Iris Boter
Mislukt
Is er sprake van schuld? Tja, onbegrip, miscommunicatie, maar van schuld kun je niet echt spreken.
Niettemin heeft het Loïs uit huis gedreven, ze zit nu op de kunstacademie in de stad, waar ze ook een kamer heeft. Als ze uit die kamer moet, vindt ze gelukkig weer snel een andere woonruimte, bij de oudere mevrouw De Vogel. De kamer waar ze mag wonen is blijkbaar de kamer van een dochter. Ze mag er niets veranderen. Nu heeft ze weinig spullen, dus dat geeft niets, maar de huisregels zijn best streng: geen lawaai, zorgen dat niet te merken is dat ook zij de badkamer gebruikt en natuurlijk vooral geen herenbezoek! En dat is wat lastig, want Loïs heeft net Giel, een jongen die ze al jaren leuk vindt, opnieuw ontmoet. Hij blijkt ook op de kunstacademie te zitten. Hij doet architectuur, zij tekent. Maar doordat ze 'mislukt' is, zit ze nu met een groot dilemma: ze zou graag meer willen met Giel, maar ze durft hem niet toe te laten. En aangezien ze niet praat, begrijpt hij daar niets van.
Er is een ongelukkige val...
En dan verandert het verhaal volledig. Het lijkt wel alsof er ineens een ander boek begint! Het is ineens 1990, het meisje is helemaal anders. Hoewel: voor zichzelf is zij nog wel Loïs, maar ze bevindt zich in het lijf van een ander meisje, Emma, en iedereen denkt dan ook dat zij die Emma is. Wat is er aan de hand? Heeft ze ineens de herinneringen van dat andere meisje? Ligt ze in coma of zo? Maar als ze zichzelf knijpt doet dat gemeen zeer. Dus toch echt? Hoe kan dat?
Loïs wil maar een ding: terug naar wie ze was. Terug naar Giel. Maar dan ineens bedenkt ze dat ze in dit nieuwe leven er misschien voor kan zorgen dat ze niet ‘mislukt’ in haar volgende, of huidige leven…
Een eigenaardig verhaal, dat moge duidelijk zijn, en dat hindert niets, als er meer verband was geweest. De verandering is erg abrupt en daardoor ongeloofwaardig. Als Iris Boter voor een andere indeling had gekozen, met flashbacks misschien, of verhaallijnen naast elkaar, was het verhaal misschien echter overgekomen. De enige verbinding tussen de twee verhaallijnen, behalve het meisje zelf, is de kat in het huis van mevrouw Vogel die haar enthousiast verwelkomt, hetgeen volgens de hospita heel vreemd is. (daar klopt iets niet, de kat zou 17 jaar zijn, terwijl de duik in het verleden 25 jaar is). En wat ook vreemd is, is dat Loïs ineens prachtig piano kan spelen, en dat blijkt de gave van Emma te zijn.
Er is dus wel een poging gedaan om de verhalen aan elkaar te linken, maar helaas werkt het niet echt om er een geheel van te maken.
Dat je niettemin het boek uit wil lezen, is dan wel weer een goed teken!
Want je wil wel weten of de schrijfster het voor elkaar krijgt de dromen van het meisje uit te laten komen. Zal de nogal depressieve Loïs toch nog gelukkig worden? Of loopt dit allemaal verkeerd af...
Eigenlijk vind ik dat Iris Boter haar jonge lezers onderschat. Ik denk dat die best een wat ingewikkelder verhaalstructuur aankunnen!
ISBN 9789000347759 | Paperback | 265 pagina's | Uitgeverij Van Goor | augustus 2016
Leeftijd: 15+
© Marjo, 12 februari 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
De papegaai in de kast
De DierenRidders: Deel 4
'Willen jullie thee?' Oma schenkt de glazen al vol. 'Wat zullen we vandaag gaan doen?
'Vandaag ga je verhuizen, mam,' zegt mama. 'Dat weet je toch? Naar een plek waar je niet meer zelf hoeft te koken en geen trap meer hoeft te lopen.'
'Ja,' zegt oma. 'Dat weet ik.'
Jammer genoeg weet oma het even later niet meer, ze wordt steeds vergeetachtiger. Als haar stoel waar ze op altijd zit weggehaald wordt, vraagt ze; 'Waar moet ik dan op zitten? Waarom moet alles weg?' en de moeder van Amy vertelt opnieuw dat ze gaat verhuizen, naar De Zonnehof, een woonzorgcentrum. De moeder van Amy vindt het zelf ook naar, zij en haar broer Nico zijn in het oude huis geboren. Amy vond het ook fijn in oma's huis, ze vindt het heel jammer dat ze in De Zonnehof niet meer bij oma kan logeren. Maar het allerergste is dat meneer Van Harmelen, de papegaai, niet mee mag. Huisdieren worden niet toegestaan!
Een paar dagen later gaat Amy met haar vriendin Nora bij oma op bezoek in De Zonnehof. Ze vindt het maar een kale boel daar. Maar lastiger is dat oma vraagt of de kinderen haar naar huis willen brengen. 'Het heeft nu wel weer lang genoeg geduurd hier,' zegt ze. Ze mist meneer Van Harmelen zo, hij is haar grote vriend... Amy en Nora vinden het vreselijk zielig voor oma. 'Tijd voor actie!' roept Amy. Wat we tot dan toe namelijk niet wisten is dat Amy en Nora samen met Tijn, Pieter en Zoë een groep vormen die zich De DierenRidders noemen. Oma moet geholpen worden vinden ze, meneer Van Harmelen moet terug naar oma. Dan wordt ze weer vrolijk. De DierenRidders bedenken een plan zodat niemand zal merken dat de papegaai bij oma is.
Natuurlijk werkt dat niet met zo'n vergeetachtige oma, maar leuk is het wel! Oma bloeit helemaal op, zelfs het hele zorghuis wordt levendiger door meneer Van Harmelen. Alleen weten ze daar nog niet dat het door een papegaai komt! De leuke buurman van oma zit inmiddels ook in het complot en dat is maar goed ook, dankzij hem weet nog steeds niemand dat de papegaai in De Zonnehof woont, totdat...
Gelukkig loopt het nog goed af en dankzij De DierenRidders hebben ook de bewoners van De Zonnehof het nu veel beter! Hoera voor Amy, Nora, Tijn, Pieter en Zoë! Dat hebben ze toch maar even mooi voor elkaar gekregen!
Het knappe is dat de schrijfster Iris Boter de vergeetachtigheid van oma niet specifiek benoemt maar laat zien door de taal, door oma's vragen. Dat komt veel beter over dan bijvoorbeeld zeggen, 'oma vergeet heel veel'. Ook de bewoners van het huis worden op een dergelijke manier neergezet wat ze heel levendig en beeldend maakt.
Het plan is natuurlijk heel lief, echt een plan dat alleen kinderen kunnen bedenken én doen. Het hele plan is natuurlijk al bij voorbaat gedoemd te mislukken maar dat maakt het verhaal juist zo komisch. En een papegaai die ook nog wel eens gekke dingen zegt maakt het verhaal helemáál grappig.
De vrolijke zwart-wit afbeeldingen van Mark Janssen zijn een fijne toevoeging aan het verhaal. De jonge lezertjes zullen erg genieten van dit boek.
- Ik moet toch maar eens op zoek naar de eerste drie delen... -
ISBN 9789000352319 | Hardcover | 64 pagina's | Van Holkema & Warendorf | oktober 2016
Leeftijd: 7+
© Dettie, 02 november 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Pinokkio, de ondeugende pop
Eigenlijk een prentenboek en dus voor de allerkleinsten, maar ik durf het gerust een boek voor alle leeftijden te noemen. Is niet de Efteling zelf ook voor alle leeftijden? Oké, jongeren mijden het Sprookjesbos, maar als ze ouder zijn en/of zelf kinderen hebben, komen ze er weer terug.
Het verhaal van dit klassieke sprookje is intussen zeker bekend. De houten pop die tot leven komt en dan zo ondeugend blijkt te zijn dat zijn neus gaat groeien en maar doorgroeit. Het is ook wel bekend dat het de jongen gaat lukken om zijn grootste wens en die van Gepetto zijn maker uit te laten komen: hij wordt een echte jongen, dank zij de fee.
Het verhaal wordt in grote snelle stappen verteld, maar er wordt niets overgeslagen. En wat er niet verteld wordt, kun je zien op de fraaie tekeningen.
Het boek is heel mooi: een stevige kaft met prachtige kleurenillustraties, in het bekende Eftelingsfeertje. Op alle pagina’s is heel veel te zien. Het verhaal wordt verteld in delen, met op iedere pagina kleine blokjes tekst. Maar het is vooral een kijkboek: Een boek dat menig kind iedere avond voorgelezen wil hebben.
Er is de laatste tijd nogal wat aandacht voor de houten pop geweest, en menigeen heeft genoten van de musical die te zien was in de Efteling. Komende herfst gaat de musical ook nog reizen door Nederland en België en kan iedereen het gaan zien. En heb je het dan nog gemist, of wil je meer, dan kun je in de Efteling gaan kijken naar deze nieuwste attractie, het 29e sprookje. Begin je met dit boek, dan is de voorpret er al vast!
Zie ook het Inkijkexemplaar
ISBN 9789000350445 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Van Goor | mei 2016
Leeftijd: 5+
© Marjo, 15 juni 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer: