesje aan het woord, het meisje waar alles om draait, maar die niet meer lijfelijk aanwezig is. Alleen in de herinneringen van haar vader. Nico vaart nu een veerboot heen en weer, de hele dag, zeven dagen per week, heen en weer, kijkend naar de golven, kijkend naar zijn  passagiers, denkend aan hoe en waarom het toch zo ver heeft moeten komen. Had hij iets kunnen doen om het te voorkomen? Is het begonnen toen zijn vrouw voor een ander koos? Of was er al eerder iets mis?
Nico is alleen, wil ook geen contact. Hij leeft, en daar is alles mee gezegd.
Tot de dag dat er een onbekend meisje de stuurhut binnenstapt. Hij reageert afwijzend, maar ze houdt aan.
Ze vraagt zijn medewerking voor haar scriptie. ’Over wat mensen het liefst eten en waarom’.
Pas later beseft hij  - en de lezer ook – wat dit zinnetje eigenlijk betekende.

Het meisje, Klaartje, blijft terugkomen, tot Nico naar haar uit begint te kijken. Ze herinnert hem aan zijn dochter. En via zijn herinneringen en flashbacks lezen we over een huwelijk dat op de klippen loopt, waar een gevoelig meisje geen raad mee weet. Zij kiest bij de scheiding voor haar vader, maar neemt meteen het besluit dat als er dan zoveel in de wereld is waar zij niets over te zeggen heeft, ze zich dan volledig zal richten op dat waar zij wel controle over heeft: haar lichaam. Want haar vader, met wie ze een sterke band heeft, zegt het:
’Als je echt wilt, maar dan ook écht, dan kan je alles.’

‘Je vader zegt dat je doodgaat.’
Eerst registreerde ik ‘je vader’ in plaats van ‘papa’ of ‘Nico’, pas toen hoorde ik 'dood’.
‘Dat vindt iedereen om me heen een heel leuk woord tegenwoordig.’
Ik hoorde Liekes adem stokken.’

Het is snel duidelijk dat het een verhaal is over een meisje dat leidt aan anorexia, maar de manier waarop Lidewij Martens dit vertelt is totaal anders dan andere verhalen over dit onderwerp. Dit is vooral een psychologisch portret van een vader die machteloos moet toezien hoe zijn dochter uit zijn handen glipt. Het is geschreven in een prachtige stijl, met mooie zinnen, fraaie woordkeus, en zonder dramatiek, al is die er natuurlijk wel. De indeling van het verhaal, heden en verleden door elkaar, met flashbacks waarin Geesje zelf vertelt, en het ten tonele voeren van het meisje op de veerboot: dit alles vormt een zeer geslaagd debuut.

‘Hij kijkt in de spiegel en ziet haar vader. Die verantwoordelijk was’

‘De blauwe ogen stompten Geesjes lichaam’

ISBN 9789023472131 | Paperback | 221 pagina's | De Bezige Bij | februari 2012
Leeftijd vanaf 15 jaar

© Marjo, 18 mei 2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer: