Leen Van Der Schueren
Iemand zijn
Leen Van Der Schueren
De Vlaamse Leen Van Der Schueren is dol op taal. Taal zorgt ervoor dat mensen met elkaar kunnen communiceren maar taal zorgt ook voor misverstanden. Wie de juiste woorden niet kan vinden, veroorzaakt verwarring. Wie een taal goed beheerst, heeft een streepje voor. Taal is interessant. Het menselijk gedrag is interessant en filosoferen ook. Wie deze verhalenbundel leest, begrijpt al snel dat deze auteur haar gedachten maar al te graag over tal van uiteenlopende zaken laat gaan. Iemand zijn staat vol anekdotes, overpeinzingen, werk gerelateerde verhalen en kleine filosofietjes.
Maar liefst 120 keer deelt Leen Van Der Schueren haar mijmeringen met haar lezerspubliek. Soms zijn het kleine verhaaltjes, soms doen de stukjes meer aan een column denken. Ze nemen maximaal twee bladzijden in beslag. Leuk zijn de verhalen over vroeger. Zo gaat een verhaal over twee heel verschillende oma’s. Bij de een was altijd wel een snoepje of een knuffel te krijgen, de ander leerde goede manieren aan. Er zijn ook verhalen over het leven van alledag. Over doodgewone en wat minder gewone mensen. Over een bejaarde kapster bijvoorbeeld die steeds schever gaat knippen, over het verschil tussen man en vrouw, starende en glurende mensen of rasechte bemoeiallen die altijd ongevraagd met goede raad op de proppen komen:
“Kijk, als ik jou was, dan zou ik… Heb je al gember geprobeerd, of citroen met honing? De meest geschikte richting voor jou is Latijn. Probeer die laarsjes eens, ze staan je als gegoten. Geen aspirine, dat verdunt je bloed. Laat vallen die vriend, ik heb nooit begrepen wat je in hem zag. Kom toch je bed uit, luiheid is het oorkussen des duivels.”
Wat mij het meest heeft geboeid zijn de verhalen over de psychiatrische kliniek waar Leen Van Der Schueren als afdelingshoofd werkzaam is. Ik vermoed tenminste dat die verhalen uit persoonlijke ervaringen zijn voortgekomen. Het zijn verhalen met een lach en een traan. Over de mooie en minder mooie kanten van haar werk. Verhalen over angsten en over de kleine vreugdes van het leven. Over bijzondere gewoontes, onderlinge liefdes, uitstapjes en over de moestuin waar niemand in lijkt te werken maar die toch niet gemist kan worden. Eerlijke verhalen waaruit de liefde voor haar vak spreekt. Zo schrijft ze over de complexe Gina:
“Het is geen sinecure voor de medepatiënten en het team om Gina te verdragen, maar wat heeft zij niet allemaal te dragen? Er is zoveel dat ze ons leert, met veel geduld. Elke dag opnieuw.”
Ook staan er verhalen over dieren in het boek. Fabeltjes haast. Ze gaan vooral over vogels en insecten. Over een merel bijvoorbeeld die achter in de rij stond toen de schepper vogels van kleuren voorzag. Of over de Koreaanse eekhoorn Knabbel – geen vogel of insect dit keer - die spoorloos verdween maar wel een mooie verrassing had achtergelaten. Ook is er een filosofisch verhaal over een tor die op een verkeerd moment in slaap valt.
Humor heeft deze schrijfster ook. Droge humor. Regelmatig komt er een gevatte opmerking voorbij. Een voorbeeld:
“Ziezo, ik ben er klaar voor. De beslissing is genomen: ik ga trouwen. Nu de ware Jacob nog.”
Dit soort humor vind ik prettig. Geen slapstick maar gewoon een opmerking her en der die een grijns op mijn gezicht tovert. Het zorgt ervoor dat de bundel een zekere luchtigheid behoudt. Dat het allemaal niet te zwaar wordt. Wat pure fictie of persoonlijk is, laat de schrijfster in het midden. Voor de Nederlandse lezers zit er nog een extra taalelementje in het boek: het Vlaams zorgt onbedoeld voor bijzondere zinnen.
Iemand zijn is een bundel die je lekker gulzig achter elkaar uit kunt lezen maar je kunt jezelf ook elke dag op een verhaaltje trakteren. Dan doe je maar liefst 120 dagen met dit boek. Ook is het een leuk boek om cadeau te geven. Natuurlijk: het ene verhaal zal je meer aanspreken dan het andere maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb deze bijzondere verhalenbundel met plezier gelezen.
ISBN 9789078905851 | Paperback | 249 pagina's | Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks | september 2015
© Annemarie, 12 november 2015