Guy Didelez
Onopgelost en waargebeurd
Over het allereerste mysterie dat in dit boek beschreven wordt, heb je misschien al weleens iets gehoord of gelezen. In 1947 stuitte boer William Brazel uit het Amerikaanse plaatsje Roswell op een vliegende schotel. Er zijn wel vaker mensen die beweren een ruimteschip te hebben gezien maar de vondst van boer Brazel werd door de commandant van een nabijgelegen luchtmachtbasis officieel bevestigd. Korte tijd later beweerde de luchtmacht dat het om een vergissing ging maar toen was Roswell al wereldnieuws. Nog altijd wordt het stadje overspoeld door toeristen die hopen een glimp van een alien op te vangen. Wie destijds de waarheid sprak en wie heeft gelogen, is nog altijd een mysterie.
Een ander boeiend verhaal gaat over de Nazcalijnen in Peru. In het bewuste gebied zijn vanuit de lucht meer dan 700 prachtige tekeningen te zien. Vind je daar niks mysterieus aan? Tegenwoordig is het eerder een dure en tijdrovende klus dan een moeilijke opgave om zulke tekeningen te maken, maar… de Nazcalijnen zijn tussen 200 voor Christus en 900 na Christus gemaakt door de Nazca- en Paraca-indianen! Deze indianen hadden geen vliegtuigen of helikopers waarmee ze vanuit de lucht konden zien of hun kilometergrote tekeningen al een beetje wilden lukken. Zij hebben nooit het resultaat van hun inspanningen kunnen bekijken. Vreemd? Het wordt zelfs nog vreemder! De Nazca’s hebben zelfs tekeningen gemaakt van dieren die duizenden kilometers verderop leefden. Hoe wisten zij van het bestaan van deze dieren af? Hebben de ruimtewezens uit Roswell er soms iets mee te maken gehad?
Ook het verhaal van de tweejarige James Leiniger is erg bijzonder. Het jochie was dol op vliegtuigen en zodra hij kon praten, vertelde hij honderduit over luchtgevechten. Toen het jongetje begon te dromen dat hij in een gevechtsvliegtuig om het leven kwam, begonnen zijn ouders zich grote zorgen te maken. Hun zoon stond duidelijk doodsangsten uit. Vreemd genoeg beweerde de kleine James Leiniger eigenlijk James Huston te heten. Toen zijn ouders ontdekten dat er werkelijk een James Huston heeft bestaan, vielen ze van de ene verbazing in de andere. Ze schreven er zelfs een boek over.
Ook de andere zeventien verhalen in dit leuke boek zijn doorspekt met mysteries. Hoe kunnen twee mensen met een donkere huid een blank kind krijgen? Hoe kan iemand die nauwelijks hersenen heeft volkomen normaal functioneren? Hoe is het mogelijk dat sommige mensen ineens een andere taal spreken en anderen zonder eten en drinken kunnen? Ook zijn er verhalen over verdwenen kunst, hardnekkige spoken en een bijzondere helderziende. Niet alleen mensen maar ook voorwerpen kunnen voor verrassingen zorgen. Bestaan er echt doodskisten met een ingebouwd navigatiesysteem en auto’s met een kwaadaardig karakter?
Ook dieren kunnen er wat van. Zo houden alligators niet van stoere mensenpraat en kunnen meerdere diersoorten zichzelf heel slim van vervelende kwaaltjes verlossen. Ook komen er gigantische inktvissen en wraakzuchtige vissen in het boek voor. Natuurlijk is het dier dat misschien wel het grootste mysterie ooit vormt niet vergeten. Bestaat Nessie – Het monster van Loch Ness – echt of toch niet?
Auteurs Guy Didelez en Frank Pollet hebben zo veel mogelijk informatie over de twintig mysteries verzameld. Ze leggen heel duidelijk en op vrolijke toon aan de lezer uit wat er aan de hand is en welke mogelijke verklaringen er zijn. Illustrator Inne Haine heeft grappige, soms wel erg flauwe, cartoons bij de verhalen gemaakt. Ze zijn in ongeveer dezelfde kleur als de cover afgedrukt. Hoe het nou allemaal precies zit, blijft natuurlijk een mysterie. Na het lezen van alle informatie en de verschillende theorieën kun je jouw fantasie heerlijk de vrije loop laten.
Van dit soort boeken zijn er wat mij betreft nooit genoeg. Gelukkig is het tweede deel – Keigrappig & waargebeurd – al in de maak!
ISBN 9789461316301 | paperback | 183 pagina's | Van Halewyck | maart 2017
Vanaf 12 jaar
© Annemarie, 12 april 2017
ISBN 9789461316301 | Paperback | 183 pagina's | Van Halewyck | maart 2017
Leeftijd: 12+
© Annemarie, 15 april 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Omdat ik niet wou kussen...
Mijn zoon moest een boek van Didelez lezen voor school. Hij had een wat beperkt lijstje gekregen (er mocht niet om het even wat gelezen worden) en omdat er in de bib weinig beschikbaar was en de tijd beperkt bracht ik deze mee. Het was de enige titel waar ik op kon komen en beschikbaar via IBL. Het was straf... Echt alle boeken van Didelez waren voor weken aan een stuk gereserveerd dus veel opties waren er niet.
Mijn zoon is over het algemeen genomen een “vlotte” lezer. Hij leest regelmatig boeken en vindt lezen best leuk. Zolang ze hem boeien natuurlijk. Groot was dan ook mijn verwondering dat hij over zo’n dun boek viel. Na 2 hoofdstukken vloog het boek zijn kamer rond. Ik snapte er niets van. Dus besloot ik het boek even te lezen. ‘k was benieuwd waarom hij er zo’n probleem mee had. Het thema was in mijn ogen boeiend genoeg.
Tot ik zelf begon te lezen.
Het eerste hoofdstuk begint met (achteraf gezien) totaal nutteloze informatie. 5 meiden zitten op de kamer van het hoofdpersonage te praten, of beter 4 (haar 2 zussen en 2 nichten) zitten te praten want het hoofdpersonage zit liever ondertussen te “facebooken”. Op een bepaald moment wordt er beslist naar de bioscoop te gaan maar omdat ze er nog een nicht bijwillen (Het hoofdpersonage wil niet meegaan als zij “alleen” mee moet gaan met haar 2 zussen en 2 nichten) zal het nog een tijdje duren omdat die nicht van de andere kant van de stad moet komen met de tram.
In tussentijd krijgt het hoofdpersonage (Hatice) ruzie met haar jongste zus over een papiertje dat op de grond valt en wil niet meer meegaan naar de bioscoop. Ze vertelt aan haar ma dat ze geen zin meer heeft, de ma die weet dat ze soms last heeft van stemmingswissels zend haar naar de bakker en naar de bank.
Het is die avond nogal guur weer en is er weinig volk op straat. Hatice gaat eerst naar de bank om te pinnen. Op straat ziet ze aan de tramhalte een koppeltje dat staat te wachten op de tram en dichter bij haar een jongen met ros haar en een sporttas in de hand.
Ze gaat naar de bakker. Als ze op weg is naar huis ziet ze weer die jongen en voelt zich onmiddellijk niet op haar gemak. Hij was toch op weg naar de andere kant? Wat doet hij daar terug enz. Ze gaat zelfs iets vlugger stappen omdat ze zich onveilig voelt. De jongen spreekt haar aan maar ze zegt niets terug. De jongen vraagt of ze verlegen is en zij antwoordt: “dat ze hem niet kent”. Hij vraagt of ze hem beter wilt leren kennen en zie antwoordt “nee” waarop hij haar vastgrijpt en wil kussen. Zij duwt hem weg en een paar seconden later realiseert ze zich dat haar nek nat is. Als ze met haar hand voelt en naar haar vingers kijkt beseft ze dat het bloed is. Blijkbaar heeft de jongen haar gestoken met iets waardoor haar nek bloedt.
Ze strompelt de weg terug, probeert een man te roepen die ze verder in de straat ziet maar meer dan een gereutel komt er niet uit haar keel. Ze probeert aan een paar huizen aan te bellen maar er wordt niet open gedaan. Zelfs haar beste vriendin die op een bepaalt moment van op een bovenverdieping “opendoet” denkt dat ze een of ander spelletje speelt.
En op dat moment komt er een beetje snelheid in het verhaal. Tot ze in het ziekenhuis bij bewustzijn komt. De dader had een slagader geraakt en een oogzenuw.
En dan zakt het weer in elkaar. Haar ouders en hele reeksen familie komen op bezoek, waarbij dan iedere keer de namen vermeldt moeten worden (zodat iedereen in het boek vermeldt wordt?) Zelfs de ouders van de verloofde van haar zus komen helemaal uit Nederland (terwijl ze die mensen totaal niet kent en hen nog nooit gezien heeft) om hun steun te betuigen. Iedereen komt zijn medeleven (medelijden) betuigen en hoopt dat ze de moed niet laat zakken.
Natuurlijk komen er ook 2 agenten van moordzaken om haar te ondervragen over het hoe en waarom. Een van de agenten maakt zelfs de bedenking:” dat iedere dader in zijn hoofd een motief heeft, hoe absurd of ongeloofwaardig voor de buitenwereld “ waarop zei antwoordt:” omdat ik niet wou kussen…” en daar heb je meteen de verklaring van de titel.
Op dit moment zitten we anderhalf hoofdstuk ver in het boek en het sleept maar voort.
Over de angst en angstbeelden, over de nachtmerries, over het niet buiten durven, over het zich opsluiten, over het alleen willen doen, over inzitten over de reacties van andere mensen, enz.
Kijk, dat dit gebeurd is erg. Wat het doet psychologisch voor het slachtoffer is niet de onderschatten, dat er niet direct op de goede manier door de juiste instanties gereageerd wordt is enkel verschrikkelijk schrijnend. Dat ze het gevoel heeft dat de politie weinig doet en teleurgesteld is bij iedere “line-up” is verstaanbaar.
Het wordt enerzijds op een eerlijk manier, vanuit het standpunt van het slachtoffer vertelt. Maar of je zet dat niet als verplichte literatuur of het boek moet iets rechtlijniger en minder verwarrend. Want je kunt als lezer de cirkeltjes die Hatice maakt niet blijven volgen.
Soms steekt ze haar hand uit voor hulp en als ze dan hulp krijgt dan trekt ze zich terug. Op een bepaald moment verdwijnt de sympathie en wil je ze enkel een schop onder haar achterste geven. Er zijn genoeg mensen die haar steunen, er zijn genoeg mensen die haar willen helpen maar dan moet zij het ook willen!
Dat de “verlossing” dan komt door een leraar die zegt je: “Misschien moet je toch dat boek schrijven over je leven, misschien werkt het als therapie”.
Dat Didelez een zo’n actueel en realistische problematiek niet beter uitgewerkt heeft vind ik enkel teleurstellend. Het is te verwarrend, er komen teveel nutteloze personages in voor, er wordt te dikwijls hetzelfde cirkeltje gedraaid dat je zoals hoger gezegd het gewoon opgeeft. Voor mijn part had Hatice er een dagboek van gemaakt maar dat wil nog niet zeggen dat je als gekend schrijver er hele stukken zomaar uit overneemt. Hij kon dit op een betere manier verwerkt hebben.
Zie ook het interview met Hatice bij VTM
ISBN 9789022326848 | Paperback | 200 pagina's | Uitgeverij Manteau | februari 2012
Leeftijd: 15+
© Inge, 02 november 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Gebroken glimlach
Guy Didelez vertelt het verhaal van Kaat die geboren is met een schisis, oftewel hazenlip. Ze is een jaar of dertien nu, en heeft al de nodige operaties achter de rug, waardoor haar omgeving eigenlijk niet eens meer
ziet hoe ze er ooit uit heeft gezien. Alleen haar vriendin Lien weet dat, maar zelfs zij heeft het ergste niet gezien.
Ik kan me goed voorstellen dat Kaat er toch last van heeft, dat het voor haar moeilijk te accepteren is dat iemand die er niets van weet ook dat dunne litteken niet eens ziet. In haar hoofd is zij gehandicapt, en ze voelt zich niet prettig als mensen haar aanstaren. Als ze voor school aangewezen wordt om een spreekbeurt te houden weet ze zich daar voorlopig onder uit te draaien. Lien snapt er niets van, niet van het feit dat de juf het accepteert, maar ook niet waarom Kaat niet kan inzien dat het niemand opvalt. Maar wat ze ook niet weet is dat Kaat nog een laatste operatie wil: een neuscorrectie, en dat gaat nu gebeuren. Maar Kaat vertelt het niemand, ze meldt zich alleen ziek.
En dan doet Lien iets heel doms, maar zij kan niet weten hoe dom: ze regelt een afspraakje, waar Kaat niets van weet, met een jongen die ze alleen via internet 'kennen'. Die ontmoeting is voor Kaat een ramp en tegelijk haar redding, in de zin dat ze eindelijk zal leren accepteren dat ze een mooie meid is.
Dat is het verhaaltje, een eigentijds verhaal, doorspekt met informatie over kinderen met een hazenlip, vooral de psychologische kant er van. Zonder dit thema blijft er alleen een slap romantisch verhaaltje over. Het lijkt me een opsteker voor de kinderen die er mee zitten, maar of het andere kinderen zal aanspreken?
Maar misschien was dat ook niet de bedoeling.
ISBN 9789044811544 | Hardcover | 125 pagina's | Clavis Uitgeverij | oktober 2009
Leeftijd: 12+
© Marjo, 11 januari 2010
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
Gebroken glimlach
Als Kaat haar chatprofiel invult laat ze een foto weg. Lien, haar beste vriendin schrikt daarvan. Ze dacht dat Kaat zich goed in haar vel voelde. Maar Kaat is vastbesloten, géén foto bij haar profiel, vanwege het streepje en haar neus, die is te dik.
Wat Lien niet weet is dat Kaat over een paar dagen geopereerd wordt aan haar neus. Dat heeft ze aan niemand verteld, zelfs aan Lien niet, alleen haar ouders weten het natuurlijk. Haar moeder wil weten waarom ze niets verteld heeft... Omdat ze er na de operatie niet uitziet natuurlijk! Ze wil niet dat iemand haar zo ziet.
Kaat heeft inmiddels een chatvriend, hij speelt dwarsfluit, iets wat Kaat heel lang heeft geprobeerd te spelen maar door haar lipspleet is dat een van de weinige dingen die ze niet kan. Kaat vindt Wannes heel leuk maar durft niets te vertellen over haar lipspleet en aanstaande operatie, een neustussenschotcorrectie. Ze is veel te bang dat hij haar dan niet meer leuk vindt. Als Wannes probeert met haar af te spreken raakt ze in paniek en verbreekt ze de chatverbinding.
Na de operatie is haar gezicht bont en blauw, over haar neus zit een kapje maar volgens de arts is alles goed gegaan. Ze mag naar huis en net als ze een ochtendje alleen thuis is, gaat de bel, ze doet de deur open daar staat Wannes! Hoe het afloopt moeten jullie zelf maar lezen.
Het boek kwam tot stand in samenwerking met VAGA VZW, Vereniging voor Aangeboren Gelaatsafwijkingen. Achterin het boek wordt verteld wat deze vereniging allemaal doet.
In het verhaal zelf wordt op een prettige manier duidelijk gemaakt wat een lipspleet is en wat er aan te doen is. Vooral duidelijk wordt, dat met de huidige technieken heel veel gedaan kan worden zodat er nauwelijks meer iets te zien is van de afwijking. In het verhaal is Kaat, zoals elke puber, onzeker over haar uiterlijk, vooral haar litteken en 'dikke' neus zitten haar dwars, ook al is er totaal niets mis meer mee, haar moeder zegt haar dat ook.
'Ik vind je neus mooi zoals die is,' zegt ze naar waarheid.
'Als ik heel eerlijk ben, hoefde die laatste operatie voor mij niet.'
'Ik weet het,' geeft Kaat toe. 'Je kunt het bijna niet meer zien. Maar bijna is niet genoeg. ik wil dat er helemaal niets meer van te zien is. Niemand mag vermoeden dat ik met een gespleten lipje geboren werd.'
'Niemand zal het zien, antwoordt mama. Daar hebben we met z'n allen heel hard aan gewerkt. papa en ik, de dokters, jij... Ik sta keer op keer vol bewondering te kijken hoe je met zo veel moed de volgende operatie tegemoet gaat!'
Kaat maakt het zichzelf erg moeilijk, helemaal door niets aan haar beste vriendin te vertellen. Ze reageert op gegeven moment naar mijn idee ook wel een beetje erg extreem, ze vergeet dat haar vriendin van niets wist. Maar ja, ik ben geen onzekere puber en Kaat wel.
Het is een positief verhaal over een meisje dat wel weet wat ze wil en met vallen en opstaan en veel moed ook bereikt wat ze wil.
ISBN 9789044811544 | Hardcover | 125 pagina's | Clavis Uitgeverij | oktober 2009
Leeftijd: 12+
© Dettie, 10 december 2009
Lees de reacties op het forum en/of reageer: